Vikan - 15.07.1993, Blaðsíða 37

sagði hann að Mathews hefði tekið því mjög
vel að greiða fyrirfram.
Á miðvikudaginn stóð ég í eldhúsinu heima
og horfði á Gordon synda. Ég hafði aldrei séð
neinn synda eins og hann gerði. Það var eins
og hann væri f einhverri keppni við sjóinn,
eins og hann væri að berjast við háar, trylltar
öldurnar á meðan hann væri að heyja ein-
hverja einkabaráttu við sjálfan sig.
Loks hengdi ég upp viskastykkið, fór út og
settist í sandinn. Ég horfði á hann. Hann synti
lengi. Þegar hann kom í land var hann laf-
móður. Augnaráðið var sérkennilegt, næstum
glaðlegt eins og hann hefði farið með sigur af
hólmi.
„Hæ,“ sagði hann og fleygði sér niður í
sandinn við hliðina á mér. Hann lagðist á bak-
ið, setti handleggina yfir augun og brjóstið
hófst og hné. Hann var allur rennandi blautur.
„Þú syndir vel,“ sagði ég.
Hann svaraði engu og það varð löng þögn.
Venjulega, þegar ég er með strák, finn ég
sterka þörf fyrir að tala, að tala um eitthvað
gáfulegt og sniðugt, gera allt það sem stendur
í tímaritum að stelpur eigi að gera þegar þær
eru með strákum. Þegar ég sat þarna við hlið-
ina á Gordon fannst mér ekki þörf á því að
segja neitt. Það endaði með því að ég sneri
höfðinu og gerði það sem mig langaði að gera
- horfði á vott brjóstið á honum og sá hvernig
hjartaö í honum sló.
Mig dreymdi Gordon um nóttina. Ef mig
hefði dreymt þennan draum um einhvern ann-
an hefði ég farið hjá mér. En það var Gordon
sem mig dreymdi og þá var ekkert skammar-
legt við drauminn þó að ég reiknaði reyndar
ekki með að mömmu hefði þótt hann viðeig-
andi.
Ég var önnum kafin næsta morgun við að
þrífa bústaðinn sem Woodburns-fjölskyldan
hafði flutt úr. Um hádegið fór ég að svipast
um eftir Gordon. Ég var ekki með neitt sér-
stakt í huga - mig langaði bara til að vera ná-
lægt honum smástund. Jæja, nema hvað, ég
fann hann þar sem hann sat og var að veiða
á klöppunum við hellana. Hann skyggöi fyrir
augun á móti sólinn og horfði á mig nálgast.
Þegar ég kom að klöppinni, sem hann sat
á, rétti ég honum körfuna sem ég kom meö.
Ég þurfti ekkert að þykjast hafa átt leið hjá
eða neitt svoleiðis. Eg sagði honum bara að
ég hefði útbúið nesti handa okkur - íste,
kjúkling og afgang af bláberjaböku - sem við
gætum snætt ef hann vildi.
Fram að því höfðum við ekki talað mikið
saman. Ég held að hann hafi ekki einu sinni
vitað hvað ég hét en ég heiti Candice - það
heföi reyndar ekki skipt máli nema af því
hvernig það hljómaði af vörum Gordons þenn-
an eftirmiðdag og þá heyrði ég að hann var
líka oröinn hrifinn af mér.
Við töluðum heilmikið saman þennan dag. Ég
sagði honum að ég væri oft ringluð og hrædd
og hann sagði að þaö væri eðlilegt þegar
maöur væri sautján ára. Hann sagðist tala af
tuttugu og sjö ára reynslu. Hann sagði mér
líka að hann langaði til að veröa læknir. Hann
hafði orðið aö hætta i námi þegar þau hjónin
eignuðust fyrsta barnið. Nú langaði hann að
hefja nám að nýju og Ijúka því.
Hann nefndi Júlíu ekki nema þegar hann
sagöi að pabbi hennar ætti stóra lyfjaverslun
og hann ynni hjá honum. Hann sagði ekki að
sér leiddist þar, ég fann það bara á mér. Það
var margt sem hann þurfti ekki að segja mér,
ég skynjaði það bara. Til dæmis vissi ég hvað
honum þótti vænt um dætur sínar og ég vissi
að Júlía var hálfgert dekurbarn, sennilega
mikil pabbastelpa. Ég vissi að hún hafði orðið
ólétt áður en þau Gordon giftust. Þess vegna
hætti hann í námi og fór að vinna hjá pabba
hennar.
Það var líka eitt annað - einhvern tímann
þennan dag hætti Gordon að líta á mig sem
góða, litla stelpu. Hann var farinn að hugsa
um mig á sama hátt og ég hugsaði um hann -
þar sem handleggir, varir og líkamar snertust.
Það gerðist ekki þann dag heldur á föstu-
deginum þegar við höfðum farið á sérstakan
stað sem ég vissi um. Það var góður veiði-
staður og sjórinn var hlýrri heldur en fyrir neð-
an bústaðina svo að það var gott að synda
þar, jafnvel þó að sólin væri gengin til viðar.
Það gerðist alveg eins og mig hafði dreymt
um að það myndi gerast - nema hvað það
var enn betra því hann var þarna, ekki í
draumi heldur veruleikanum og hélt utan um
mig, reyndi að meiða mig ekki og var svo á-
hyggjufullur á eftir, karlmannlegur og skelkað-
ur. Mér fannst ég vera oröin fulloröin, fullkom-
in kona og voða vitur.
Þetta var í eina skiptið sem við nutum ásta.
Daginn eftir fórum við aftur að hellunum og
fórum að veiða en sögðum fátt. Gordon var
mjög blíður við mig og virtist mjög þakklátur
en hann virtist líka áhyggjufullur.
Ég vissi ekki þá það sem ég veit núna. Ég
hugsaði, lét mig dreyma. Ég gerði það sem
stelpur gera venjulega þegar þær eru að
sinna sínum daglegu störfum en eru alls ekki
með hugann við verkið heldur láta sig dreyma
um elskhugann og það undursamlega sem
gerðist með honum.
Ég lét mig dreyma um að Gordon kvæntist
mér. Ég lét mig dreyma um að hann bæði mig
að stinga af með sér og giftast sér og svo yrði
hann læknir.
Þennan dagdraum var ég að gæla við allan
næsta dag, sunnudaginn, líka allan seinni-
partinn þegar ég sá hann ekki á ströndinni og
mest allt kvöldið þegar ég sá Ijós í bústaðnum
hjá honum en hann reyndi ekki að hafa sam-
band viö mig.
Á mánudaginn, þegar ég vaknaði, sá ég bíl-
inn. Eg settist upp í rúminu og leit út um
gluggann. Og þarna í fjörunni sat Gordon og
horfði á litlu stelpurnar sínar leika sér.
Ég hugsaði ekkert. Ég flýtti mér að klæða
mig í gamlar gallabuxur, fór í strigaskó og
snjáðan stuttermabol af bróöur mínum. Síöan
fór ég út í bústaðinn. Ég fékk þá fáránlegu
hugmynd - eða kannski var það bara von -
að Júlía Mathews væri komin til að sækja af-
ganginn af eigum sínum, að hún hefði komið
til að segja Gordon að hún vildi fá skilnað.
Hún var í stofunni en stofan var í þeim
hluta bústaðarins sem vissi frá sjónum. Þegar
hún sá mig opnaði hún dyrnar og brosti til
mín. Hún var ung - ekki mikið eldri en ég - og
nú, þegar ég sá hana svona nálægt, sá ég
hvað hún var sæt. Það var einhver sérstakur
Ijómi í augum hennar, Ijómi sem kom mér
skyndilega til að verða einmana. Það var eins
og ég hefði gengið inn í hús þar sem mér var
ofaukiö og ég ætti þangað ekkert erindi.
„Sæl," sagði hún. „Geturðu gert mér greiða
og sagt foreldrum þínum að við séum á för-
um.“ Hún leit snöggt og feimnislega til mín.
„Segðu mömmu þinni að - að allt sé í lagi.
Hún sá mig gráta daginn sem ég fór. Segðu
henni að við Gordon ætlum beint í háskólann
svo hann geti skráð sig í nám næsta vetur.
Við ætlum bæði að vinna. Við ætlum að skipt-
ast á að passa krakkana eða óg tek þær með
mér í vinnuna eða - eitthvað."
Hún skaut fram hökunni svo aö geislandi
augun horfðu beint í mín. „Segðu henni að
Gordon ætli að Ijúka námini: og að ég sé
mjög stolt af honum. Viltu gera það fyrir mig?“
Þegar ég svaraði engu sneri hún sér aftur að
mér. „Geturðu það?“ sagöi hún.
Ég kinkaði kolli. „Auðvitað," sagði ég.
Ég fór út um dyrnar og gætti þess að láta
Gordon ekki sjá mig. Ég vildi ekki að hann
segði neitt við mig, vildi ekki að hann segði að
hann sæi eftir þessu, vonaði að hann hefði
ekki meitt mig eða neitt svoleiðis.
Þegar þau voru farin og önnur fjölskylda
komin í bústaðinn beið ég eftir að öðlast ein-
hvern skilning. Ég fór með bænirnar mínar,
sem er auðvitað ekki í tísku hjá unglingum en
ég fann að ég varð vitrari á eftir. Ég sá líka
eftir þessu, skammaöist mín dálítið og var
með samviskubit. Ég sá eftir því að hafa eign-
ast fyrstu kynlífsreynsluna án þess að sönn
ást hefði verið með í spilinu.
Þrátt fyrir þessar tilfinningar áttaði ég mig á
svolitlu og þótt undarlegt megi virðast var það
konan hans Gordons sem sýndi mér það. Ást
er að vera tilbúinn að fórna einhverju fyrir ein-
hvern. Hún er nokkuð sem er alveg laust við
eigingirni og því meiri og stærri sem ástin er
því stærri getur fórnin orðið. Júlía Mathews
var tilbúin að ganga þvert á vilja föður síns og
fara aftur að vinna til að hjálpa Gordon að ná
markmiðum sínum, ekki vegna þess að hún
vildi endilega að hann yrði læknir heldur
vegna þess að Gordon vildi þaö. Það er þetta
sem skiptir máli; það er allur leyndardómurinn
- að gefa manneskjunni serh maður elskar
það sem hún þráir heitast.
Ég hugsa að ég hefði komist að þessu fyrr
eða síðar en vegna Gordons komst ég að því
fyrr en ella.
Nú er ég með góðum strák sem heitir John.
Sambandið er öðruvísi en samband mitt var
við aðra stráka. Það er líkt sambandi okkar
Gordons - bara enn betra því við höfum svig-
rúm til að leyfa því að þróast. Ég er tilbúin að
hlusta á það sem John hefur að segja og ég
er tilbúin að mæta honum á miðri leið. Vegna
þess að hann elskar mig líka veit ég að það
er gagnkvæmt.
Ef ég giftist John verð ég tilbúin að fórna
því sem til þarf til að halda frið - til að hann
þurfi ekki að efast um ást mína. Með öðrum
orðum er ég tiibúin að gefa án þess að hafa
áhyggjur af því hvað ég fæ í staðinn. Ég veit
nefnilega að það verður nóg.
Stundum, þegar við systkinin erum að
veiöa niðri við hellana, rifjast upp fyrir mér
minningar frá liðnu sumri. Þá hugsa ég um
Gordon og hvort hann hugsi nokkurn tímann
um mig. Ef hann gerir það vona ég að hann
geti glaðst yfir minningunum en sé ekki sak-
bitinn yfir því sem gerðist á milli okkar.
Ég ætla aldrei að eiga ástarævintýri með
giftum manni aftur. Ég er með guðs hjálp að
reyna að læra af þessum mistökum sem ég
gerði og nota reynsluna til að verða betri
manneskja. Ef mér tekst það held ég að ég
verði betri eiginkona þegar þar að kemur. □
14. TBL. 1993 VIKAN 37