Vikan - 06.05.1993, Blaðsíða 44

ANNAS. BJÖRNSDÓTTIR SKRIFAR
ÁÁÁÁÁAAAAAÁAÁÁAAAAAAAAAAAÁ
ÆVINTÝRI VERULEIKANS
TTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTT
veðri nema ég með átthaga-
fjötrana eins og hlekki á tótun-
um, sífellt á leiöinni í borgina,
hugsaði ég með mér.
Allt í einu birtist stór og mik-
II bíll og ég veifaði eins greini-
lega og lítil, miðaldra kona
getur veifað við jafnerfiðar að-
stæður. Dyrnar opnuðust ein-
hvers staðar hátt fyrir ofan
mig og bílstjórinn kallaði til
mín að það kæmi annar bíll á
eftir honum og það væri betra
fyrir mig að fá far með honum.
Og eins og við manninn
mælt. Þarna kom einhvers
konar sendibíll og mér boðið
inn af elskulegum, ungum og
þónokkuð fallegum manni.
Þegar ég var búin að skýra
ferðir mínar bað ég um aö fá
aö líta í spegil. Augnaháralit-
urinn, augnskugginn og vara-
liturinn voru ekki lengur á rétt-
um stað og ég þurrkaði svo
lítið bar á snjóflóðið úr andlit-
inu.
Vildi svo vita hvað hann
væri að gera úti í þessu veðri
og auðvitað tengdist það
sjónum. Það hafði átt að
landa fiski í einni höfn en bát-
arnir gátu ekki komið að landi
og urðu að sigla í aðra höfn
þar sem skilyrðin voru betri f
þessu veðri. Forvitin eins og
ég get verið spurði ég og
spurði og fékk greinargóð
svör. Ætlaði svo að stökkva
út úr bílnum og ganga þang-
að sem fyrsta erindið lá.
„Mig munar ekkert um að
skutla þér þangað. Þetta er
ekki sem best veður til
gönguferöa."
Ég mótmælti ekki unga út-
gerðarmanninum, sat bara
og reyndi aö líta svolítið yngri
út en árin segja til um og
kvaddi svo og þakkaði fyrir
mig.
Eg er ekki vön að ferðast
á þennan hátt en finnst það
þónokkuð athyglisvert og læt
mig hafa það þegar mér
finnst að ég þurfi að sinna er-
indum á óhefðbundnum lang-
ferðabílatíma □
Snjórinn æddi um háloft-
in, að þvf er virtist alveg
stjórnlaust og ég átti er-
indi í höfuðborgina. Þótt ég sé
útlagi suður með sjó hætti ég
aldrei að eiga erindi við mína
borg og þar sem ég er lítið
fyrir að láta veðrið ráða ferö-
um mínum þá æddi ég í stíl
við veðriö, út á veg til að fá
mér far þennan morgun. Satt
að segja var hæpið að nokkur
sæi mig þarna við vegarbrún-
ina en ég ætlaði að reyna
hvað ég gæti.
Sjalið var vafið um höfuðið
og gamli vatteraði frakkinn
minn reyndi að skýla mér eftir
bestu getu. Líkast til er enginn
á ferðinni í svona snarvitlausu
* / TÍM4~ sKalA H-ér R.ÓA/U/- TAlA 6LF&Q H-UÍLDÍ hRM>~ l AJAJ R6lCTu£> LÖajö þAE'JTA JoLuiKST. 2. Ei*)S bUAbT /VAFa) TuitiLj. DuUSCr $7ulUftR
—> /
Tt/ism > \/
/ TÓaJa) íE'JFiíT kitoiR. WELUft ,/ N V > 2
F36LÍT
/(LfiTTl 5'AR SK ir- tíM 3 > ,/ - > ,/
&íajDAR STíU > 1 / V V TMi
\r 5- Rmt FiSK T xl y >
PÚKfif FlFLi/J * > V
i T 3 y r é g SVEi
Lausnarorö í síöasta blaöi: HATTUR
44 VIKAN 9. TBL. 1993