Vikan - 17.12.1942, Qupperneq 59

JÓLABLAÐ VIKUNNAR 1942
59
virtist liðsforinginn furða sig á því til-
tæki.
,,Þér virðist vera vel búnir til varnar,“
sagði liðsforinginn hæversklega.
,,Það er öðru nær, við höfum lélega varn-
araðstöðu,“ svaraði biskup. „Börnin mín
hafa verið að reyna að styrkja borgarmúr-
ana með sandpokum, en eins og þér sjáið,
eru múrarnir svo hrörlegir, að þá þyrfti
að býggja alveg upp af nýju. Ofan á þetta
bætist, að greifinn hafði verið hraklega
svikinn á púðrinu. Ég verð að tala um það
við hann einhvern tíma, því að svo má
heita, að byssurnar okkar séu ónothæfar.“
Undrun Frakkans fór sívaxandi. „Mér
dettur ekki í hug að rengja orð yðar,“
sagði hann, „en ef þetta er nú allt eins
og þér segið, hvernig ætlið þér, yðar há-
göfgi, þá að verja Remó?“
„Það fel ég guði á vald,“ svaraði biskup
undur blátt áfram. „Ég vil ekki, að fólkið
mitt sé drepið. Og ekki vil ég heldur horfa
upp á það, að það sé undirokað. Ef þörf
krefur, er ég fús til að láta lífið í þeirra
stað, en þeir séu þá frjálsir og þeim sé
ekkert mein gert. Ef þið gerið tilraun til
að hengja einn einasta mann hér í Remó,
þá mun ég leysa lykkjuna af hálsi hans
og bregða henni um minn eigin háls.“
„Þér gerið okkur þetta ákaflega erfitt,
yðar hágöfgi,“ sagði Frakkinn og var nú
hugsi mjög. „Konungur minn hefir enga-
tilhneigingu til þess, að áreita kirkjuna —
og raunar virðast múrar Remó-borgar vera
traustari en þér ætlið.“
Rétt í þessu varð hann þess var, að
kippt var í annan handlegginn á honum.
Það var Luigi, og reyndi hann að gera
Frakkanum skiljanlegt með grettum og
handapati, að hann ætti að fylgja sér.
„Hvað vilt þú, Luigi?“ sagði biskup
önuglega. „Æ, — ég skil þig, — þú ætlar
að sýna gesti okkar púðurbirgðirnar. Það
má svo vera. Hann sér þá, hvað við höf-
um lítið af þeirri vöru.“
Þegar Frakkinn kom aftur til biskups,
var hann fölur í framan og var að þerra
svita af enni sér. Biskup bauð honum glas
af víni, en hann kvaðst verða að fara strax
til herbúðanna. Kvaddi hann síðan og
muldraði eitthvað um það, að sannarlega
myndi það verða drottinn sjálfur, sem
verði Remó.
Er hann var farinn, leit biskup til Luigi
og sagði með nokkrum þunga: „Ég er
hræddur um, að nú hafir þú framið ein-
hverja hrekki.“
„En hvað yður er gjarnt að hafa mig
fyrir rangri sök, yðar háæruverðugheit,“
sagði beiningamaðurinn sakleysislega.
„Það er að vísu satt, að ég sýndi honum
þrjá kollega mína, og þeir virtust ekki
njóta sín alveg upp á sitt bezta. En ég
sagði honum hins vegar ekki, að þeir væru
með bólupestina. Ég lét hann sjálfráðan
um sínar ályktanir. Ég hefi eytt fjórum
dögum í að æfa þá í þessu hlutverki sínu,
— ég sagði honum ekki heldur frá því.“
„Þetta getur tæplega talist heiðarlegt,
Luigi,“ varð biskupi að orði. „Við vitum,
að hér er engin bólupest."
„Við vitum líka, að borgarveggir okkar
eru hrörlegir," sagði Luigi, „en Frakkarn-
ir trúa því ekki heldur, að það sé sann-
leikur. Þegar menn eru í hernaði, eru þeir
tortryggnir — það er þeirra veikasta hhð.
Við skulum nú bíða og sjá, hverju fram
vindur.
Þeir biðu og „sáu til“ — því að þá um
kvöldið var haldinn herforingjaráðsfundur
í frönsku herbúðunum, og þar gaf liðsfor-
inginn, sem sendiförina hafði farið, þá
skýrslu: 1) að í borginni væri mikið lið,
og að hún hefði sterk varnarvirki, 2) að
biskup væri þess albúinn, að láta lífið í
fylkingabrjósti sinna manna, 3) að bólu-
pestin geisaði í borginni.
Þetta var vandlega yfirvegað, og síðan
tekin sú viturlega ákvörðun, að taka upp
tjöldin og halda á brott með herdeildina
áleiðis til aðalstöðva hersins. Náði þessi
herdeild þangað nægilega snemma, til þess
að geta átt hlutdeild í hinum sögulega
ósigri Frakka í þessari innrásartilraun
þeirra, viku síðar. Þessi ósigur staðfesti
um allar aldir hina hetjulegu vörn Remó-
borgar. Því að ef að sá hluti franska hers-
ins, sem sendur var til Remó, hefði verið
með aðalhernum eða komið til aðalstöðv-
anna í tæka tíð, þá hefði vel getað farið
svo, að Frakkar hefðu unnið jafn sögu-
legan sigur. En nú var þetta þannig, að
nafn biskupsins í Remó varð á hvers
manns vörum um alla ítalíu.
En biskupinn vissi ekkert um þetta, því
að beiningamaðurinn hans, hann Luigi, lá
fyrir dauðanum.
Þegar frakkneski herinn gafst upp við
að taka Remó, höfðu þeir hleypt af nokkr-
um skotum í kveðju skyni, fremur af
gremju, heldur en að þeir ætluðust til að
þau hefðu nokkra hernaðarlega þýðingu.
En nú vildi svo til, að eitt þessara fall-
byssuskota, sem skotið var af handahófi,
lenti á dómkirkjutröppunum, — og enn
má sjá þess merki á tröppunum. Skotið
lenti líka á kerrunni, sem Luigi kraup í,
— hann var þá að gefa félögum sínum
einhverjar fyrirskipanir viðvíkjandi vörn-
unum.
Biskupinn brá þegar við og fór til kirkj-
unnar, þegar hann heyrði að Luigi hefði
særzt. En þar kom ekki til greina mann-
Eimskipafélag Islands
óskar öllum
vidskiptavinum sinum
Járnsmíði
Málmsteypa
Símnefni: Landssmiðjan, Rvík.
Símar 1680—1685.