Vikan - 17.12.1942, Síða 15

JÓLABLAÐ VIKUNNAR 1942
15
FYRSTA bréfið var eitt af stór-undrun-
um í tilveru Katrínar. Sízt af öllu
hafði henni dottið það í hug, að hún myndi
nokkurn tíma heyra frá Jerry framar. Allt
hafði verið klappað og klárt, úti og búið
þeirra á milli. Hún hikaði jafnvel við að
opna umslagið. En á það voru prentaðar
ýmis konar hertitla-skammstafanir, auk
þess sem það var auðkennt sem „liðsfor-
ingja-póstur“ frá Frakklandi, svo að lík-
lega var ekki sæmandi að forsmá bréfið.
Hún hafði ekkert um það heyrt, að hann
væri í hernum. Undanfarin ár hafði hann
látið sjá um, að hag hennar væri borgið,
á mjög varfæmislegan hátt, og þannig, að
hún vissi ekkert um hans gerðir.
„Kæra Kata“ — þannig byrjaði bréfið.
Hann var þó að minnsta kosti svo hugul-
samur að kalla hana ekki „Vops“, sem
fyrrum hafði verið gælunafn hans á henni.
Þegar hún var loks búin að þrauthugsa
það, hvað hún hefði orðið reið, ef hann
hefði ávarpað hana þannig, var hún að
verða hálf leið yfir því, að hann skyldi ekki
hafa gert það.
„Kæra Kata!
Ég hefi verið að tína til hverja einustu
manneskju, sem ég hefi nokkum tíma
þekkt, og niðurstaðan er sú, að þú ert eina
manneskjan, sem mig langar að tala við.
Auðvitað ræður þú því sjálf, ef þú vilt
ekki hlusta. Ég myndi sannarlega ekki lá
þér það.
Hins vegar þarfnast ég þín eiginlega til
þess að vera eins konar jarðleiðsla fyrir
skraf mitt. Lokaðu fyrir strauminn, kelli
mín, ef þér sýnist svo, en opnaðu öðm
hvom. Ég veit, að þú ert þama, þó að þú
segir aldrei orð.
Það er hálf öfugsnúið, að vera hér fyrir
handan, í Frakklandi, rétt hjá skotgröf-
unum, og komast svo að þeirri niðurstöðu,
að í allri tilvem manns er ekki nema ein
einasta manneskja, sem maður gefur nokk-
um skapaðan hlut um. Það er ekki svo
að skilja, að ég láti mér til hugar koma,
að ég verði drepinn. Eg er nokkum veg-
inn viss um, að ég verð ekki drepinn. Við
erum það allir. En hvað um það, við emm
eins og komnir að niðurlagi mikilfenglegs
æfintýris, og það er svo margt, sem við
botnum ekkert í, og hættum síðan að gefa
nokkurn gaum.
Það var einmitt þetta, sem olli því, að
ég komast að þeirri niðurstöðu, hve mikil
þú hefir verið í minni tilveru. Það er eins
og þú sért einráð í öllum hugsunum mín-
um. Ef eitthvað kemur fyrir skoplegt, þá
vil ég helzt rjúka til að skrifa þér um
það, af því að þá minnist ég þess, að fyrr-
um varst þú vön að hafa gaman af öllu
því sama og ég. Og ef einhver smá-harm-
leikur gerist hjá okkur í herdeildinni, þá
er eins og mér finnist sem það myndi ekki
fá eins á mig, ef þú vissir af því.
Og sumir piltarnir búa sannarlega yfir
hörmum. Ég sé um ritskoðun í minni her-
deild, og verð að lesa öll þeirra bréf, áður
en þau eru látin fara, svo að ég veit allt
um hagi þeirra. Þetta er talsvert líkt því,
að afhýða baunir í tunnutali. Ég gerði það
einu sinni þegar ég var strákur, og ég hefi
aldrei séð önnur eins kynstur af bauna-
belgjum á æfinni. Flest bréfin eru álíka
svipuð hvert öðru og baunabelgir. Og
það veit sá sem allt veit, að þau verða að
vera það, ef þau eiga að vera samkvæmt
fyrirmælum hemaðaryfirvaJdanna, sem
Ein hugðnæmasta ástarsagan frá fyrri heims-
styrjöldinni - en ótímabundin, eins og ástin sjáli
Í$EL>l 'fxa.iA.lc j2. oddams
eftirlit hafa með bréfasendingum vestur
um haf. Þeir segja „Ég elska þig“ á ýms-
an hátt, en þeir segja það yfirleitt á mjög
ófullnægjandi hátt. Ég hygg, að það sé
bréfaskoðunin, sem limlestir ímyndunarafl
þeirra. Það er spauglaust að skrifa alla
þá heimsku, sem manni dettur í hug, þegar
maður veit, að einhver ókunnugur á eftir
að lesa það og rannsaka með stækkunar-
gleri og kemiskum efnum, til þess að reyna
að finna, hvað maður meinar í raun og
veru.
Að vísu láta ekki allir limlesta fyrir sér
hugmyndaflugið. Við eigum þó nokkra f jöl-
hæfa iygalaupa í okkar herdeild. Þeir tala
um óvinflugvélamar eins og þær væru mý-
flugur, og. ókunnugir mættu ætla, að við
fengjum sprengjur til morgunverðar dag-
lega, í staðinn fyrir „grapefruit“. En mér
skilst, að þeir skrifi annars á allt annan
veg, þegar raunverulega stendur svo á, að
þeir eru í eldinum. Þá orðlengja þeir ekk-
ert um það, heldur skrifa undur blátt
áfram, að gott sé blessað veðrið í dag og
spyrja, hvernig litla baminu líði heima.
En nú kem ég að aðalástæðunni til þess,
að ég fór að skrifa þér. Ég veit, að þú
hefir verið að brjóta heilann um það, alltaf
síðan þú opnaðir bréfið. Það er út af bréfi,
sem ég hafði handa á milli í dag, frá
manni, sem skrifar „út frá hjartanu“. Ég
ætla að taka bessaleyfi fáeinar setningar
og senda þér. Bréfið byrjar á stuttu orði
og laggóðu: „Elskuleg!" — og þetta er
einhver fegursta kveðjan, sem hægt er að
velja, þegar bréf er ritað af einhverjum,
sem elskar. Kaflinn, sem mig langar sér-
staklega að lofa þér að sjá, var svohljóð-
andi:
„Það er ekki aðeins, að í húsum geti
orðið óvært fyrir ásóknum óværra anda
framliðinna manna, sem þar hafa búið.
Heldur og vill það einnig til, að kær
heimili verða sem áleitnar afturgöngur
í hugum manna.
Með þessu á ég ekki við, að við þjá-
umst af heimþrá. Það er aðeins að við
sjáum í huganum, að hverju við eigum
að hverfa, þegar við komum heim aftur.
Ég efast um það, að nokkur maður, sem
verið hefir hérna, myndi vera í rónni
heima hjá sér, meðan vígstöðvar Ame-
ríku eru hér. En mörgum oltkar kemur
oft í hug ýmislegt, sem gerðist heima.
Nú er vor í Frakklandi, og ég var
farinn að halda, að það ætlaði að gleyma
að koma. Mér finnst það vera svo ólík-
legt, að nokkurs staðar geti verið vor,
þar sem þú ert ekki. Það er meira að
segja farið að selja fjólur héma, svo
bláar, að mann tekur í hjartað, og þær
biðja um að kaupa sig og senda þér.
Enginn hefir látið sér detta í hug að
segja þeim, að þú ert í þúsunda mílna
fjarlægð, og þær skilja ekkert í því,
hvers vegna ég geng fram hjá þeim.“
Þarna sérðu! Ekki gæti ég látið nokkra
manneskju sjá þetta, nema þig. Mér hefði
aldrei getað til hugar komið, að þessi mað-
ur ætti slíka viðkvæmni til í sínum búk,
ef það hefði ekki verið skylda mín að gægj-
ast yfir öxlina á honum, ef svo má segja,
á meðan hann var að hella sál sinni úr
sjálfblekungnum.
Ekki er það þó alltaf ástahjal, sem hann
skrifar konunni sinni, — nefndi ég það,
að bréfið var til Mrs. John Scarborough,
Halés Ferry, N. Y„ og að hann heitir John
Scarborough, liðþjálfi, og á eflaust heima
á sama stað? Stundum eru bréfin hans
með allt öðrum svip. Hér er kafli, sem ég
hripaði upp úr eldra bréfi:
„Kona mín og kunningi!
„Hvað átt þú við með því, í síðasta
bréfi, þegar þú segir, að kötturinn okk-
ar, hann Surtur Smith, hafi horfið að
heiman? Ég þori að hengja mig upp á
það, að hann hefir gengið í herinn. Hann
virtist aldrei fá nóg af áflogum heima
fyrir. En ég á von á því, að svartir
kettlingar verði ekki eins tígulegir í ná-
grenni okkar nú í vor og þeir voni í
fyrra. En það er hugsanlegt, að Surtur
sé kominn heim núna. Hann var af-
bragðs köttur og ég kenndi honum að
vera tryggur, þegar hann var unglingur.
Þú manst sjálfsagt eftir því, að ég lagði
ríkt á við hann um það, áður en ég
fór að heiman, að láta það ekki koma
fyrir, að mýsnar áreittu þig.
Rétt í þessu var einhver að blístra
úti fyrir, og það lét í eyrum alveg eins
og þegar þú varst að kalla á mig með
blístri, í lífinu, sem ég lifði á undan
þessu lífi, — lífinu, sem lokið var fyrir
sex mánuðum. Þetta var svo líkt, að ég
var rétt að því kominn, að stökkva upp
af fletinu mínu, að skilyrðislausri skip-
un hjartans, þegar skynsemin — sem
mér aiinars mislíkaði við í þetta sinn
— sagði mér, að þetta væri hending ein.
En mér fannst þú vera svo nálægt mér
sem snöggvast, að ég rétti út hendurn-
ar til að snerta þig.
Hana nú! Nú er blásið! Þetta er
ókurteisi, en ég verð að skilja við þig,
til þess að gegna störfum.
Bóndi þinn.“
Jerry hafði ekki einu sinni skrifað nafn-
ið sitt undir bréfið. Katrín var furðu fljót
að komast að þeirri niðurstöðu, að hann
hefði ekki komið því fyrir sig, hvemig
hann ætti að enda sitt bréf, og hefði síðan
látið kveðju hins mannsins duga fyrir bæði
bréfin.
Hún andvarpaði og lét bréfið saman-
brotið í kjöltu sér. Það hafði vakið upp
minningar, sem voru bæði sárar og
skemmtilegar. Hann hafði veitt henni un-
aðslegustu stundirnar, sem hún hafði lifað,
og einnig hinar ömurlegustu. Ef hann
hefði aðeins verið ofurlítið líkari þessum
manni, sem ritað hafði þessa bréfkafla.
Katrín kenndi allt í einu öfundar á þess-
ari konu, sem orsök var í heimþrá Johns
Scarborough. Það var ekki langt til Halés
Ferry. Snöggvast sótti að henni freisting