Vikan - 26.11.1992, Blaðsíða 107

ELVA ÓSK
FRH. AF BLS. 12
húsi, tólf ára gömul. Ég fluttist
ekki til Reykjavíkur fyrr en ég
fór í leiklistarskólann, tvítug,
fyrir átta árum,“ segir Elva og
gosið ber á góma. Hún man
vel eftir því. „Ég man vel eftir
því að mamma hafði verið að
lesa bók og sérstaklega situr
fast í mér að á bókarkápunni
var mynd gf manni á hækjum
sem var að hlaupa undan eld-
gosi! Bókin heitir meira að
segja Ógnir fjallsins og er eftir
Hammond Innes. Og eldri
systir mín átti að fara í lands-
próf eða eitthvað slíkt og ég
man að við héldum að væri
kominn upp eldur í gagn-
fræðaskólanum sem við sáum
út um gluggann. Þá var skóla-
stjórinn þar ekkert sérstaklega
vinsæll meðal nemenda eins
og gengur og þegar hún var
vakin upp út af eldgosinu þá
sneri hún sér yfir á hina hlið-
ina og umlaði að skólastjórinn
myndi aldrei sleppa prófinu þó
það yrði eldgos. En við vorum
rifin upp og drifin niður í bát
og ég man eftir því að ég vildi
ekki fara, var svo mikill Vest-
mannaeyingur að ég var þá,
níu ára gömul, ákveðin í þvi
að þar ætlaði ég að deyja
líka.
Síðan gleymi ég því aldrei
að það var horft á okkur eins
og geimverur þegar við kom-
um upp á land. Við fórum í
Melaskólann og þar sem við
gengum inn ganginn með
teppi á öxlunum fannst mér
að það væru þúsund andlit á
gluggunum að horfa á mig
eins og einhverja ókennilega
veru utan úr geimnum. Þetta
var óhugnanlegt. Við bjuggum
í Kópavoginum í nokkra mán-
uði en vorum komin aftur til
Vestmannaeyja í júlí, minnir
mig. Við vorum ein af tíu
fyrstu fjölskyldunum sem
fluttu til baka og þá var fjallið
enn að gjósa, ekkert rafmagn
eða neitt. Og ég fékk þessa
tilfinningu aftur þegar Hekla
gaus 1980,“ segir Elva en
maðurinn með hækjurnar lét
þó hvergi á sér kræla, hefur
ekki sést síðan sjötíu og þrjú.
UNDARLEG LYKT
Elva stundaði nám við fram-
haldsskólann í Vestmannaeyj-
um, lauk síðan leikaraprófi ‘89
og fór beint norður til Leikfé-
lags Akureyrar þar sem hún
lék í Húsi Bernhörðu Alba, þá
til Reykjavíkur þar sem hún
fékk hlutverk í leikritinu Kjötið
eftir Ólaf Hauk Símonarson
og Ég er meistarinn eftir
Hrafnhildi Hagalín og síðan
hefur hún verið hjá Leikfélagi
Reykjavíkur, þó með þeirri
undantekningu að hún fór aft-
ur norður og lék Snæfríði ís-
landssól f íslandsklukkunni.
Þá er ótalið fyrsta hlutverk
hennar en hún lék Eyjapíu í
kvikmyndinni Nýtt líf. Hún átti
líka að leika eitt aöalhlutverkið
í sjónvarpsþáttaröðinni Sigla
himinfley eftir Þráin Bertels-
son en það var dregið til baka
á síðustu stundu af því að
samningar tókust ekki milli
leikarafélaga á Norðurlöndum
og hins norræna sjónvarps-
sjóðs. Þá þegar voru leikar-
arnir byrjaðir að undirbúa sig
fyrir verkið. Þetta kom að von-
um mjög illa við marga sem
áttu mikið undir því að þessi
mynd yrði gerð, þetta var stórt
verkefni en það er undarleg
lykt af málinu.
„Nú veit ég ekki almenni-
lega hvað er framundan en
svona okkar á milli þá er ég
komin fimm mánuði á leið aft-
ur en það er allt í lagi, Bella
fitnar bara svolítið, henni
finnst svo góður ís. Ég vona
bara að eitthvað skemmtilegt
gerist á næsta ári og ég vil að
farið geti saman frami og fjöl-
skylda. Það er hægt með
góðum aðstandendum, ég á
þá og ég vona að ég geti orð-
ið svoleiðis kona.“
Það glampar á vonina í
augum hennar og hún skilur
ekkert í því að fólk skuli líta.
hornauga að hún.og.aðrir leik-
arar vinna mest á kvöldin.
Henni finnst það einmitt mjög
jákvætt, að geta verið með
barninu, og eftir um það bil
fjóra mánuði börnunum, á
þeim tímum sem það, eftir um
það þil fjóra máriuði þau, er'
vakandi. En þetta kemur nú
allt í Ijós, eftir um það bil fjóra
mánuði. □