Vikan - 23.09.1993, Side 55

- Hver skrattinn hefur hlaupiö í köttinn?
tautaði Stefanía og hélt inn í stofuna til aö
gæta aö honum. En það var sama hvað gamla
konan kallaöi, kötturinn svaraöi því engu.
- Harla óvenjulegt, hugsaði Stefanía og dró
borðið örlítið frá sófanum. Hún kraup með erf-
iðismunum á hnén og lyfti upp hluta af kögr-
inu sem lá alveg niður á teppið.
Hún kíkti undir sófann. Köttinn sá hún ekki
svo hún þreifaði inn undir sófann með annarri
hendinni í von um að ná til hans. Gamla kon-
an fann til nístandi sársauka þegar Skolli beit
af alefli í fingur hennar.
Hún kippti hendinni að sér í ofboði.
Beittar tennur kattarins höfðu skorið og rist
holdið svo illa að fingurinn var eitt flakandi
sár. Stefanía greip um blóðugan fingurinn og
bar hann að vitum sér. Blóðið sprautaðist
framan í hana og lak niður á heimasaumaða
rósótta kjólinn. Snögg viðbrögð hennar við ó-
væntri árás kattarins voru kröftugri en svo að
veikt hjarta hennar þyldi. Hún skall á gólfið og
missti meðvitund.
Útlit Stefaníu gömlu var vægast sagt ó-
hugnanlegt þegar hún vaknaði til meðvitundar
nokkrum stundum síðar. Náhvítt andlitið var
atað storknuðu blóði úr bitsárinu, líflaus lík-
aminn klesstur við gólfið sem sandpoki. Hún
reyndi að standa upp en hvorki hendur henn-
ar né fætur svöruðu boðum hennar.
- Guð minn almáttugur! hrópaði gamla kon-
an en ekkert hljóö myndaðist í barka hennar.
Lömunin var algjör, henni voru allar bjargir
bannaðar.
Hræðslan gagntók hana. Allt hið mögulega
og ómögulega þaut í gegnum huga hennar.
Hún haföi oft heyrt um fólk sem látist hafði og
ekki fundist fyrr en nályktin var orðin svo
megn að ekki var hægt að komast hjá því að
finna hana væri á annað borð einhver lifandi
sála í námunda.
- Góði Guð, bað Stefanía. Láttu mig finnast
áður en svo verður komið fyrir mér. Ég get
ekki hugsað mér að fylla nokkra manneskju
slíkum hryllingi aö ég geti ekki hlotið venju-
lega útför.
Tárin streymdu fram í augu hennar og
blinduðu henni sýn.
Sjón hennar skýrðist þó fljótt er saltur vökv-
inn fann sér farveg niður með gagnaugunum
og ofan í grátt hárið.
- Ég á þetta ekki skilið, hrópaði Stefanía
innra með sér. - Ég hef engu til sáð í þessu
lífi, góði Guð, að mín bíði svo ömurleg örlög.
Bænir Stefaníu gömlu urðu æ heitari en
Guð virtist ekki svara þeim. Hún tók að stilla
þeim í hóf og baö þess eins að finnast fljótt.
Raunir hennar voru þó rétt að byrja. Hún hafði
ekki enn hugsað til kattarins sem nú stóð við
höfuð hennar og starði galopnum augum á
hana. Hún fylltist óhug þegar hann þefaði af
andliti hennar. Hann rak öðru hverju út úr sér
grófa tunguna og sleikti blóðstorkna húð
hennar.
Ákafi Skolla jókst stöðugt. Við og við þrýsti
hann hvössum tönnunum niður i hold Stefan-
íu og skóf upp storkið blóðið af mikilli natni.
Blóðbragðið svipti köttinn allri hollustu, villi-
dýrseðlið hafði sagt til sín. Stefanía gamla
heyrði kunnuglegt ánægjuurr frá Skolla. Hún
varð skelfingu lostin.
- Bjartmar minn. Ó, Bjartmar minn! Hvers
vegna hlustaði ég ekki á þig?
Stefanía reyndi itrekað að hreyfa hendurn-
ar til að bægja kettinum frá en það kom fyrir
ekki. Augu hennar leituðu í örvæntingu um
stofuna eftir einhverju því sem mætti verða
henni til hjálpar. En til hvers gagns gat það
svo sem orðið? Máttleysi hennar var algjört
og því ekkert til bjargar.
Skolli hætti skyndilega að sleikja andlit
hennar. Hann snusaði út í loftið, eitthvað bita-
stæðara en blóðstorknan í andliti Stefaníu
gömlu kitlaði þefskyn hans. Skelfingarþungi
lagðist yfir líkama gömlu konunnar. Það
leyndi sér ekki að Skolli hafði fest augun á
lemstruðum fingri hennar. Hann stökk að
blóðugri höndinni.
Gamla konan sá aðeins aftan á svartan,
gljáandi feldinn. Kunnuglegt hljóðið, er sterkir
jaxlar Skolla klipptu sundur hrátt hold, sló
Stefaníu þeim hryllingi að hún féll í ómegin.
Það var komin morgunn þegar hún vaknaði
aftur. Sólin var
tekin að skína lítið
eitt inn í stofuna.
Ástand hennar var
óbreytt að öðru
leyti en því að hún
fann til óbærilegs
þorsta.
- Vatn, ég verð
að fá vatn.
Skjálfti fór um
hægri höndina.
Örlítil vonarglæta
kviknaði f brjósti
hennar. Þaö var
ekki um að villast.
Ekki var alveg
laust við að hún
fyndi til líkamans
öðrum megin.
- Góði Guð, þér
er nú ekki alls
varnað, hugsaði
hún. - Þú ætlar
þá eftir allt saman
ekki að láta mig
deyja hér aleina.
Hún fann mjúk-
an feld Skolla
strjúkast við vang-
ann. Trú hennar
og traust á Guði
vék þegar í stað
fyrir ótta. Hún
reyndi af veikum
mætti að bægja
kettinum frá. Augu
hennar stað-
næmdust á líf-
vana handleggnum sem lá út frá líkama henn-
ar. Berar kjúkurnar og tætingslegt holdið báru
þess ótvírætt merki að Skolli var sestur að
sinni stærstu máltíð.
Stefanía fylltist viðbjóði og yfirþyrmandi
hatri til kattarins. Af veikum mætti kom hún
hægri hendinni upp á sófaborðið og hóf æðis-
lega leit að haldbæru vopni. Leit hennar bar
loks árangur er hún snerti prjónana sem hún
hafði lagt frá sér daginn áður. Eftir ítrekaðar
tilraunir tókst henni loks að draga sér prjón
niöur af borðinu. Viðurstyggð Stefaníu á
Skolla gaf henni þann kraft sem til þurfti. Hún
lagði prjóninn við hlið sér og teygði höndina
yfir á vinstri öxlina. Smám saman fikraði hún
sig niður eftir upphandleggnum uns hún fann
faldinn á hálfsíðri kjólerminni. Hún stakk fingr-
um undir ermina og kippti í. Máttlaus höndin
nokkra hríð en svo varð allt óhugnanlega
hljótt.
Bjartmar gamli stóð við sófann með út-
breiddan faðminn.
- Ég er kominn til að sækja þig, sagði hann
brosandi.
Það var sem þungu fargi væri létt af Stef-
aníu. Hún fann sig líða upp frá gólfinu, beint í
fangið á honum.
- Guði sé lof, Guði sé lof að þú ert kominn
að bjarga mér frá þessari skelfingu.
Hurðinni var hrundið upp og á augabragði
fylltist litla íbúðin af ókunnu fólki. Bjartmar
leiddi Stefaníu út að glugganum.
- Stefanía mfn, þér varð að síðustu ósk
þinni.
Glugginn var þeim engin hindrun. Þau svifu
út og sameinuðust dásamlegu vorveðrinu. □
sveiflaðist upp á brjóst hennar. Skolli átti ekki
von á neinni truflun og rak upp urrandi hvæs
en hentist svo á eftir handleggnum, ákveöinn
í að sleppa ekki æti sínu.
Það fór eins og Stefanía haföi vonað. Skolli
kom sér fyrir á bringunni á henni og hélt á-
fram að tæta í sig lifandi holdið. Hún fann
heitan andardrátt hans leggja framan í andlit-
ið. Lykt af kjöti, kjöti af hennar eigin líkama,
fyllti vit hennar svo henni lá við köfnun.
Stefanía krafsaði prjóninn upp í greipina.
Hún lagði aftur augun dálitla stund og safnaði
saman allri þeirri orku sem hún átti. Hún hóf
síðan prjóninn á loft og rak hann af öllu afli í
Skolla. Hann rak upp skerandi öskur og stökk
hátt í loft upp. Hann linnti ekki látunum og
hentist á allt sem fyrir varð, braut og bramlaði
af heift og kvölum. Barátta hans hélt áfram
19. TBL. 1993 VIKAN 55