Vikan - 15.07.1993, Blaðsíða 14

„í síöasta
örorku-
mati var
ég lækkuö
úr 75%
öryrkja í
65% án
þess aö
nokkur
skýring
væri
gefin." í
peningum
lækka
bæturnar
úr um
30.000 í
um 9.000
krónur á
mánuöi!
með skólasystkinum sínum.
Það var dálítið skrítið. Hún
var lögð í einelti allt fram á
sundlaugarbakkann. Þá gerði
enginn neitt.
„Þetta var mjög erfitt í barn-
æsku. Það var mikið horft á
mig og ég byrjaði að gera mér
grein fyrir því um það bil fimm
ára gömul. Skólagangan var
mjög erfið og skólasystkini
mín reyndust mér mjög erfið.
Utan skólans var lífið skárra
en á skólatíma var vinsælt að
pína mig og níðast á mér með
kaffæringum og eyðileggingu
fata. Skórnir voru teknir og
þess háttar. Það gerðist alltof
oft að móðursystir mfn þurfti
að kortia í skólann og ná í
Afreks-
kona í
íþróttum.
Myndin er
tekin áriö
1980,
sama ár
og hún
setti
heimsmet
í sundi.
mig,“ segir Sigurrós og kátína
er henni víðs fjarri í þessum
töluðum orðum. Hins vegar
virtust hinir krakkarnir ekki vilja
vera með neina stæla í sund-
inu af einhverjum ástæðum.
Þegar rætt er um tímabilið
kemur í Ijós að hún man ekki
margt annað en þetta sem
hér hefur verið rætt, eins og
hún hafi lagt yfir það verndar-
hulu. Slíkar minningar eru
nefnilega ekki eftirsóknar-
verðar og sumar kannski
best geymdar í glatkistum
gleymskunnar.
En er hún bitur núna út í
fyrrum skólasystkini sín? Hún
dregur dálítið seiminn áður en
hún svarar. „Jaaá, dálítið. Það
er hins vegar skrítið að hitta
þetta fólk núorðið. Það er ekk-
ert nema elskulegheitin. Fólk
þroskast náttúrlega með aldr-
inum og viðhorf gagnvart fötl-
uðum hefur breyst til hins
betra á síðastliðnum fimm til
sex árum, að mér finnst.“
MARINN HRAK-
FALLABÁLKUR
Um fermingaraldur virtist
samtíðarfólk stúlkunnar með
skrítnu handleggina átta sig á
því hvað það var að gera
henni. Hún segist fram að því
hafa haldið í sjálfa sig, ef svo
má segja, með íþróttaiðkun í
(þróttafélagi fatlaðra á Akur-
eyri. „Annars hefði ég sjálf-
sagt bara lokað mig inni.
Þetta var góður hópur. Við
vorum tíu til fimmtán manns
sem héldum mikið saman. Þó
hittumst við lítið utan æfing-
anna.
Ég gerði töluvert að því að
hjóla en fékk reyndar ekki
fyrsta hjólið mitt fyrr en eftir
að ég var búin að skrönglast
um á hjólum bræðra minna,
stórum strákahjólum með slá.
Og ég var það lítil að ég
komst ekki yfir pípuna þannig
að ég smeygði mér bara inn á
milli og hjólaði þannig,“ segir
Sigurrós og bætir við að á
þessum árum hafi marblettir
verið mjög algengir þó vand-
kvæðalaust hafi verið og sé
enn fyrir hana að hjóla á
venjulegu reiðhjóli. Hún átti
erfitt með að bera fyrir sig
hendur af skiljanlegum á-
stæðum og því voru fætur
notaðir. „Ég var voðalegur
hrakfallabálkur, alltaf marin og
blá.“
BASL Í FYRSTU
Eftir grunnskólann fór Sigur-
rós að vinna hjá Kjötiðnaðar-
stöð KEA við pökkun og síðan
f brauðgerðinni við sams kon-
ar störf. Þá tók við afgreiðslu-
starf í Kaupfélaginu. „Ég stóð
í mjög miklu basli því móttök-
urnar voru ekki góðar í fyrstu.
Þeir gáfu í skyn að ég gæti
ekki unnið þessi störf. For-
eldrar mínir þekktu kaupfé-
lagsstjórann sem þá var, Val
heitinn Arnþórsson. Valur bjó
í næstu íbúð við hliðina á okk-
ur og þekkti vel til. Hann lagði
til að ég fengi að reyna, það
ætti ekki að fullyrða neitt um
að ég gæti þetta ekki. Og ég
vann í matvörubúðunum í tíu
ár án nokkurra vandræða.“
Afgreiðslustarfið var mun
erfiðara heldur en pökkunar-
störfin afsíðis. Þá stóð hún
frammi fyrir viðskiptavinum
sem margir hverjir gátu ekki
orða bundist. „Fyrstu tvö, þrjú
árin voru mjög erfið því ég
fann mjög mikið fyrir því að
fólk horfði á mig - og náttúr-
lega börnin sem gátu lítið vit-
að. Ég man eftir lítilli stelpu
sem var alltaf að spyrja
mömmu sína: Mamma, af
hverju er konan svona?
Mamman var ekkert að svara
þessu, leyfði stúlkunni bara
að gaspra. Á endanum var óg
búin að sætta mig við þetta
þó það særði mig því mér
fannst ég ekki eiga að skipta
mér af þessu. Það átti að vera
hlutverk móðurinnar en hún
sinnti því ekki.“
BÖRNIN ÖÐRUVÍSI
„Ég fluttist síðan hingað suður
til Reykjavíkur fyrir tveimur
árum þegar mér bauðst íbúð í
Hátúni 12. Mér var líka boðið
að koma í skóla sem var kall-
aður atvinnulífsskóli en hann
hafði að markmiði að búa fólk
undir að ná sér í vinnu. Ég
kom og byrjaði strax í ágúst
1991. Þarna var meðal ann-
ars kennd uppsetning at-
vinnuumsókna. Eftir að við
vorum búin að gera góðar
umsóknir fórum við yfir at-
vinnuauglýsingar og ég sótti
um vinnu á einum sextán
stöðum. Ég fékk svar frá
þremur. Penninn var einn
þessara staða og þar var tek-
ið vel á móti mér,“ segir Sigur-
rós en nú vinnur hún við af-
greiðslu í verslun Pennans við
Hallarmúla og hefur verið þar
undanfarin tvö ár. Þar segir
hún að sér líði vel, hún geri
sér far um að veita góða þjón-
ustu og það takist henni með
því að líta björtum augum á
lífið eins og það er í hnot-
skurn. „Auðvitað kemur ýmis-
legt upp á, hvort tveggja i
vinnunni og utan hennar en
þá er bara að taka því.“
Hún segist finna einhvern
veginn minna fyrir óþægilegri
athygli í Reykjavík. „Börn
hérna virðast taka manni
öðruvísi en fyrir norðan til
dæmis. Hér horfa þau bara en
spyrja sennilega þegar þau
eru komin út. Kannski er þetta
uppeldið, óg veit það ekki,“
segir Sigurrós og hlær við.
LAUS OG LIÐUG
Lífið er ekki bara vinna. Hvað
um félagslíf? „Við erum mjög
mikið saman sem erum í bog-
fiminni, félagsfríkurnar eins og
við köllum okkur, og ég segi
ekki að ég fari mjög mikið út á
lífið. Mig langar ekkert sérlega
niður í bæ enda skilst manni á
fréttum eftir helgar að það sé
best að halda sig heima. Jú,
ég fer einstaka sinnum í bíó
og á böll og það kemur fyrir
að ég fer með frænku minni á
pöbbarölt."
Þú ert þá ekki búin að
koma þér upp kærasta í
Reykjavík? „Nei, ekki ennþá.
Maður lætur góða vini duga
að sinni. Ég leik mér meðan
ég er laus og liðug þó ég ætli
ekki að vera það „forever".
Þetta kemur þegar það á að
koma," segir Sigurrós og þeg-
ar hún er spurð hvort hún hafi
séð einhverjum efnilegum
bregða fyrir brosir hún og lítur
kímin út um gluggann. Það er
sennilega besta svarið. Alveg
er hún makalaus, þessi kona.
Meira um félagslíf og íþróttir.
KÍLÓ AF BRJÓSTUM
Sigurrós segist raunar lítið
hafa verið við æfingar í bog-
fiminni undanfarið vegna að-
gerðar sem hún gekkst undir í
október þannig að bogfimin
bíður fram á haust. En var
þessi aðgerð vegna fötlunar-
innar? „Nei, ég fór í brjósta-
minnkun og hefði betur gert
það fyrir mörgum árum. Þetta
var farið að há mér töluvert og
orsaka vöðvabólgu í öxlum og
baki. Nú finn ég mikinn mun
því það var tekið rúmt kíló af
brjóstunum og mér gengur
töluvert betur að hreyfa mig
eftir aðgerðina," segir Sigur-
rós en finnst samt sem áður
ólíklegt að hún snúi sér að
sundinu í meira mæli með
auknu straumlínulagi! Nóg um
það.
í tómstundum hefur Sigur-
rós gert nokkuð að því að
mála, hún bendir til dæmis á
fagurlega skreyttan borðdúk
sem hún hefur skrautmálað
og hún hefur ennfremur prjón-
að peysur og fleira. „Ég þarf
bara dálitla hjálp vegna vinstri
handarinnar en gengur að
öðru leyti ágætlega að
prjóna."
14 VIKAN
14. TBL. 1993