Vikan - 04.04.1991, Blaðsíða 37

byssunni, reka hann aftur inn í hlöðuna svo
hann gæti skilið eftir nafnspjaldið sitt í rifunni
við nethurðina. Koma aftur einhvern tíma og
selja. En lítið nú bara á þetta klúður. Ekki gat
hann farið að skilja eftir nafnspjald núna, eða
hvað?
Hann opnaði augun. Hundurinn lá másandi
við fætur hans, blóð lak úr trýninu. Um leið og
Greg Stillson leit niður sleikti rakkinn skó hans
auðmjúkur eins og til að viðurkenna að hann
hefði mætt ofjarli sínum og hélt síðan áfram að
deyja.
„Hefðir ekki átt að rífa buxurnar mínar,"
sagði hann við hundinn. „Buxurnar kostuðu
mig fimm dollara, helvítis héppinn þinn.“
Hann varð að fara héðan. Ekki kæmi það
honum að neinu gagni ef Svenni sveitavargur
og konan hans og krakkarnir sex kæmu úr
bænum núna í Studebakernum og sæju seppa
deyjandi hérna með vonda sölumanninn yfir
sér. Hann myndi missa vinnuna. Ameríska
sannleiksleiðarfélagið réð ekki sölumenn sem
drápu hunda í eigu kristinna manna.
Með taugaveiklunarflissi fór Greg að bílnum
sínum, steig inn og bakkaði í skyndingu út úr
innkeyrslunni. Hann beygði í austurátt á mold-
arveginum sem lá þráðbeint yfir maísakrana
og var fljótlega kominn á hundrað kílómetra
hraða með þriggja kílómetra langan rykstrók í
kjölfarinu.
Hann langaði sannarlega ekki að missa
þetta starf. Ekki strax. Hann þénaði vel á því -
í viðbót við þær hugmyndir sem Ameríska
sannleiksleiðarfélagið vissi af var Greg búinn
að bæta við nokkrum sem þeir vissu ekki af.
Nú var hann farinn að gera það gott. Auk þess
hitti hann margt fólk þegar hann var svona á
ferðinni... margar stúlkur. Þetta var gott líf
nema vegna ...
Nema vegna þess að hann var ekki ánægð-
ur.
Hann ók áfram, höfuð hans var að sþringa.
Nei, hann var hreinlega ekki ánægður. Hann
fann á sér að honum var ætlað merkilegra hlut-
skipti en að aka um Miðvesturríkin, selja Biblí-
ur og falsa sölunóturnar til að græða tveimur
dölum meira á dag. Hann fann á sér að fyrir
honum lá ... lá ...
Mikilleiki.
Já, það var málið, það var áreiðanlega
málið. Fyrir nokkrum vikum hafði hann tekið
einhverja stúlku uppi á hlöðulofti. Fólkið henn-
ar hafði verið í Davenport að selja vörubíls-
hlass af kjúklingum. Hún hafði byrjað á að
spyrja hvort hann vildi glas af límonaði og eitt
hafði einfaldlega leitt af öðru. Eftir að hann tók
hana sagði hún að þetta væri næstum eins og
þegar presturinn væri að taka hana nauðuga
og hann hafði slegið hana, hann vissi ekki
hvers vegna. Hann hafði slegið hana og farið
svo.
Eða nei.
Hann hafði raunar slegið hana þrisvar eða
fjórum sinnum. Þar til hún grét og hrópaði á
einhvern sér til hjálpar. Þá hafði hann hætt og
einhvern veginn - hann hafði orðið aö beita
hverju einasta grammi af persónutöfrum sem
guð hafði gefið honum - hafði hann sæst við
hana. Hann hafði verkjað í höfuðið þá líka, titr-
andi birtudílar skutust og endurvörpuðust um
sjónsvið hans. Hann reyndi að telja sér trú um
að það væri bara hitinn, ofsahitinn á hlöðuloft-
inu, en það var ekki aðeins af hitanum sem
hann verkjaði í höfuðið. Það var það sama og
hann hafði fundið í hlaðvarpanum þegar hund-
urinn reif buxurnar hans, eitthvað dimmt og
geggjað.
„Ég er ekki geggjaður," sagði hann upphátt
í bílnum. Hann opnaði gluggann f skyndingu
og hleypti sumarhitanum inn ásamt ryklyktinni
og lyktinni af maís og taði. Hann kveikti á út-
varpinu og fann lag með Patti Page. Höfuð-
verkurinn rénaði svolítið.
Þetta snerist allt um að hafa stjórn á sér - og
halda sakaskránni hreinni. Ef maður gerði það
gátu þeir ekki komið nálægt manni. Og hvort
tveggja gekk sífellt betur og betur. Hann var
hætt að dreyma föður sinn jafnoft; draumana
þar sem faðir hans stóð fyrir ofan hann með
hjálminn aftur á hnakka, drynjandi: „Þú ert
einskis nýtur, örverpiö þitt! Þú dugar ekki til
neins!"
Hann dreymdi ekki þessa drauma jafnoft og
áður af því að þeir voru hreinlega ekki sannir.
Hann var ekkert örverpi lengur. Jú, hann hafði
oft verið veikur sem barn og ekki stór en hann
hafði tekið út vöxtinn, hann sá um móður
sína...
Og faðir hans var látinn. Faðir hans gat ekki
séð þetta. Hann gat ekki látið föður sinn éta
þessi orð ofan í sig vegna þess að hann hafði
dáið I olíuborpallssprengingu og hann var
dauður og í eitt skipti, bara eitt einasta skipti,
myndi Greg vilja grafa hann upp og öskra inn í
rotnandi andlit hans: Þú hafðir rangt fyrir þér,
pabbi, þú hafðir rangt fyrir þér varðandi mig!
Og sparka svo duglega í hann eins og ...
Eins og hann hafði sparkað í hundinn.
Höfuðverkurinn var kominn aftur.
„Ég er ekki brjálaður," sagði hann aftur undir
tónlistinni. Móðir hans hafði oft sagt honum að
hans biði eitthvað mikið, eitthvað merkilegt og
Greg trúði því. Það eina sem skipti máli var að
hafa hlutina - eins og það að slá stúlkuna og
sparka í hundinn - undir stjórn og halda
hreinni sakaskrá.
( hverju svo sem mikilleiki hans lá myndi
hann vita það þegar þar að kæmi. Þess var
hann fullviss.
Hann hugsaði aftur til hundsins og í þetta
sinn fylgdi hugsuninni örlítið bros, án kímni
eða samúðar.
Mikilleikinn beið hans. Enn gætu verið mörg
ár í að hann öðlaðist hann - hann var ungur,
vissulega, ekkert að því að vera ungur meðan
maður gerði sér grein fyrir þvi að ekki var hægt
að fá allt í einu. Meðan maður trúði á það að
hann kæmi að lokum. Hann trúði því.
Og guð og Jesús sonur hans hjálpi þeim
sem stæðu í vegi hans.
Greg Stillson rak sólbrenndan olnboga út
um gluggann og fór að flauta með útvarpinu.
Hann steig á bensíngjöfina, kom gamla Merc-
urybflnum upp í 110 km og rann niður beina
sveitaveginn í lowa í átt að þeirri framtíð sem
verkast vildi.
1. KAFLI
HJÓL HAMINGJUNNAR
Það tvennt sem Sara minntist frá þessu kvöldi
síðar var heppni hans við lukkuhjólið og
gríman. En eftir því sem tíminn leið, mörg ár,
var það gríman sem hún hugsaði um - þegar
hún gat fengið af sér að hugsa um þetta hræði-
lega kvöld.
Hann bjó í blokk í Cleaves Mills. Sara var
komin þangað kortér fyrir átta, lagði handan
við hornið og hringdi bjöllunni niðri. Þau ætluðu
á hennar bíl í kvöld því að bíll Johnnys var á
verkstæði í Hampden vegna bilaðs hjólabún-
aðar eða einhvers álíka. Einhvers kostnaðar-
sams, hafði Johnny sagt henni í símann og
svo hlegið dæmigerðum Johnny Smith hlátri.
Sara hefði verið grátandi ef þetta hefði verið
hennar bíll - hennar budda.
Sara gekk gegnum anddyrið að stiganum,
framhjá tilkynningatöflunni er þar hékk. Hún
var full af auglýsingum um mótorhjól, stereo-
græjur, vélritunarþjónustu og óskum um far til
Kansas og Kaliforníu, eða boðum frá fólki sem
ætlaði til Flórída og vantaði samferðafólk til að
taka þátt í akstrinum og borga með í bensín-
inu. Én i kvöld var taflan undirlögð af stóru
plakati sem sýndi krepptan hnefa gegnt rauð-
um bakgrunni sem gaf til kynna eld. Eina orðið
á plakatinu var VERKFALL! Þetta var síðla í
október 1970.
Johnny var i fremri
íbúðinni á annarri hæð
- hann kallaði hana
þakíbúðina - þar sem
hægt var að standa í
smókingnum eins og
kvikmyndastjarna, með
slatta af ódýru víni í
glasi áfæti og lítaniður
á hið víðlenda, titrandi
hjarta Cleaves Mills;
hópana sem þeystu
um eftir bíótima, leigubíla á þönum, Ijósaskilt-
in. í nöktu borginni eru næstum sjö þúsund
sögur. Þetta var ein þeirra.
í raun og veru var Cleaves Mills aðallega
aðalgata með umferðarljósum við gatnamótin
(þau fóru að blikka eftir klukkan sex), um það
bil tuttugu verslanir og lítil skóverksmiðja. Eins
og í flestum borgunum umhverfis Orono, þar
sem háskólinn í Maine var, byggðist starfsem-
in í borginni einkum á að útvega þaö sem
stúdentar neyttu - bjór, vín, bensín, rokktón-
list, skyndimat, fíkniefni, matvöru, húsnæöi,
kvikmyndir. Kvikmyndahúsið hét Skugginn.
Það sýndi listrænar kvikmyndir og myndir frá
fimmta áratugnum meðan skólinn starfaði. Á
sumrin sneri þaö sér að sýningu spaghetti-
vestra með Clint Eastwood.
Það var ár síðan Johnny og Sara höfðu út-
skrifast og bæði kenndu þau viö framhalds-
skólann í Cleaves Mills, einn af fáum fram-
haldsskólum í nágrenninu sem ekki var búið
að sameina í þriggja eða fjögurra borga um-
dæmi. Kennarar og starfsfólk háskólans svo
og háskólanemar notuðu Cleaves sem
svefnbæ og margur hefði öfundað íbúana af
skattalögum borgarinnar. Framhaldsskólinn
var einnig góður og í honum var glæný fjöl-
miðlaálma. Borgarbúar áttu til að kvarta yfir
háskólafólkinu, sem svaraði fullum hálsi og fór
í kommúnistakröfugöngur til að mótmæla
stríðinu og skipti sér af borgarstjórnarmálum,
en aldrei höföu þeir hafnað þeim skattpening-
um sem árlega voru greiddir vegna hinna
glæsilegu prófessorabústaða og blokkanna í
hverfinu sem sumir nemar kölluðu Þvaðurekr-
ur og aðrir kölluðu Sjúskustaði.
Sara barði að dyrum og rödd Johnnys,
undarlega kæfð, kallaði: „Það er opið, Sara!“
Með smágrettu ýtti hún dyrunum opnum.
íbúö Johnnys var almyrkvuð utan gula glamp-
7.TBL.1991 VIKAN 37