Vikan - 14.06.1999, Síða 46

hún miður sín. Hvar á ég að
búa?
Viktoría yppti öxlum. Ég
hafði ekki hugmynd um að
þú byggir hér. Þú getur svo
sem fengið að vera hér í
eina viku meðan þú leitar
þér að öðru húsnæði.
Þakka þér fyrir, sagði kon-
an og bauð góða nótt.
Rósalía vissi að frú Mills
var 59 ára en á þessu augna-
bliki sýndist hún tuttugu
árum eldri. Hún dró á eftir
sér annan fótinn og Viktoría
hugsaði mér sér hvort hún
gerði það til þess að fá með-
aumkvun. Ef það var til-
fellið er því kastað á glæ,
hugsaði hún fyrirlitlega.
Hvað var það annars sem
Agnes Mills hafði sagt? Að
Rósalíu hefði aldrei dottið í
hug að skilja hana eftir á
götunni? Hvers vegna í
ósköpunum hafði hún sagt
það? Það gat ekki verið að
hún væri búin að gleynta því
hvernig Rósalía var vön að
koma fram við hana!
Viktoría kveikti á þremur
kertum og lét vax dr júpa í
kertastjakann til þess að
festa þau tryggilega. Hún
tók kertastjakann og tösk-
una sína með sér niður í
kjallarann, í leikherbergið.
Það var kalt og rakt í
kjallaranum og fúkkalykt af
gömlu stólunum og sófan-
um. Það var ekki hægt að
segja að herbergið væri vist-
legt. Ekki ennþá. En bráð-
um yrði það eins og her-
bergið sem pabbi hennar
hafði ætlað að innrétta
handa henni. Hún mundi
hvernig hann hafði kallað
hana „litlu prinsessuna" og
hann þreyttist aldrei á því
að segja henni hvað her-
bergið yrði fallegt. Það var
búið að klæða einn vegginn
með panel. Lengra hafði
hann ekki komist áður en
hann dó.
Hún beygði sig niður, opn-
aði töskuna og tók frarn
svörtu bókina. Aftur virti
hún vandlega fyrir sér and-
litin ellefu á myndinni. Hún
horfði í kringum sig og rifj-
aði upp hvar hvert þeirra
hafði staðið fyrir átta árum
þegar mamma hennar ákvað
að koma henni á óvart á 16
ára afmælinu hennar.
Hvernig gat henni dottið í
hug að bjóða þeim?
Hún mundi meira að segja
eftir svipnum á andlitum
þeirra þegar hún tók upp
andstyggilegar gjafirnar.
Mamma hennar hafði
hvorki skilið upp né niður.
Það hafði hún aftur á móti
gert. Já, og auðvitað þau.
Þessi veisla yrði öðruvísi. Já,
allt öðruvísi.
Hún virti fyrir sér andlitið
sem var búið að draga hring
utan um með rauðu tússi,
strauk fingrunum blíðlega
eftir sterklegri hökunni og
ljósa, óstýriláta hárinu og
þrýsti vörunum að rnynd-
inni.
Hún stakk höndunum aft-
ur í töskuna og fann brúð-
una sem hafði deilt með
henni öllum hennar leyndar-
málum frá því hún var lítil
stelpa. Hún snerti blá aug-
un, svart, flókið hárið og
mundi hversu falleg brúðan
hafði verið rneðan hún var
Viktoría Louisa. Og Rósal-
ía; Rósalía var horfin að ei-
lífu.
Eða hvað? Ertu hér enn,
Rósalía? hvíslaði Viktoría.
Frá brúðunni kont ekkert
svar.
Ertu heyrnarlaus, eða
hvað? Carol þaut fram hjá
bróður sínum sem lá á
svefnsófanum í stofunni og
greip símann. Halló? Hún
beið smá stund og spurði
svo: Hver er þetta?
Leggðu bara á, sagði
Rustý og geyspaði.
Hver er þetta? spurði
Carol aftur.
Leggðu bara á, sagði
Rustý aftur og settist upp í
sófanum.
Carol andvarpaði. Þetta
hefði getað verið eitthvað
áríðandi, sagði hún.
Hvað er klukkan orðin?
Carol gægðist inn um eld-
húsdyrnar og leit á klukk-
una.
Hana vantar fimm mínút-
ur í níu.
Hún gekk að glugganum
og dró gluggatjöldin frá.
Það er sól úti, en svolítið
kalt.
Hvernig veistu að það er
kalt?
Ljós hárlokkur hékk niður
á enni hennar og hún strauk
hann frá andlitinu. Vegna
þess að gallabuxur nágrann-
ans hanga á snúrunni og það
lílur út fyrir að hann sé í
þeim.
Rustý sveiflaði fótunum
fram á gólfið og geispaði aft-
ur. Laugardagur, sagði hann
og virtist svekktur. Eini dag-
urinn sem maður má sofa
fram eftir og einhver asni
ákveður að gera símaat.
Systir hans kinkaði kolli.
Furðulegt, ekki satt? Að ein-
hver skuli nenna þessu. Hún
þagnaði snögglega og bróðir
hennar horfði á hana.
Hefur þetta gerst áður? Af
hverju sagðir þú mér ekki
frá því?
Hún yppti öxlum. Vegna
þess að þú ert eins og pabbi,
þú tekur hlutina alll of alvar-
lega.
Síntinn hringdi aftur. Það
er komið að þér að svara,
sagði Carol við bróður sinn
og flýtti sér út úr eldhúsinu.
Rustý tók upp tólið. Halló,
svaraði hann hörkulegri
röddu.
Er þetta Rustý Erlich,
spurði konurödd.
Já.
Mér var sagt að þú takir
að þér smíðaverkefni.
Það passar. Við hvern tala
ég?
Fyrirgefðu, ég gleymdi víst
að kynna mig. Ég heiti Vikt-
oría Louisa. Ég fann nafnið
þitt á gulu síðunum í síma-
skránni.
Carol var meistari í að
baka pönnukökur og Rustý
var pakksaddur þegar hann
settist upp í gamla vörubíl-
inn. Um leið og hann renndi
úr hlaði leit hann upp í
gluggann og sá Carol standa
við eldhúsborðið.
Hún var einungis klædd
stórum bómullarbol og lang-
ir, grannir fótleggirnir blöstu
við frá götunni. Gluggatjöld,
hugsaði Rustý. A heimleið-
inni yrði hann að kaupa
rúllugardínur fyrir eldhús-
gluggann.
Svona nokkuð hafði aldrei
angrað hann áður en for-
eldrar þeirra fluttu. Pabbi
þeirra þjáðist af erfiðum
lungnasjúkdómi og læknir-
inn hafði ráðlagt honurn að
l’lytja í þurrara loftslag.
Rustý varð eftir og þurfti að
bera ábyrgð á sextán ára
unglingi.
Hann brosti með sjálfum
sér. Innst inni var hann því
feginn að Carol hafði viljað
verða eftir hjá honum. Hann
var viss um að annars hefði
hann orðið einmana. En það
var rneira en að segja það að
bera ábyrgð á fallegum, líf-
glöðum táningi. Hann mundi
hvernig hann hafði verið á
hennar aldri.
Þegar hann stoppaði fyrir
utan byggingavöruverslun-
46 Vikan