Vikan - 14.06.1999, Qupperneq 8

Kristín Sörladóttir kaffihússeigandi...
skyniar meira
enmargurser
Gamail farmaður sem
flækst hafði víða um heim-
inn sagði eitt sinn í út-
varpsviðtali að áhugaverð-
asta fólkið væru kaffihúsa-
og bareigendur. Algengt
væri þegar heimsborgarar
með skemmtilega lífs-
reynsiu að baki settust í
helgan stein, settu þeir á
stofn kaffi- eða veitinga-
hús. Á Laugaveginum er
kaffihússeigandi sem lætur
nærri að sanni þessa kenn-
ingu gamla mannsins. Það
er Kristín Sörladóttir í Kaffi
Vín. Kristín giftist austur-
rískum manni Helmut Finze
og flutti með honum fyrst til
Þýskalands, síðan til ír-
iands og þá til Afríku.
aðurinn minn vann
hjá stóru þýsku
byggingarfyrirtæki
sem tók að sér verkefni víða
um heim, aðallega byggingu
hraðbrauta, brúa og verk-
smiðjuhúsa. Hann var fram-
kvæmdastjóri erlendra verk-
efna og fór þangað sem starfið
krafðist. Við kynntumst í ál-
verinu í Straumsvík og ég fór
fyrst með honum til Pýska-
lands. Við bjuggum skammt
frá Frankfurt og mér leið illa
þessa átta mánuði sem við
dvöldum þar. Ég talaði ekki
málið og viðmót fólksins var
langt frá því að vera vingjarn-
legt. Við bjuggum í fjölbýlis-
húsi og ég átti tvö ung börn
frá fyrra sambandi. Þegar ég
kom inn sá ég hvernig allar
gættir opnuðust og fólk
fylgdist með mér bak við
hurðina allt þar til ég komst
inn til mín. Þjóðverjum virð-
ist einnig þykja vænna um
hunda en börn svo börnin
mín voru alls staðar fyrir og
ekki mátti heyrast í þeim. Ég
mátti heldur ekki senda þau
út að leika sér í rigningu þá
var lögreglunni sigað á mig.
Það tíðkaðist einfaldlega
ekki þarna að börn léku sér
úti þegar ringdi.
Að sumu leyti var mannin-
um mínum um að kenna.
Hann áleit að reynslan væri
besti skólinn og mér hollast að
læra allt af sjálfri mér og reka
mig á. Ég kunni ekki málið,
ekki að taka lest,
var skelfingu
lostin þegar kom
þrumuveður og
hafði aldrei ver-
ið utanlands
Kristín dansar
hér við höfð-
ingja eins ætt-
bálksins en fólk-
ið trúir því að
höfðingjarnir
búi yfir yfirnátt-
úrulegum kröft-
um.
áður og var því alveg óvön að
þufta að standa í pappírsvinn-
unni sem því fylgir. Ég var
mjög fegin þegar við fluttum
til írlands, þar var allt annað
andrúmsloft. Fólkið vingjarn-
legt og skemmtilegt og landið
fallegt, samt dvöldum við þar
á umbrotatímum í sögu lands-
ins. IRA var að endurskoða
afstöðu sína til Norður-írlands
og kalla að nýju til starfa
gamla liðsmenn. Þeir sem
skoruðust undan voru drepnir.
Kristín að leiðsegja útlend-
inga um landið
Bauð bílstjóranum í
kaffi
Maðurinn minn keypti sér
einhverju sinni veiðileyfi
ásamt vini sínum í skógivöxn-
um hæðum. Þeir fengu ekki
byssuleyfi en ákváðu að fara í
útilegu yfir helgi svo leyfin
nýttust eitthvað. Þegar kvölda
tók hófst mikil skothríð í
skóginum og þeir kúrðu skelf-
ingu lostnir og vissu ekki
hvaðan á sig stóð veðrið í
tjaldbúðum sínum. Seinna var
þeim sagt að hæðirnar væru
alþekkt æfingasvæði IRA
sveita. Þess vegna var svo auð-
velt að fá veiðileyfi.
Eftir tveggja og hálfs árs
dvöl á írlandi var maðurinn
minn kallaður aftur til Þýska-
lands. Ég neitaði að fara með
honum og hélt heim með
börnin. Við áttum þá tvíbura
saman og hann var ósköp leið-
ur að sjá að baki fjölskyld-
unni. Hann bað mig eins vel
og hann gat að koma til sín og
þegar jólin nálguðust sá ég
aumur á honum og kom út
til hans. Ég sá ekki eftir
því. Við bjuggum í
Múnchen og þar var allt
annar andi og viðhorf en í
Frankfurt. Ég er fegin að
hafa kynnst annarri hlið á
Þýskalandi.
Næst vorum við send til
Nígeru. Langt út í óbyggðir
á stað sem heitir Ukpilla.
300 km voru til næstu borg-
ar og í 30 km fjarlægð var
lítið þorp annars var bara
frumskógurinn allt í kring.
Við bjuggum í glæsilegu
einbýlishúsi og höfðum kokk,
bílstjóra og annað þjónustu-
fólk. Ég var svo íslensk í mér
að ég bauð bflstjóranum um-
svifalaust inn í stofu í kaffi og
sagði honum að koma sem oft-
ast og drekka með mér bolla.
Maðurinn minn benti mér á
endanum á að þetta einfald-
lega tíðkaðist ekki en ég lærði
mikið um siði og venjur í land-
inu af þessum bflstjóra mínum.
Naut sérstakrar vernd-
ar föður síns
Hann var sonur höfðingja
ættbálks nokkurs sem bjó í ná-
8 Vikan