Vikan - 17.12.1942, Side 14

14
JÓLABLAÐ VIICUNNAR 1942
Greinar-stúfurinn, sem hér fer á eftir, er
kafli úr ritgerð, er birtist í ameriska tíma-
ritinu „The Christian Advocate", en höf-
undurinn er merkur rithöfundur og kennari
við guðfræðideild háskólans í Boston. Áður
hafði hann gegnt prestsstöfum um 38 ára
skeið og þjónað ýmsum helztu söfnuðum
Meþódista í San Francisco og Kansas-borg.
Af ritum hans, þeim sem kunnust eru, auk
guðfræðirita, má nefna: „Henry Ford, The
Man and his Motives" og „How to get
most out of liife“.
VIÐ sátum, nokkrir kunningjar, og
vorum að skrafa saman að loknum
miðdegisverði. Vegna þess að þakk-
arhátíðirnar* stóðu fyrir dyrum, þó að
menn þættust ekki hafa neinar fregnir af
auðsældinni, hné talið að því, hvað við ætt-
um eiginlega að þakka fyrir. Prestur nokk-
ur, sem þarna var viðstaddur, spurði:
„Hvað gæti ég sagt í prédikun um þetta,
sem væri sannfærandi ?“
Með þessu var stíflan opnuð. Einn okk-
ar sagði: „Jæja, ég er, að mínu leyti, þakk-
látur kennslukonu einni, frú Wendt að
nafni, sem lagði það á sig, fyrir 30 árum
síðan, að kynna mér Tennyson.“ Það kom
þá á daginn, að þessi kennslukona hafði
* Þakkargjörða-dagur er einn af heíztu há-
tíðisdögum Bandaríkjamanna (hann er og hald-
inn hátíðlegur i Kanada). Þessi dagur var fyrst
haldinn hátíðlegur snemma á 17. öld og var til-
efnið þá óvenjulegt góðæri og friðarsamningar,
sem hinir svonefndu Pílagrímar sömdu við Indí-
ána. — Að þessu sinni var þakkargjörðardagur-
inn haldinn hátíðlegur hinn 26. nóvember. —
I sambandi við þetta er nóvembermánaður oft
nefndur þakkargjörða-mánuður.
verið í Betlehem, þá myndir þú ekki hafa
skipt þér meira um hann en hinir gerðu.
Nú, þegar það er opinbert, hver hann er,
nú viltu þjóna honum. Kæmi hann nú og
legðist í jötu og léti segja þér, að það væri
hann, sem þú veizt svo mikið um, þá mynd-
irðu sjálfsagt eitthvað gera til heiðurs hon-
um, en fyrst hefðirðu ekki gert það. Hefði
einhver sagt ;ríka manninum í guðsspjall-
inu, hversu mikill hinn fátæki Lazarus
átti að verða síðar, þá hefði hann vissu-
lega ekki látið hann liggja líknarlausan.
Væri náungi þinn þannig sá maður, sem
hann kann að verða, þá myndirðu án efa
þjóna honum. En nú------blæs þú því öllu
út í veður og vind og þekkir ekki Drott-
inn þinn í náunga þínum, og gerir ekki
heldur til hans eins og Drottinn gerði til
þín. Bið því Guð, að hann fyrir anda sinn
láti þig reyna þá náð, sem opinberuð er í
Frelsaranum og smakka þann mikla fögn-
uð, sem boðaður er öllum mönnum í dag.
Þá mun hjarta þitt fyllast af kærleika til
Guðs og innilegum kærleika til náunga
þíns.“
Eftir
WILLIAM L. STIDGER.
vakið áhuga hans á bókmenntum, en það
hafði síðan þroskað málsnilldarhæfileika
hans.
„Veit þessi frú Wendt um það, að hún
á þennan þátt í því, hvernig þér hefir
famast í lífinu?“ spurði einhver.
,,Ég er hræddur um, að svo sé ekki. Ég
hefi aldrei gert mér það ómak, að segja
henni frá því.“
„Hvers vegna skrifar þú henni þá ekki?
Vissulega myndi það gleðja hana, ef hún
er lífs, og þú myndir einnig verða ánægð-
ari sjálfur, eftir á. Við emm allt of fáir,
sem iðkum þakklátssemi.“
Þetta tal beit mig, vegna þess, að frú
Wendt hafði verið kennari minn, og ég var
sá, sem ekki hafði skrifað. Ávítur vinar
míns gerðu mér ljóst, að ég hafði þegið
dýrmæta leiðbeiningu, en hafði ekki gert
mér það ómak, að þakka fyrir.
1 þeirri von, að frú Wendt væri enn lífs,
ritaði ég henni fáeinar línur, sem ég nefndi,
með ^jálfum mér, þakkarbréf.
Bréf mitt var sent úr einni borginni í
aðra. Loks kom það henni í hendur, og
svona er bréfið, sem ég fékk aftur, ritað
skjálfandi hendi gamallar konu:
„Kæri Villi mmn!“
Þetta ávarp út af fyrir sig nægði til að
hlýja mér um hjartarætur — fimmtugum
manni, feitum og sköllóttum. Ég hélt
áfram lestrinum:
„Ég get ekki með orðum lýst, hve
mikils virði mér var að fá bréfið þitt.
Ég er nú á áttræðisaldri og ein míns
liðs, í lítilli herbergiskytru, matreiði
handa mér sjálf, einmana, eins og síð-
asta laufblaðið, sem orðið hefir eftir á
hausti.
Ef til vill hefir þú gaman af að heyra,
að ég var kennslukona í 50 ár, og að
bréfið þitt er fyrsti og eini viðurkenn-
ingarvotturinn, sem mér hefir verið í té
látinn. Það kom einn kaldan og heið-
skíran haustmorgun, og það gladdi mig
meira en nokkuð annað, sem til mín
hefir verið talað árum saman.“
Ég játa það, að ég grét yfir þessu bréfi.
Fyrsta þakkarbréfið mitt hafði gefizt
svo vel, að ég skrifaði upp skrá yfir nöfn
þeirra manna, sem að einhverju leyti höfðu
haft góð og varanleg áhrif á líf mitt, og
setti mér fyrir, að skrifa að minnsta kosti
einum þeirra á degi hverjum í nóvember-
mánuði. Ég sendi 50 bréf. Svör fékk ég um
hæl við þeim öllum, að tveim undanskild-
um. Þau bréf voru- endursend með áritun
um að viðtakendur væru látnir. En jafn-
vel þessum bréfum fylgdu þakklætiskveðj-
ur frá ættingjum Mutaðeigenda,. — þeir
þökkuðu fyrir hugulsemina.
Eitt þessarra bréfa, var sérstaklega
hugðnæmt. Það var frá William McDowell
biskupi, en kona hans hafði einu sinni
hjúkrað mér af slíkri móðurlegri ástúð, a8
mér verður það ætíð minnisstætt — en ég
hafði aldrei þakkað henni fyrir það. Þetta
kom mér nú í hug, og þar eð ég vissi, að
konan var látin, ritaði ég þakkarbréf mitt
biskupinum, manni hennar, og sagði hon-
um frá endurminningum mínum um þetta
atriði. Frá honum fékk ég svohljóðandi
bréf:
„Villi minn góður!
Bréfið þitt var svo indælt, svo raun-
verulegt, að þegar ég var að lesa það,
hrundu mér tár af augum, þakklætis-
tár. Og áður en ég vissi, hvað ég var
að gera, stóð ég upp úr stólnum, kallaði
upp nafnið hennar og ætlaði að fara að
sýna henni bréfið — hafði þá gleymt
því, að hún var horfin. Þú getur aldrei
gert þér í hugarlund, hve vel þetta bréf
þitt hefir hlýjað sál minni. Mér finnst
ég hafa notið hlýjunnar af því allan
daginn.“
I tíu ár hefi ég haldið þessari venju, að
rita þakkarbréf og nú á ég hið dásamleg-
asta safn svarbréfa, sem nokkur maður
getur átt í eigu sinni, — rösk 500 bréf.
Það er ekki mikið ómak að rita þakkar-
bréf. Fáeinar línur nægja. En endurgjald-
ið er svo dásamlegt, að það verður ekki
metið fyrr en í eilífðinni. Og þegar ég er
eitthvað hugdeigur, lít ég í þessi bréf af
handahófi, mér til sálarhressingar. Hóg-
værar ávítur vinar míns urðu til þess, að
ég lærði lítið eitt um þakklátsemi.
'JóÉamks
Eftir GRÍM THOMSEN.
Upp er oss runnin
úr eilífðarbrunni
sannleikans sól,
sólstöður bjartar
birta í hjarta,
boða oss jól.
Lifna við ljósið
liljur og rósir
í sinni og sál,
í hjartanu friður,
forsælukliður
og fagnaðarmál.
Kristur er borinn,
kærleika vorið
komið í heim;
köld hjörtu glæðir,
kærleikann bræðir
klakann úr þeim.
Sólheima börnum
- sindrar af stjörnum
hinn suðlægi kross;
lífsins hann lýsi
og leiðina vísi
innra hjá oss.