Vikan - 03.09.1992, Blaðsíða 12

- Þú varst fljótlega orðinn
yfirmaður ADS í Suður-Afríku.
„Já, mér var boðin yfir-
mannsstaða þegar ég hafði
verið í Jóhannesarborg um
tíma og ég tók hana. Ég starf-
aði þar síðan í rúm tvö ár en
þá bauðst mér starf í aðal-
stöðvum Omron í Þýskalandi
og við fluttumst þangað. Mér
var reyndar boðið starf í aðal-
stöðvunum fyrr en taldi mig
þurfa meiri reynslu sem ég
gæti öðlast í Jóhannesarborg
og tók því ekki tilboðinu fyrr
en ég taldi mig tilbúinn til
þess.”
kom hann þér fyrir sjónir?
„Hann er vissulega mikill en
fréttaflutningur frá Suður-Afr-
íku ber oft keim af því að allir
hvítir hafi það gott en allir
svartir vont. Þetta er vitaskuld
ekki rétt og lífskjör eru misjöfn
þar rétt eins og annars staðar.
Þjóðfélagsbreytingar í Suður-
Afríku hafa verið bæði miklar
og hraðar á undanförnum árum
og reynst mörgum erfiðar.
Á meðan við bjuggum í
Suður-Afríku, frá 1984 til
1986, var tími mikilla umbrota
og voru meðal annars sett
herlög í landinu. Hermönnum
▼ Viö
Búdda-
líkneski í
Japan.
- Hvernig var að búa í Jó-
hannesarborg?
„Við hjónin höfum oft talað
um árin í Jóhannesarborg
sem einhver þau bestu sem
við höfum lifað. Þar var ein-
staklega gott að búa og okkur
leið vel frá upphafi. Við bjugg-
um í góðu húsi með fallegum
garði og sundlaug. Veðráttan
átti vel við okkur og ekki spillti
einstök náttúrufegurð lands-
ins. Við eignuðumst góða vini
sem flestir eru Hollendingar
og urðum þar með hluti af hóp
sem var sérlega samheldinn.
Sigrún var heima með Magn-
ús og það var okkur báðum
mikils virði.”
- Oft er talað um hinn mikla
mun á lífskjörum svartra og
hvítra í Suður-Afríku. Hvernig
„Vitaskuld er samkeppnin hörð eins og í öðrum
japönskum fyrirtækjum og það eina
sem gildir er að vinna vel."
og lögreglu fjölgaði stöðugt á
götunum því mikið var um ó-
eirðir. Víðtækar varúðarráð-
stafanir voru gerðar víða
vegna sprengjuhættu og voru
meðal annars settar plast-
himnur innan á allar rúður í
skrifstofubyggingunni sem ég
vann í.”
- Nú hlýtur fólk, sem alið er
upp við aðstæður eins og þær
sem ríkja í Suður-Afríku, að
bera þess merki.
„Já, vissulega og það sem
ég man að kom illa við mig
var hversu lítils mér fannst
sumt fólk meta mannslíf. Einn
af starfsmönnum mínum, sem
var ágætur vinur minn, svartur
strákur frá Soweto, kallaður
Lucky, varð fyrir því að drepa
mann í sjálfsvörn. Hann hafði
farið út að skemmta sér, séð
fallega stúlku og gefið henni
auga. Með stúlkunni voru tveir
menn og réðust þeir með
vopnum á Lucky fyrir það eitt
að horfa á stúlkuna. Lucky
snerist til varnar og var vopn-
aður hnífi, drap annan mann-
inn og særði hinn illa. Hann
sat í fangelsi í viku og þegar
hann mætti aftur til vinnu kall-
aði ég á hann og spurði
hvernig honum liði. Terrebel
massa, terreble boss, endur-
tók hann margoft og átti þá
fyrst og fremst við fangelsis-
vistina. Nokkrum dögum síðar
var þessi atburður gleymdur
og grafinn, rétt eins og ekkert
hefði gerst. Ég held reyndar
að þetta hafi haft mun meiri á-
hrif á mig en Lucky því fyrir
hann var þetta ekkert tiltöku-
mál enda alinn upp við óeirðir
þar sem morð og alls konar
dráp eru daglegt brauð.”
- Kom aldrei til greina að
þið settust að í Suður-Afríku?
„Jú, það kom vel til greina
og við vorum meira að segja
farin af huga að húsakaupum.
Við höfðum það gott fjárhags-
lega og næg tækifæri buðust
mér í starfi. Líklega værum
við enn í Suður-Afríku ef
stjórnmálaástandið hefði ekki
verið eins slæmt og raun bar
vitni. Sigrún varð ófrísk að El-
ísabetu, öðru barni okkar, og
við fórum að velta fyrir okkur
framtíð barnanna ef við yrðum
kyrr. Ýmsar blikur voru á lofti
sem bentu til þess að ástand-
ið í landinu versnaði fremur
en hitt og töldum við því ekki
rétt að ala börnin okkar upp í
landi sem gæti orðið hættu-
legt að búa í þegar fram liðu
stundir. Einnig hafði áhrif á þá
ákvörðun okkar að flytja til
Þýskalands að þar vorum við
nær íslandi og þar með fjöl-
skyldum okkar og vinum.
Staðan, sem mér bauðst í
Þýskalandi, freistaði mín
einnig þannig að það var varla
hægt annað en að taka hana.”
- Hvers konar starf bauðst
þér í Hamborg?
„Ég veitti forstöðu deild
sem ég þurfti að byggja upp
svo til frá grunni. Starfið fólst
meðal annars í markaðsað-
stoð við umboðsaðila Omron í
Evrópu, ásamt námskeiða-
haldi og kynningum þannig að
mikill tími fór í ferðalög til
hinna ýmsu landa innan Evr-
ópu. Þetta gekk mjög vel og
fljótlega bauðst mér að taka
að mér allan rekstur sölusviðs
fyrirtækisins á Norðurlöndum,
írlandi og Hollandi og var ég
síðan orðinn yfirmaður sölu-
deildar Omron í Evrópu og
Afríku.”
- Nú hefur þú klifið met-
orðastigann í fyrirtækinu mjög
hratt, hefur það ekki skapað
þér óvild eða öfund sam-
starfsmanna þinna?
„Ég hef ekki orðið var við
það en ég teldi slíkt ekkert ó-
eðlilegt, sérstaklega þar sem
ég er útlendingur. Vitaskuld er
samkeppnin hörð eins og í
öðrum japönskum fyrirtækjum
og það eina sem gildir er að
vinna vel.”
- Hvaða hæfileika skiptir
mestu að hafa í starfi þínu?
„Það er alveg sama hvaða
starf maður vinnur, frumskil-
yrði er að bera virðingu fyrir
því og sinna því eins vel og
unnt er. í mínu starfi er nauð-
synlegt að kunna að hlusta á
margs konar viðhorf og vera
opinn fyrir hugmyndum ann-
arra. Allar hugmyndir eiga rétt
á sér hvort sem þær nýtast
eða ekki og maður þarf að
geta skipt um skoðun komi
einhver annar með betri hug-
mynd en maður sjálfur. Blind-
ur metnaður eða einstefna í
stjórnun er eitur í mínum bein-
um. Meginmálið er að taka
það besta, hvaðan sem það
kemur, með hag fyrirtækisins
í huga.”
- Þú ferðast afar mikið í
starfi þínu, á morgun er það
Brussel, í næstu viku Dan-
mörk, þá London, París og
Spánn. Erþetta alltafsvona?
„Já, yfirleitt ferðast ég mjög
mikið enda er það hluti af
starfinu að heimsækja söluað-
ila fyrirtækisins innan Evrópu
og í Afríku með vissu millibili.
Einnig þarf ég að sækja ráð-
stefnur og fundi og ferðast því
víða.”
- Er ekki þreytandi að ferð-
ast svona mikið?
„Víst getur það verið þreyti-
andi en líka oft mjög gaman.
12 VIKAN 18.TBL. 1992