Vikan - 31.10.1991, Blaðsíða 40

. • þeir gátu ekld
annað því þegar
mótspilarí þeirra við
borðið var alltaf
brosandi gátv þeir
ekki staðist það.
Stundum vorum við
skellihlæjandi, and-
stæðingarnir öðrum
megin við skerminn.
Þetta létti í raun og
veru allri pressu af
okkur."
„ . . . þaðvarhaftá
orði á mótinu að því
verr sem gekk þeim
mun breiðar hefði
ég brosað."
við borðið - svona svipað og ríkti á milli Korts-
nojs og Jóhanns Hjartarsonar þegar þeir tefldu
einvígið um árið. í þetta skiptið gátu Pólverj-
arnir samt ekki annað en hlegið og brosað
með okkur allan leikinn, meira eða minna. Þeir
gátu ekki annaö því þegar mótspilari þeirra við
borðið var alltaf brosandi gátu þeir ekki staðist
það. Stundum vorum við skellihlæjandi, and-
stæðingarnir öðrum megin við skerminn. Þetta
létti í raun og veru allri pressu af okkur.“
„Ég á nú bara erfitt með að trúa þessu því
ég þekki minn Jón, sem er aldrei hlátur í huga
í keppni," segir Elín og er greinilega enn í vafa
um málið. „Ég er eiginlega ekki búin að með-
taka þetta. Ég var búin aö heyra þá setningu
svo oft að þegar maður sé sestur niður við
spilaborðið sé enginn maöur vinur þinn. Svo
kemur bara allt önnur „taktik" sem gengur
upp.“
„Það var haft á oröi á mótinu að því verr sem
gekk þeim mun breiðar hefði ég brosað," segir
Jón - og brosir.
LIÐUR f ÁÆTLUNINNI
„Þetta var náttúrlega liður i áætlun okkurog ég
var farinn að hafa mjög gaman af þessu því ég
taldi þetta okkur f hag. Gunnar Einarsson
handboltamaður, sem þjálfaði meðal annars
unglingalandsliðið, þrekþjálfaði okkur fyrir
Evrópumótið. Hann er mikill sálfræðingur og
hefur gífurlegan metnað fyrir íslands hönd
þegar íþróttir eru annars vegar. Hann hélt því
alltaf fast fram að við ættum að geta unnið
hvaða mót sem væri og við yrðum að trúa því.
Hann hafði ekki tíma til að hlaupa með okkur í
sumar en við hittum hann stundum og hann
lagði á ráðin með okkur. Kunningi okkar, einn
albesti spilari í heimi, sem var í liði Pakistana,
hélt fund með okkur eftir að við unnum okkar
riðil. Það sem vakti fyrir honum var að koma
okkur niður á jörðina eftir undankeppnina.
Hann sagði meðal annars að allir gleymdu því
strax hverjir ynnu riðlana - það væri aðeins tit-
illinn sem skipti máli. Hann lagði líka á það ríka
áherslu að við ræddumst ekkert við á meðan
við værum í leiknum. Hann taldi þetta vera
góða reglu. Ef til dæmis kæmi upp misskilning-
ur í sögnum hjá okkur skyldum við ekki tala um
það, ekki nema kannski frammi á gangi f hléi.
Við fórum eftir þessu. Hann sagði okkur aö
við ættum að geta unnið Bandaríkjamennina,
eins og alla aðra á mótinu. „Mótið byrjar hjá
ykkur á morgun," sagði hann þegar leikurinn
við Bandaríkjamenn var fram undan. Þegar við
höfðum unnið þá sagði hann að það hefði bara
verið ein æfingin enn, keppnin byrjaði ekki fyrir
alvöru fyrr en næsta dag, þegar Svíarnir væru
sestir við spilaborðið með okkur. Þegar við
höfðum svo unnið þá sagði vinur okkar að allir
leikir fram að úrslitaleiknum hefðu verið æf-
ingaleikir þvf úrslitin væru það eina sem máli
skipti. Þegar við hófum svo leikinn vorum við
þess fullvissir að við hefðum verið að æfa fyrir
hann síðan í maí og því væri eins gott að
klúðra ekki neinu.“
JÓN HRINGIR ALLTAF
- Elín, þú fylgdist með þessu af lífi og sál.
Hvað vaktirðu mest samfellt á þessum tíma?
„Ég vakti nú aldrei heilan sólarhring í senn.
Ég fór oft að sofa um níuleytið á kvöldin og
vaknaði aftur klukkan tólf. Þá fylltist allt niðri í
Bridgesambandi og það var mikið um að vera.
Síminn var alltaf að hringja. Fólk virtist hafa
látið vekjaraklukkuna vekja sig um miðjar næt-
ur til þes að geta hringt niður eftir til að spyrja
hvernig strákunum gengi. Við Jón töluðumst
svo við á hverjum einasta degi. Jón hefur alltaf
haft það fyrir reglu þegar hann er í útlöndum
að hringja í mig daglega. Mér þykir það góð til-
finning. Þegar maður fer að hugsa til baka,
meðan undirbúningurinn var í gangi, þá var
svo mikið að gera hjá okkur báðum að við rétt
hittumst og töluðum svipað mikið saman og við
gerðum síðan í síma þessa daga meðan
keppnin stóð yfir.“
- Hvernig sváfu liðsmenn sveitarinnar með-
an á keppni stóð?
„Við sváfum bara vel. Við fáum okkur svefn-
töflu ef við þurfum á þvi að halda. Læknarnir
segja að best sé að sofa eðlilega, næstbest sé
að sofa með aöstoð lyfja en verst sé að sofa
alls ekki neitt. Ég er þó ekki að segja að við
tökum allir svefntöflur að staðaldri. Menn taka
þetta einungis þurfi þeir þess með. Ég tek til
dæmis alls ekki töflu á hverju einsta kvöldi. En
við sofum allir og það er alveg nauösynlegt,
ætli maður að ná einhverri einbeitingu."
„Það er líka mjög gott að menn séu búnir að
gera sér grein fyrir þessu öllu fyrir keppni,"
segir Elín. „Þeir eru ekki að taka neina sénsa.“
Þeir vita að stundum þurfa þeir á svefnpillu að
halda til þess að vera ekki að vaka heila nótt í
þeirri von að þeim takist nú að sofna innan
tíðar. Það er svo önnur saga að um leið og
36 VIKAN 22. TBL.1991