Vikan - 03.09.1992, Blaðsíða 4

3. SEPTEMBER 1992
18. TBL. 54. ÁRG.
VERÐ KR. 388
í áskrift kostar VIKAN kr. 310
eintakið ef greitt er með gíró en kr.
272 ef greitt er meö VISA, EURO
eða SAMKORTI. Áskriftargjaldið er
innheimt fjórum sinnum á ári, sex
blöð í senn. Athygli skal vakin á því
að greiða má áskriftina með EURO,
VISA eða SAMKORTI og er það
raunar æskilegasti greiðslumátinn.
Tekið er á móti áskriftarbeiðnum í
síma 91-813122.
Útgefandi:
Samútgáfan Korpus hf.
Ritstjóri og ábyrgöarmaöur:
Þórarinn Jón Magnússon
Ritstjórnarfulltrúi:
Hjalti Jón Sveinsson
Framkvæmdastjóri:
Jóhann Sveinsson
Markaösstjóri:
Helgi Agnarsson
Innheimtu- og dreifingarstjóri:
Siguröur Fossan Þorleifsson
Framleiöslustjóri:
Siguröur Bjarnason
Sölustjóri:
Pétur Steinn Guömundsson
Auglýsingastjóri:
Helga Benediktsdóttir
Aösetur:
Ármúli 20-22,108 Reykjavík
Sími: 685020
Útlitsteikning:
Hildur Inga Björnsdóttir
Guömundur Ragnar Steingrímsson
Setning, umbrot, litgreiningar
og filmuskeyting:
Samútgáfan Korpus hf.
Prentun og bókband:
Oddi hf.
Höfundar efnis í þessu tölublaöi:
Jónas Jónasson
Loftur Atli Eiríksson
Guöný Þ. Magnúsdóttir
Jóhann Guöni Reynisson
Hjalti Jón Sveinsson
Anna S. Björnsdóttir
Sigrún Sigurðardóttir
Gunnar H. Ársælsson
Christof Wehmeier
Anna Hildur Hildibrandsdóttir
Sæmundur Guövinsson
Jóna Rúna Kvaran
Birna Reynisdóttir
Þorsteinn Éggertsson
Sigtryggur Jónsson
Þórarinn Jón Magnússon
Hallgerður Hádal
Guöjón Baldvinsson
Gísli Ólafsson
Myndir f þessu tölublaöi:
Bragi Þ. Jósefsson
Binni
Magnús Hjörleifsson
Loftur Atli Eiríksson
Sigrún Sigurðardóttir
Hjalti Jón Sveinsson
Jóhann Guðní Reynisson
Anna S. Björnsdóttir
Þórarinn Jón Magnússon
Gústaf Guðmundsson, o.m.fl.
Forsföustúlka:
Halldóra Halldórsdóttir, Model '79.
Ljósm.: Gústaf Guðmundsson.
Förðun: Þórunn Högnadóttir hjá
Förðunarmeistaranum með Make Up
Forever.
Hárgreiðslp: Linda Björk Örvarsdóttir
hjá Jóa og félögum.
Hárkolla: Hárprýöi Borgarkrínglunni.
Skartgripir: Kokteill Borgarkringlunni.
4 VIKAN 18.TBL. 1992
sláttuvél sem hvílir í túninu við
lækinn. Tveir löngu liðnir
frændur hestanna drógu vél-
ina hring eftir hring, á meðan
sumarstrákur hróþaði hott hott
og fylgdist með grasinu sem
féll til minnis um sumarið sem
er eilíft þarna í dalnum. Hest-
arnir búa á suðurtúninu og
hafa aðgang að gamla hest-
húsinu, þangað flýja þeir þeg-
ar flugan gerir sig líklega til að
naga nárann inn.
Mýflugan, sem sat í eyrum
hestanna, tilheyrir sumrinu
sem er þarna enn í geymd,
þrátt fyrir rok og rigningu allt
um kring. En fólkið allt er farið
að heyja í himnaríki og rignir
aldrei á flatt.
heyskaparþorsta en nokkur
kólategund.
Hagamúsin bjó í veggnum
milli steina og frænka hennar
í fjárhúsinu þáði ostbita og
gerðist höfðingjadjörf. Ég kall-
aði hana Guðfinnu því mér
fannst hún svo þreytuleg
enda hafði hún komið upp
stórri fjölskyldu og ostbitarnir
stækkuðu.
Þarna röltu kýrnar eftir
hlaðinu, á leið upp í mýrina á
heiðinni þar sem sumir menn
heyrðu hlátur tveggja kvenna
sem fyrir margt löngu urðu úti
í hörðum byl, eiginlega við
túngarðinn, en það er eins og
þeim finnist líf eftir þetta, alltaf
jafnfyndið.
geymslan
C^L
<c
ac
CO
egar maður finnur
veikan ilm komandi
hausts byrjar maður
að sakna sumarsins sem ekk-
ert hefur þó verið að þessu
sinni. Gamlir menn á bekkjum
borgarinnar segja að sumarið
nú sé ekkert líkt þeim sumrum
sem þeir áttu fyrir fjörutíu
árum til dæmis. Svona sé öllu
að fara aftur í veröldinni.
Ég fór akandi norður í land til
að sjá sumarið. Ég geymi það í
fögrum dal, í minningunni blítt
og ilmandi af nýslegnu grasi,
sumarfuglar syngja í heiðinni,
egg rjúpunnar löngu orðin loðin
með vængi.
Þegar við komum í hlað
sperrtu hestarnir eyrun og
veifuðu til okkar taglinu og
héldu svo áfram að éta grasið
sem áður féll fyrir gamaldags
Húsið gamla, sem eitt sinn
var þrungið lífi sem fylgdi fólk-
inu, var nú kalt en þegar loks
skiðlogaði í gömlu svörtu
eldavélinni, sem tyggur timbur
og kol eins og sjoppubarn
tyggjó, byrjaði varminn fyrst á
veggjunum og húsið söng og
trallaði af heitri gleði langt
fram á nótt, dálítið einkenni-
legt þegar maður veit að það
er enginn á ferli nema maður
sjálfur og konan og sitjum
kyrr.
Húsið sagði okkur sumar-
sögur, glaðar, fyndnar, bland-
aðar þvi sólskini sem er horfið
úr veðurspám núdagsins og
snöggvast fann maður í stof-
unni ilm af nýslegnu túni og
heyið löngu komið í tóma
hlöðuna, jafnvel í gömlu keri
var mysa, sem var betri við
Jafnvel fjósið er horfið úr
raunveruleikanum, kýrnar
löngu farnar á eftirlaun og
húsendurnar, sem blönduðu
ágætu geði við brúnar hænur,
flognar út í buskann og hættar
að verpa eggjum sem voru
geymd í sérstökum kalklegi
og etin ársgömul, alveg eins
og ný.
Svona gömul sumur eru
horfin með sólskini og öllu
saman blíðviðri sem skýin og
litur himins spáðu á kvöldin.
Áin, sem fleytti fuglum
meir en nú, sendi okkur tón-
inn og sagðist sakna óðins-
hanans og andanna, jafnvel
skuggi silungsins væri sjald-
gæfari nú en þegar sumarið
var og hét.
Dalalæðan kom að bjóða
góða nótt í dalnum. Spóinn
velldi næturljóð í heiðinni og
lóan var áfram daprasti fugl
sem kemur til að halda sum-
arkonsert. Enda nær hún til
hjartans.
Við stóðum hjá hliðinu dag-
inn eftir, hikandi við að fara úr
sumardalnum heim á leið.
Snöggvast iðaði allt af lífi eins
og áður var en svo varð mér á
að depla augum og þá hvarf
allt sem lifði í huga af fólki í
erli sumarstarfa. Þögnin bjó á
hlaðinu.
Við stóðum með hestunum
f túninu, héldumst í hendur og
svarta skýið úr mýflugum var
eina tákn sumarsins sem
maður fann fyrir.
Það rigndi á haustvísu, alla
leiðina heim. □