Vikan - 17.12.1942, Side 16

16
JÖLABLAÐ VIKUNNAR 1942
til að athuga nánar hinn endann á þræðin-
um, sem lagður hafði verið í hendur henni
svona óvænt. Það væri nógu gaman að
vita, hvernig hún væri, þessi Mrs. Scar-
borough. En svo fannst henni þetta vera
heimskuleg hugmynd. Hana varðaði ekk-
ert um þetta. Hún myndi gleyma þessu
öllu strax.
En það var hægra að segja en gera.
Þetta bréf frá manninum, sem eiginlega
hafði aldrei verið fullkomlega „gróðursett-
ur“ í tilveru hennar, eða umhugsunin um
það ýfði upp jaðrana á samvizku hennar
dögum saman. Hún varð að lesa það hvað
eftir annað, til þess að reyna að henda
reiður á, hvers vegna það væri svona áleit-
ið við huga hennar.
Og innan þriggja vikna kom annað bréf.
Það byrjaði á „Kæra Kata“ alveg eins og
fyrra bréfið, en þar hafði sýnilega fyrst
verið skrifað: „Vops“, og síðan vandlega
skafið út. Hún vissi það, því að hún var
næstum því tíu mínútur að skafa upp
skrámurnar á pappírnum, til þess að kom-
ast fyrir hið sanna.
„Við höfum flutt okkur lítið eitt nær
víglínunum, og við skjótum talsvert á degi
hverjum, eins og í æfinga skyni, en allt
er þetta eitthvað svo óraunverulegt, og að
sumu leyti ólíkt því, sem vænta mætti í
styrjöld. Það er sannleikur, sem ég sagði
í fyrra bréfinu: því nær, sem piltarnir
koma víglínunum, því minna tala þeir um
hemaðinn.
Ég hefi eiginlega ekkert sérstakt að
segja þér úr bréfum Johns Scarborough.
Þau em svo flókin, að það þyrfti helzt að
„umskrifa" þau. Hann elskar þessa konu
svo ákaflega heitt, að hver einasti maður,
nema ég, myndi efast um, að hún væri
konan hans. Bezt gæti ég trúað því, að
hann hefði farið með hana eins og hund-
inn sinn, þegar hann var heima hjá henni,
en hér í herbúðunum hefir hann sannar-
lega tekið sinnaskiftum.
„Elskuleg!
Hefir þú gaman af að heyra það, að
litla úrið, sem þú gafst mér, þegar ég
var að fara til Frakklands, hefir hvorki
flýtt sér né seinkað um sekúndu, síðan
þú spenntir það um úlnliðinn á mér ? Ég
er persónulega dálítið óánægður við það
út af þessu. Ef ég væri úrið, myndi ég
reyna að flýta mér með klukkustund-
imar, sem við þurfum að vera fjarri
þér.
Ég fékk með góðum skilum bréfið frá
þér, með ilmandi vasaklútnum. Og auð-
vitað fann ég votta fyrir ilminum og
kannaðist við hann. Ég tók raunar
aldrei sérstaklega eftir þessum ilmi, á
meðan ég átti þess kost, að vera hjá
þér, en þegar ég fann hann leggja af
vasaklútnum, þá skildist mér, að það er
einmitt þessa ilms, sem ég hefi saknað
alla tíð. Þetta er hálfgert glæfrabragð
hjá þér, að senda mér þennan ilm, sem
hefir vakið hjá mér leynda viðkvæmni.
Veiztu það ekki, að til eru lög, sem
kveða á um hegningu fyrir að tæla her-
menn í U. S. A.-hemum (Uncle Sam’s
Army) til þess að gerast liðhlaupar?
Ég veit ekki, hverja refsingu þeir
myndu úthluta þér, en ég veit, hvað ég
geri, þegar ég næ til þín.
En, meðal annarra orða, þessi tegund
af ilmvatni er einmitt framleidd hér, í
því héraði Frakklands, þar sem ég er
nú. Ég sá smáglös af því í búðarglugga
um daginn, og spurðist fyrir um það í
búðinni á minni limlestu frönsku. Mér
var einmitt sagt, að það væri framleitt
hér. Fleur Elise heitir það, — er það
ekki? Þú segir, að þú sért hress. Guði
sé lof fyrir það! Reyndu að vera alltaf
hress. Þeir eru að byrja að blása í lúðr-
ana, til merkis um að ég á að fara að
biðja kvöldbænirnar mínar — fyrir þér.
Góða nótt! John.“
Þegar ég var búinn að „ritskoða“ þetta
bréf, gerði ég mér ferð í litlu ilmvatnabúð-
ina í þorpinu, sem er hér rétt hjá herbúð-
unum, og keypti ofurlítið glas af Fleur
Elise. Þetta er frábærilegt ilmvatn og ég
er viss um, að það er einmitt eftir þínum
smekk. Ég lét drjúpa einn dropa af þessu
töfralyfi á þessa pappírsörk, svo að þú
gætir um það dæmt líka, þú, með þitt sér-
fræðings nef, hvort hún muni ekki vera
heillandi að einhverju leyti, þessi frú Scar-
borough. Ég held, að hvorugt þeirra hjón-
anna myndu taka til þess, þó að þau kæm-
ust.að því, að við höfum staðið á hleri og
heyrt um þessa smámuni.
Ef ég má, ætla ég að skrifa þér oftar,
ef mér tekst að finna upp eitthvert afsak-
anlegt tilefni, — eða jafnvel þó það yrði
ekki fyrir hendi, ef mér finnst ég þurfa
þess nauðsynlega. Jerry.“
Að sjálfsögðu svaraði Katrín ekki þessu
bréfi. En hún var á báðum áttum, þó
nokkra stund, þegar þriðja bréfið kom,
réttum tveim mánuðum síðar. „Vops“ —
og engin afsökun.
„Vops!
Við eigum að leggja í’ann á morgun.
Einhvers konar skyndikalli hefir verið
beint til léttvopnuðu herdeildanna — það
erum við — og okkur er sagt að flytja
okkur, fyrr en við bjuggumst við. Ég gæti
hugsað, að þetta þýði mikla sókn. Við höf-
um verið það nærri eldinum, að við höfum
heyrt í byssunum all-lengi, en í kvöld eru
drunurnar ef til vill lítið eitt fólskulegri
og persónulegri en verið hefir.
Feikn bréfa hafa farið um hendur bréfa-
skoðunarinnar undanfarið, síðan við feng-
um að vita, að við áttum að hreyfa okkur
eitthvað, en eini maðurinn, sen^ skrifaði
um þetta þannig, að nokkuð mætti af því
ráða um það, sem fyrir dyrum stendur, var
John Scarborough. Það er sýnilegt, að
honum segist þunglega hugur um það,
að ekki sé allt í lagi með örlagastjörnur
sínar. Hann sagði það ekki, en ég þóttist
finna úndirstrauminn í bréfi hans til kon-
unnar. Hann var að kveðja. En bréfið var
aldrei sent. Hann kom til mín áður en póst-
urinn var sendur, og bað um, að bréf sitt
yrði eyðilagt. „Því þá það, liðþjálfi ?“
spurði ég. „Ég er hálf hræddur við að láta
henni berast þetta bréf. Það er von á barni
heima, mjög bráðlega, og ég er hræddur
um, að ég hafi ef til vill sagt eitthvað,
sem hún kynni að hafa áhyggjur af. Ég
vil ekki einu sinni, að hún sé látin vita
um það, ef ég skyldi verða eftir, einhvers
staðar í mýrinni. Ekki fyrst um sinn að
minnsta kosti.“
Mér þykir leitt að geta ekki sent þér
útdrátt úr þessu bréfi, vegna þess, að þar
lýsir hann því skýrt og greinilega yfir, að
hann elski konuna. Og sannarlega ætti hún
að fá þetta bréf, — og þó hefir John á
réttu að standa. Ef eitthvað skyldi koma
fyrir — en um það erum við ekki að hugsa.
Ég þarf að fara í eftirlits og undirbúnings-
för í nótt, til framvarðastöðvanna, þar
sem okkur er ætlað að vera næst. Ef til
vill get ég skrifað þér eitthvað markvert
næst, — ef þú leyfir mér það. Og ég vona
að þú gerir það. Jerry.“
Það var einkennilegt, að fá þessa kveðju
frá honum, skrifaða fyrir þrem vikum, þar
sem hann segist eiga að fara að vinna
eitthvert merkilegt starf þá um nóttina.
Það myndi nú vera orðið heyrum kunnugt,
hvað hafði gerzt þessa nótt. Herdeild hans
var nú búin að vera í víglínunni í þrjár
vikur, og hafði sennilega tekið þátt í sókn
þeirri, sem blöðin höfðu getið um með feit-
letruðum fyrirsögnum. Og hugsanlegt væri
það, að einmitt á meðan hún væri að lesa
þessar línur frá honum, væri hann sjálfur
í helvíti ægilegs sprengjuregns. Eða, hann
væri ef til vill — en, eins og hann hafði
sagt, þeir voru ekki vanir að tala um slíka
hluti. Þetta. kom henni ekkert við, hvort
sem var, eða hún varð að láta sem sér
kæmi það ekki við.
Það lá við, að út af vildi bregða stund-
um,'með að láta sér ekki koma þetta við,
þegar vikan leið svo og sú næsta, að ekkert
kom bréfið. Hugurinn var alltaf að hvarfla
til vígstöðvanna, þarna, langar leiðir í
burtu, þar sem hjörtu svo margra ame-
rískra kvenna voru að reyna að skjóta sér
fyrir og skýla ástvinum. Katrín hefði ekki
viljað við það kannast fyrir nokkurri
manneskju, að hún var að verða miður
sín af áhyggjum og óværð út af þessu,
og eftirvæntingu, þegar næsta bréfið kom,
37 dögum síðar en hið þriðja. Það var alls
ekki hans rithönd á umslaginu og ekki á
bréfinu heldur, en það var ritað á áprent-
að bréfsefni einhvers herspítala, og stað-
sett einhverjum skammstöfunum og
númeri póstafgreiðslu. En það var frá
honum, því að kveðjan var: „Vops, elsku-
leg!“ og hún bætti við, með sjálfri sér:
„og þetta er einhver fegursta kveðjan, sem
hægt er að velja,“ og fór svo að lesa bréfið:
„Láttu þér ekki verða hverft við, að
ég læt skrifa þetta bréf fyrir mig. Ég er
■ særður lítillega og get ekki notað hægri
handlegginn; svo að ég bað eina hjúkrun-
arkonuna, að skrifa þetta fyrir mig. Ann-
ars ætlaði ég að bíða, þangað til ég gæti
skrifað sjálfur, en mér datt í hug, að þér
kynni að leika hugur á að heyra um af-
drif Johns Scarborough. Fljótt sagt: hann
varð fyrir gaseitrun. Og tilfellið var alvar-
legt, því að John hefir haft óbærilegar
kvalir, og augun ónýt, að minnsta kosti
um sinn. Það var hending ein, að okkur
var holað niður báðum í sama sjúkrahúsið.
Ég tel það heppilega tilviljun vegna þess,
að annars myndi hann sennilega aldrei
hafa árætt að fara heim til konunnar sinn-
ar, sem ég vona, að elski hann eins hjartan-
lega og hann elskar hana. Nú verður hún
að elska hann mikið, og sú ást verður að
byggjast á minningum um hann eins og
hann var, því að hann verður aldrei sam-
ur maður aftur. Ég vissi ekkert um það,
að hann lá hér, þangað til einn daginn er
sjúkravörður kom inn í stofuna okkar og
spurði, hvort hér væri nokkur liðsforingi
úr —herdeildinni. Ég gaf mig fram, en
maðurinn sagði:
„Hér er maður úr yðar herdeild, sem við
erum í vandræðum með, og hjúkrunarkon-
unni datt í hug, að ef til vill gæti einhver
foringi hans orðið að liði. Liðþjálfi, Scar-
borough að nafni, — gaseitrun.“
Það var ekki hægt að koma nokkru
tauti við John, þegar ég kom til hans, svo
að ég snéri mér til hjúkrunarkonunnar,
sem á verði var. Málum virtist vera þannig
komið, að maðurinn væri búinn að skrúfa
sig inn í því nær ólæknandi hugarvíls-
ástand út af því, að 'hann hafði engar
fregnir haft af konu sinni í eina tvo mán-
uði. Ég sagði hjúkrunarkonunni frá því,
að maðurinn hefði verið að búast við barns-
Framhald á bls. 52.