Vikan - 17.12.1942, Side 23

JÓLABLAÐ VIKUNNAR 1942 23
... Framhaldssaga: ..............................
|5 GIFT EÐA ÓGIFT
l-..................... Eftir Betsy Mary Croker ..
Madame Coralie andmæiti, en laföi Rachel stóð
Sast við sitt og fór með ungn stúlkuna i tízku-
verzlun og til skósmiðs og alls staðar endurtók
sig hið sama. Madeline horfði á og hlustaði, sagði
ekkert, en ákvað með sjálfri sér, að þetta skyldi
vera bæði fyrsta og síðasta skipti, sem hún léti
þessa ráðríku konu, sem ekki þoldi nein mót-
mæli, skipa sér svona. Jafnvel hin fátækasta
stúlka i London hafði þó leyfi til þess að velja
sjálf snið á kjólapa sína.
Hvers vegna átti þessi litla, svarteyga kona,
sem varla náði henni upp í axlir, að kúga hana
svona? Blátt áfram vegna þess, Madeline, að
hún hefir lofað föður þínum, að koma þér inn
í samkvæmislífið, og vegna þess, að sú ákvörðun
um að gifta þig bróður hennar, er eins ákveðin í
huga hennar og sniðið á kjólnum þínum.
Lafði Rachel, einkasystir Antony lávarðar, sem
var nú þrjátiu og fimm ára, hafði fyrir þrettán
árum gifzt ríkum uppskafningi, miklu eldri en
hún var, mjög hversdagslegum og oddborgara-
legum. Sem lafði Rachel átti hún engin auðævi,
var alls ekki falleg og hagnaðist því á titli sínum,
er hún skipti á honum og nafninu Jenkins og
tuttugu þúsund pundum á ári. En Jenkins vildi
helzt að þau væru kynnt sem lafði Rachel og
herra Jenkins, og að hann væri spurður hátt að
því á opinberum stöðum: „Hvernig líður lafði
Rachel, eiginkonu yðar?“
En hún mat aftur á móti mikils hið fallega
hús sitt, hið glæsilega þjónustufólk, vagna sína
og skartgripi, og þau voru þannig bæði ánægð
með kaup þau, sem þau höfðu gert. En núna
á seinni árunum var Jenkins farinn að verða
óánægður af og til. Lafði Rachel tók meira og
meira þátt í samkvæmum og fjarlægðist meira
og meira vini hans innan verzlunarstéttarinnar.
Meðal kunningja lafði Rachel var harrn ekki vel
séður, menn létu honum skiljast, að hann væri
leiðinlegur og þyrfti ekki alltaf að hanga í pils-
um konu sinnar.
„Það er nú kominn timi til þess, að Antony
kvænist,“ hugsaði lafði Rachel. TJtlitið batnaði
ekki fyrir hann. Innan samkvæmislífsins var
hann þekktur sem maður með tóman haus og
tóma vasa og eiginlega ekki vellátinn. Hver erf-
inginn á fætur öðrum hafði dregið sig í hlé, er
hann nálgaðist, og hann vildi ekki láta sér nægja
neitt miðlungs kvonfang, ólaglega stúlku, roskna
ekkju eða jómfrú, sem nálgaðist fertugt. Nei,
Tony lávarður krafðist fegurðar og peninga, og
það var enginn innan þess hóps, er hann um-
gekkst, er bauð honum þetta í skiptum fyrir
titil hans. Hyggnar mæður höfðu sett kross við
nafn hans og þar, sem bónorð hans hefði ef til
vill verið velkomið, þá fitjaði hann upp á nefið
og sagði, að vissulega væri það ósiðsamt að
kvænast sinni eigin ömmu. Systirin, sem var mjög
áhyggjufull út af þessu, hafði mörgum sinnum
gert sér far um að finna sæmandi kvonfang fyrir
hann, en Tony lávarður hafði alltaf fundið eitt-
hvað athugavert við þær allar og allt ómak
hafði verið til einskis, þar til hún sér til ósegjan-
lega mikillar gleði liafði fundið hér stúlku, sem
var allt, er hægt var að óska sér, ung, menntuð,
falleg og rík.
Lafði Rachel leit þegar á Madeline sem mág-
konu sína og var jafnvel ákveðin i því, í hvaða
kjól hún ætlaði að vera við brúðkaupið. Hvers
vegna átti hún líka ekki að gefa hugmyndaflug-
inu lausan taum? Tony var ásáttur við sjálfan
Forsaea • Madeline West, dóttir
® * riks kaupmanns í Ástra-
liu, hefir verið i enskum heimavistarskóla
frá því hún var sjö ára. Allt í einu hættir
faðirinn að senda henni peninga, svo að
hún kemst i hin mestu vandræði og gift-
ist Lawrence Wynne, ungum lögfræðingi.
sem verður veikur, svo að þau lenda í mikl-
um bágindum. Þá kemur tilkynning frá frú
Harper, um að hún hafi fréttir að færa af
föður Madeline. Hún sýnir manni sínum
skeytið. Þau ráðgast um, að hún fari til
frú Harper, og gerir hún það; segir þá frúin
að boð hafi komið frá föður hennar og sé
hann væntanlegur til Englands. Lawrence
og barninu er komið fyrir á sveitabæ, en
Madeline fer aftur til frú Harper, sem ekki
veit, að hún er gift, og ætlar að bíða þar
komu föður síns. Madeline og Lawrence
skrifast á daglega. Loks kemur skipið, sem
faðir hennar er með, og hún fer ásamt
Lætitiu Harper til að taka á móti föður
sinum. Kynnir hann hana fyrir Antony
Foster lávarði. West kaupir glæsilegt hús í
London og þau setjast þar að. Hann lætur
Madeline lofa sér þvi, að giftast aldrei fá-
tækum manni.
sig, gamli gullgrafarinn var honum sammála, og
unga stúlkan — ja, hún var þeim vitanlega báð-
um sammála.
Kjólarnir frá madame Coralie komu á tilsett-
um tima og þeir voru, hvað snertir snið, lit og
skraut, það fullkomnasta, sem hægt var að
hugsa sér.
„Þeir eru eins og ævintýrakjólar," sagði
Josephine hrifin, er hún hjálpaði Madeline að
máta þá, hvem á fætur öðrum.
Madeline horfði hugfangin á sjálfa sig og
hvíslaði: „En hve mér geðjast vel að fallegum
föturn!"
*
Þannig hepnaðist lafði Rachei með aðstoð
madame Coralie að breyta alveg ytra útliti Made-
line. Það var ekki nóg að Madeline geðjaðist vel
að hinum fallegu fötum sínum, heldur lærði hún
furðufljótt að bera þau með miklum yndisþokka.
Alveg eins fljótt vandist hún fereykisvagni
sínum, létta tvíhjóla vagninum sínum, demöntum
sínum og jafnvel nýjasta tízkuhundinum, kín-
verskum King Charles, er að vísu taldist ekki til
uppáhaldsdýra hennar, sem faðir hennar hafði
keypt dýru verði, vegna tízkunnar, og tók sig
vel út í aftursæti vagnsins. Já, Madeline var
furðu fljót að læra, hún þroskaði brátt með sér
góðan smekk á litum, ilmvötnum og skrauti, og
ennfremur tileinkaði hún sér ágæta hæfileika í
því að eyða peningum.
Og hvernig leið nú Lawrence Wynne, er eigin-
kona hans lifði í öllu þessu óhófi og munaði?
Hann hafði hresstst fljótt, og var nú brátt
hægt að telja hann fullhraustan; og dvöl hans
hjá hinu vingjarnlega sveitafólki var brátt á
enda. Madeline hafði sent honum fréttir af sjálfri
sér eins oft og hún gat komið bréfunum, og bréf
þessi innihéldu alltaf frásagnir um hið nýja lif
hennar, nýja vini hennar og allan þann dásam-
lega heim, sem nú opnaðist fyrir henni.
Hún var komin í tizku og stuðlaði fegurð
hennar og auður föður hennar jafn mikið að því.
1 skemmtigarðinum var vagn hennar meðal
þeirra, sem fólk benti hvort öðru á; á borði henn-
ar lá hrúga af stórum, kórónuskreyttum bréfum
með heimboðum í. En þau voru allt of mörg til
þess að hægt væri að þiggja þau öll — allar
dyr opnuðust fyrir hinum ríka, ástralska erf-
ingja, eins og hún var kölluð, og ekki aðeins fyrir
henni, heldur og fyrir hinum hamingjusama og
hreykna föður hennar.
Madeline gætti þess, að segja Lawrence ekki
of ýtarlega frá þessu. Það var ekki vegna þess,
að hún óttaðist, að hann yrði öfundsjúkur. Nei,
til þess þekkti hann hana allt of vel; en hún fann
hið mikla djúp, sem var á milli lífskjara hennar
fyrr og nú og áleit, að ekki væri rétt að tala
meira um þá hrifningu, sem hún vekti, en nauð-
synlegt væri. En af og til sluppu þó frá penna
hennar orð eða athugasemdir, sem sögðu Law-
rence miklu meira en hana grunaði, því að hann
var ekki heimskur maður. Hann gat dregið álykt-
anir, enda heyrði það til starfi hans, og hann las
auk þess blöð og timarit með myndum, er skýrðu
frá samkvæmislífinu í höfuðstaðnum. Það var vin-
ur hans, Jessop, sem færði honum þessi blöð.
Lawrence las á milli línanna í bréfum Made-
line og hann bætti því við það, sem hann las í
blöðunum. Þegar hann svo reikaði um skóg og
engi á hinum heitu sumarkvöldum, hafði hann
allt of mikinn tíma til þess að hugsa um þetta
allt.
Þetta voru ekki ánægjuríkir dagar fyrir Law-
rence Wynne, og það eina, sem á þessum tíma
veitti honum huggun, var vinnan.
Tvær greinar, sem hann hafði skrifað, voru
teknar í eitt helzta mánaðarritið, og hlutu þær
mikið hrós jafnt fyrir stil sem og góða fram-
setningu. Lítil smásaga, sem fjallaði um sorgar-
leik uppi í sveit, flettaði enn eitt grænt lauf i
frægðarsveig hans. Auk þess stuðlaði þessi vinna
einnig að því, að fólk minntist hans aftur, minnt-
ist þess, að einu sinni hafði verið til Lawrence
Wynne, sérlega duglegur og elskulegur ungur
maður, sem hafði farið heimskulega að ráði sínu
með að giftast og hafði við það lent í eymd, farið
í burtu og dáið. Ja, dáinn var hann ekki, þvert
á móti virtist hann vera mjög lifandi, ef dæma
átti eftir greinum hans og þessu síðasta litla
ritverki.
Og hafi maður heppnina með sér, þótt í smáu
sé, þá leiðir það samt meira af sér. Sólin byrjaði
líka aftur að skína fyrir Lawrence. Ritstjómir
við mörg mikilsverð blöð hvöttu hann til þess að
verða samstarfsmann sinn og launuðu honum vel.
Þannig var hann aftur óháður maður, og hann
langaði til þess að hlaupa út á engið og hrópa
af ánægju um velgengni sina.
Af og til skrifaði hann konu sinni: Ungfrú
West, 365 Belgrave Square, London, og ungfrú
West leitaði alltaf ákaft meðal hinna þykku um-
slaga að þessum bréfum, stakk þeim i vasann
og las þau, þegar hún var ein.
Peningar, sællifi og aðdáun höfðu að vísu haft
sín áhrif á hana; en bréfin frá Lawrence voru
þó, eða höfðu að minnsta kosti hingað til verið,
meira virði en allt þetta.
Hún var einmitt að lesa eitt þessarra bréfa,
sem var skrifað með mikilli umhugsun og hafði
eflaust tekið Lawrence lengri tíma en nokkur
blaðágrein hans.
Bréfið hljóðar svona:
Holt Hill böndabæ.
Elsku Madeline!
Síðasta bréf þitt liggur fyrir framan mig og
ég skrifa þér eftir að allir em gengnir til hvílu,
og ekkert annað hljóð heyrist en tif klukkunnar.
Framhald á bls. 41.