Vikan - 17.12.1942, Blaðsíða 45

JÓLABLAÐ VIKUNNAR 1942
45
Jólin hennar Rögnu
Framh. af bls. 18.
„Er þá ekki bezt, frænka, að hringja
til læknis?“
„Ef til vill, biddu Nínu að hringja til
Lange læknis," sagði gamla frúin, sem
alltaf varð veiklulegri útlits.
Að hálfum tíma liðnum kom læknirinn
og eftir að hafa skoðað frú Bergfeldt
nákvæmlega, sagði hann henni að fara
beint í rúmið.
„Það er nú ekki kalda, en ekki gott að
segja, hvað úr þessu kann að verða, henni
getur farið að batna, getur verið orðin
góð í fyrramálið. Eru þér svo duglegar,
að þér getið séð um sjúklinginn ?“ Læknir-
inn snéri sér að Rögnu, og lét dæluna
ganga.
„Eða hvernig er með þjónustustúlkuna,
getur hún nokkuð í hjúkrun?"
„Ég veit varla! Mér þykir hún leiðinleg
og frænku líka. Frænka hefir haft hana
tæpan mánuð og er búin að segja henni
upp.“ Ragna litla var mjög alvarleg.
„Jæja, þá þarf maður ekki að búazt
við,'að hún leggi sig í lima fyrir frænku
þína. Því miður get ég alls ekki útvegað
hjúkrunarkonu, fyrr en á morgun.
En þér lítið út fyrir að vera skynsöm
stúlka, svo þér getið litið eftir frænku
yðar og gefið henni lyfin á réttum tíma.“
Augu Rögnu flóðu í tárum.
„Og ég,.sem ætlaði að fara heim til for-
eldra minna eftir hádegi í dag og vera hjá
þeim á jólunum eins og ég hefi alltaf ver-
ið,“ sagði Ragna klökk.
• „Þá er ekki að tala um það,“ sagði
Lange læknir. „Ég segi þjónustustúlkunni,
hvernig hún á að annast frú Bergfeldt."
Ragna átti í stríði við sjálfa sig. Gat
hún yfirgefið frú Bergfeldt nú, þegar hún
þurfti hennar mest með ? Fara heim í gleði
og unað æskuheimilis síns meðan gamla
frænka hennar veik var í höndum þessarr-
ar leiðinlegu vinnustúlku, sem ekkert
mundi hugsa um að hjúkra henni. Og ef
Martha frænka dæi!
Ragna var hugsandi stúlka og hún vissi,
að ef hún færi heim, mundi hún ekkert
geta skemmt sér fyrir tilhugsuninni um
veika frænku sína — og ef Martha frænka
dæi!
„Herra læknir,“ sagði Ragna ákveðin,
,,ég ætla að vera kyrr og annast frænku
mína. En þau heima vonast eftir mér í
kvöld og þau verða að fá vitneskju um ..."
„Eins og yður líkar. Ég skal með ánægju
hringja heim til yðar og láta vita, hvernig
í öllu liggur.“
Ragna tók þessu með þökkum og á heim-
leiðinni hringdi læknirinn.
Litla stúlkan hafði nóg að gera daginn
þann við að hjúkra frú Bergfeldt og þar
við bættust öll vonbrigðin.
Um kvöldið kom læknirinn aftur, og full-
yrti hann, að kast það, er frú Bergfeldt
hefði fengið, væri liðið hjá.
„Á morgun verðið þér orðnar albata,
frú Bergfeldt, og það eigið þér að þakka
litlu, duglegu hjúkrunarkonunni, frænku
yðar,“ sagði hann brosandi.
„Og þú ert enn hér, allt fyrir mig, Ragna
mín góð,“ sagði gamla frúin bliðlega, ,,ég
veit, að það hefir verið þér erfitt, en þú
færð þín laun, á það máttu reiða þig!“
Þegar læknirinn var farinn, fór Ragna
inn í herbergi sitt.
Það hafði verið bylur í nokkra daga, en
nú var aftur uppstytt og komið mjög gott
veður.
Ragna leit til himins, þar sem stjörnurn-
ar tindruðu, og hugsaði, að alveg það
sama sæju foreldrar hennar og systkini
heima. Og hugsunin um það styrkti hana
og hún var þakklát sjálfri sér, að hafa
verið kyrr hjá frænku sinni.
Nú fara þau að kveikja á jólatrénu og
svo fara þau að dansa í kringum það: pabbi
og mamma, Guðrún, Axel og Einar og
frænka og frændi og Ellen frænka, þau
þrjú væru sjálfsagt komin í jólaheim-
sóknina.
Æ, því fékk hún ekki að vera með! Af
hverju hafði guð verið svona harður og
lagt svona miklar hindranir í veg fyrir
hana, eins og hún hafði hlakkað mikið til
að koma heim.
Ragna stakk vasaklútnum upp í munn-
inn til að bæla niður í sér ekkann. Hún
mátti ekki gráta. Frænka mátti ekki sjá
hana rauðeygða.
1 þeim svifum heyrði hún þrusk fyrir
neðan gluggann og seinna niðurbælda
karlmannsrödd.
Frú Bergfeldt bjó í litlu, fallegu húsi í
útjaðri bæjarins og það var því grunsam-
legt, að maður skyldi vera í garðinum
bak við húsið.
Hljóðlega opnaði Ragna ofurlitla rifu á
gluggann.
„Það var bölvað, að kerlingin skyldi
endilega þurfa að vera veik,“ sagði rödd-
in. „Stelpan verður ekki lengi að gefa frá
sér hljóð, ef hún heyrir eitthvað."
„Nei, þú lætur það ekki til þín spyrjast,
að vera hræddur við þetta,“ sagði rödd,
sem Ragna, sér til mikillar undrunar
heyrði að var engin önnur en rödd Nínu,
þjónustustúlkunnar, ,,ég gef henni svefn-
skammt, sem ég hefi frá þér. Ég læt hann
í teið, þá ber ekkert á því og hana grunar
ekki neitt.“
„Ágætt, hvenær eigum við að koma?“
„Það verður óhætt að koma um tólf-
leytið, ég verð viðbúin.“
Ragna heyrði, að sá, sem í garðinum
var, fjarlægðist.
1 nokkur augnablik stóð hún gjörsam-
lega ráðþrota frammi fyrir því, sem hún
hafði heyrt. En eitt efaðist hún ekki um,
Nína og þessi ókunni maður höfðu eitt-
hvað illt í huga gagnvart frænku hennar.
Ef til vill ætluðu þau að stela silfur-
munum og skartgripum hennar?
Frá þeirri stundu var Ragna ákveðin í
að hindra þetta. En hvernig átti hún að
fara að því?
Hún skauzt inn til frú Bergfeldt um leið
og Nína kom upp. Nína mátti alls ekki
vita, að Ragna hefði verið í herbergi sínu,
þá gat hana grunað, að Ragna hefði kom-
izt að leyndarmálinu.
Eftir stutta stund kom Nína inn til
þeirra.
„Það er te inni í borðstofunni, ungfrú
Ragna. Þér skuluð drekka það á meðan
það er heitt.“
Ragna ætlaði að fara að segja, að hún
vildi ekki te, en hún áttaði sig og beið
þangað til Nína var komin í eldhúsið, þá
flýtti hún sér inn í borðstofuna, helti te-
inu í bolla, en síðan í blómsturvasa, sem
stóð þar.
Þegar þjónustustúlkan kom inn, þóttist
Ragna vera að tæma bollann og hún tók
eftir brosinu á andliti Nínu.
„Nú skuluð þér flýta yður í rúmið,“
sagði Nína.
„Já,“ sagði Ragna.
En hún var alltaf að brjóta heilann um,
hvernig hún ætti að forða frænku sinni
frá því tjóni, sem þessi kvenmaður ætl-
aði að valda henni. — En hún gat hvorki
farið út né hringt eftir hjálp, án þess að
Nína tæki eftir því. Það eina, sem hún gat,
var að loka hana einhvers staðar inni,
meðan hún framkvæmdi það, sem hún
þurfti. En hvernig átti hún að fara að
því ?
Þá datt henni ráð í hug. Frú Bergfeldt
þurfti að fá vínflösku úr kjallaranum. Hún
gat sent Nínu þangað niður.
Litlu seinna fór Ragna fram til hennar.
„Læknirinn sagði, að frænka ætti að
drekka Madeira. Viljið þér gjöra svo vel
og sækja eina flösku?“
Nína fór strax og Ragna, skjálfandi af
eftirvæntingu, á eftir henni. Hún heyrði
að Nína fór gegnum geymslurnar, inn í
vínkjallarann, sem var lokaður með sterk-
um lás;
1 því kom Ragna að yztu dyrunum og
fylgdi henni hiklaust eftir. Það var kol-
dimmt, svo að hún varð að þreifa sig
áfram og eftir örfá augnablik hafði hún
læst lásinum að vínkjallaranum. Svo hrað-
aði hún sér upp og hringdi til læknisins
og sagði honum, hvað fyrir hafði komið
og lofaði hann að senda strax lögreglu
henni til aðstoðar.
Eftir nokkurn tíma kom lögregluþjónn
og tók hann Nínu, sem var gjörsamlega
steinhissa á þessum aðförum, fasta fyrir
svikráð.
Um miðnættið fengu svo fylgifiskar
hennar sömu útreið, og voru þeir ekki
minna undrandi.
En lögregluþjónninn, sem svo oft hafði
komizt í kast við þá, var mjög ánægður
yfir endalokunum.
Það var ekki fyrr en daginn eftir, þegar
læknirinn kom, að frú Bergfeldt fékk að
vita hið sanna, og gleði hennar og þakk-
læti fá ekki orð lýst.
„Það var svei mér heppilegt, að þér
voruð hér,“ sagði læknirinn, ,,og ég get
glatt yður með því, að þó að frænka yðar
Framh. á bls. 49.