Vikan - 06.05.1993, Blaðsíða 20

TEXTI: MARGRET HRAFNSDOTTIR / UOSM.: FRIÐRIK ORN
UUU AÐ
j/IuUUj/U'
| ' :
í frumskógi Los Angeles, þar sem jafnt stórlaxar
sem smáfiskar reyna að fóta sig á brautinni vand-
rötuðu, heyr listafólkið sitt þrotlausa stríð. Hvergi
eru þessi átök þó magnaðri en í Hollywood, sjáif-
um kjarnakljúfi kvikmyndaheimsins, í svo heiftúð-
ugri innbyrðis samkeppni að slíkt væri efni í sér-
stakan flokk bíómynda.
að er sagt að maður
þurfi sautján vöðva til
að brosa en til að kom-
ast áfram í Hollywood hrekkur
brosið skammt. Hér dugir ekk-
ert minna en útboð allra
krafta, persónutöfra og skipu-
lagsgena sem hver og einn
hefur yfir að ráða. Það spillir
svo ekki fyrir að þekkja réttu
aðilana og vera fæddur undir
heillastjörnu þegar á hólminn
er komið!
Ein af þeim þúsundum
listamanna, sem um þessar
mundir eru að reyna að koma
sér á framfæri hér, er íslensk
leikkona, Ragnhildur Rúriks-
dóttir og ég spjallaði við hana
á einum af vinsælli veitinga-
stöðum borgarinnar, Yfirvara-
skegginu eða Café Mou-
stache, á bóhemagötunni
frægu Melrose Avenue.
Þegar ég heyrði hennar
fyrst getið kom upp í hugann
nafn okkar þjóðkunna leikara
og viti menn, Ragnhildur er
dóttir Rúriks Haraldssonar og
hefur þetta því kannski í blóð-
inu eða hvað?
„Ég hef alltaf haft ofsalegan
áhuga á leiklist enda var ég
alltaf niðri í Þjóðleikhúsi hjá
pabba. Sem krakki var ég sí-
vælandi í honum að fá að
taka þátt í barnaleikritunum
þar en hann reyndi hvað hann
gat að halda mér utan við
„leikhúslífið". Það er nú vitað
mál að líf leikarans er enginn
dans á rósum. Hann vildi því
ekki hvetja mig inn á þessa
braut, gerði þetta af góðsem-
inni einni til að vernda „litlu
stelpuna sína“. Hann hélt líka
að þessi baktería myndi eld-
ast af mér en þar fór nú á
annan veg. Núna er hann
heilshugar með mér í þessu,
styður óspart við bakið á mér
og það er náttúrlega alveg
frábært.“
Þar sem hún sat í leikhús-
inu á íslandi og horfði á föður
sinn á sviðinu, lét hún sig
dreyma um frægð og frama
handan sólar og vestan mána
- eða hvað?
„Ég reyndi við leiklistarskól-
ann heima á sínum tíma en
komst ekki inn. Ég var þá
ákveðin ( að láta það nú ekki
stoppa mig og hélt til Kaup-
mannahafnar í leiklist. Þar var
ég í tvö ár og undi mér fjarska
vel. Écj er nú soddan Dani í
mér! Á þeim tfma vorum við,
ég og maðurinn minn, Jón
Raymond Miller, í svona milli-
landasambandi. Hann bjó í
Flórída. Jón er iðnverkfræð-
ingur, íslenskur í móðurættina
en hefur alla tíð búið í Banda-
ríkjunum. Þetta var erfitt með
allar þessar fjarlægðir á milli
okkar og við sáumst ekki
nema í sumarfríum, á jólum
og páskum. Þar kom að ann-
aðhvort var að hrökkva eða
stökkva. Það varð þvl úr að
ég flutti vestur, með einu skil-
yrði þó - að við færum annað-
hvort til New York eða Los
Angeles svo ég gæti haldið
náminu áfram.
Árið 1989 giftum við okkur
svo heima og fluttum síðan
20 VIKAN 9.TBL. 1993