Vikan - 06.07.1999, Blaðsíða 47

Eftir Gloriu Murphy. Þórunn Stefánsdóttir þýddi.
blóð.
Hann mundi eftir klístruð-
um fingrunum og leit á þá.
Brúnleitu blettirnir voru þar
ennþá. Hafði hann skorið
sig án þess að taka eftir því?
Ertu svöng? spurði hann
Carol sem lá á sófanum í
stofunni.
Bara þyrst, hvíslaði hún.
Ég er svo þurr í munninum.
Hann fór fram í eldhús og
náði í gosflösku. Hann virti
hana fyrir sér. Þú lítur ekki
vel út, sagði hann svo
ákveðinn.
Þakka þér kærlega fyrir.
Hvernig gerðist þetta?
spurði hann. Hvernig í
ósköpunum fórst þú að því
að detta og skella höfðinu í
múrvegg!
Ég var búin að segja þér.
Það var allt of margt fólk á
ísnum og einhver rakst utan
í mig. Þetta gerðist svo
hratt.
Sástu hver það var?
Hún yppti öxlum. Ég hef
ekki hugmynd um það. Vel á
minnst, þessi hjúkka þín er
ekki sem verst. Ég vildi að
ég hefði svona fallegt hár.
Ertu skotinn í henni?
Rustý stóð á fætur. Hátta-
tími, sagði hann. Það er orð-
ið framorðið. Kannski þú
ættir að vera heima á morg-
un. Ég get komið og eldað
eitthvað handa þér í hádeg-
inu. Hvað langar þig í?
Pizzu, sagði hún syfjulega.
Með pepperoni.
Þegar Carol var komin
upp í rúm fór Rustý inn á
bað og þvoði sér um hend-
urnar. Hann skoðaði gaum-
gæfilega hvern fingur fyrir
sig en kom ekki auga á sár.
Skrýtið.
Viktoría var að elda þegar
Rustý kom upp úr kjallaran-
um. Má ég hringja? spurði
hann.
Gjörðu svo vel.
Hann hringdi á skrifstofu
Sams og aftur heyrðist í sím-
svaranum. Hann neyddist til
þess að hringja í annan raf-
virkja og bað hann að koma
og líta á raflagnirnar.
Það þýðir víst lítið að
stóla á þennan vin þinn,
sagði Viktoría um leið og
hún stakk kjúklingnum í
ofninn.
Þetta er alls ekki líkt hon-
um, sagði Rustý þurrlega.
Hinn rafvirkinn kemur á
morgun.
Fínt. Hún brosti til hans.
Maturinn er tilbúinn eftir
hálftíma, má ekki bjóða þér
að borða með mér?
Ég get það því miður ekki.
Kannski einhvern tímann
seinna...
Hann fór aftur að síman-
um og valdi númer. Þetta er
Rustý Erlich, sagði hann. Ég
ætla að panta stóra pizzu
með pepperoni. Ég sæki
hana eftir tuttugu mínútur.
Viktoría dró gardínurnar
til hliðar og horfði á eftir
Rustý. Hún hafði lagt allt
sitt stolt í matinn og hann
hafði sagt nei takk og pant-
að pizzu í staðinn! Skyldi
hann ætla að borða hana
með Carol? Þýddi það að
hún bjó ennþá hjá honum?
Hafði fíflið ekki skilið skila-
boðin á skautasvellinu.
Hún tók upp símann og
valdi númerið sem hún
mundi nú utanað.
Halló? Hún heyrði strax
að þetta var Carol þótt
röddin væri veikluleg.
Viktoría sagði ekkert.
Nokkrum sekúndum seinna
heyrðist smellur. Carol hafði
skellt á.
Viktoría var ergileg þegar
hún tók kjúklinginn úr ofn-
inum. Hann var örugglega
ekki fullsteiktur en það
skipti engu máli. Bobby og
Sam yrðu örugglega fegnir
því að fá eitthvað annað en
þurrt brauð.
Hún setti kjötið á faí og
fór með það niður í kjallar-
ann. Hún gekk fram hjá
leikherberginu, niður nokk-
ur þrep og opnaði dyrnar að
gamla vínkjallaranum.
Halló strákar, sagði hún
hressilega. Verið þið ekkert
að hafa fyrir því að standa
upp. Ég er með hádegismat-
inn ykkar.
„Verið ekkert að hafa fyr-
ir því að standa upp" átti að
vera brandari en hvorugur
þeirra hló. Þeir sátu og
störðu á hana. Báðir voru
þeir handjárnaðir, fæturnir
voru bundnir með snæri og
auk þess voru þeir tjóðraðir
við stóran trébekk.
Nei, það var öruggt að
þeir voru ekki að fara eitt
eða neitt og það er ekki
auðvelt að hlæja með sokk í
munninum.
Vikan 47