Vikan - 06.07.1999, Page 54

sjálfstraust mitt og spillti
a milli okkar systranna
„Við erum þrjú
systkinin og það er
stutt á milli okkar.
Ég er elst, svo á ég
bróður sem er tveim
árum yngri og síðust
kom svo systir mín,
en hún er fjórum
árum yngri en ég.
Heimilið okkar var
ósköp venjulegt heim-
ili í Reykjavík, pabbi
var iðnaðarmaður en mamma
hefur alla tíð verið heimavinn-
andi húsmóðir eins og konur
voru gjarna í þá daga. Hún fór
aldrei út á vinnumarkaðinum
eftir að hún giftist og þar sem
hún er úr dálítið snobbaðri fjöl-
skyldu vann hún ekki mikið fyr-
ir þann tíma heldur. Hún gekk í
húsmæðraskóla og vann í nokk-
ur ár eftir það í verslun. Það
skorti ekkert á æskuheimili
mínu nema ástúð. Föður mín-
um, sem nú er látinn, kynntist
ég ekki náið, hann vann mikið
og staldraði lítið við heima.
Hann gantaðist við okkur
krakkana, en einhvern veginn
var sambandið við hann mjög
yfirborðskennt.
Ég man lítið eftir mér fyrr en
eftir að ég byrjaði í skóla.
Mamma lagði hart að mér að
vera dugleg að læra og gekkst
upp í því að ég væri alltaf með
góðar einkunnir. Það er það
eina sem ég fékk nokkurn tíma
hrós fyrir sem krakki. Ég fékk
aldrei að fara út fyrr en ég var
búin að læra heima og þá sjald-
an ég lækkaði í einkunnum
þagði mamma mig í hel, en hún
hrósaði mér þegar ég varð efst í
bekknum tvisvar sinnum. Ég
skildi það seinna af hverju ég
þurfti að vera svona dugleg að
læra, mamma hafði nefnilega
þá skoðun að sætar stelpur ættu
að giftast til fjár, - ná sér í góða
eiginmenn sem sæju fyrir þeim,
en við hinar yrðum að læra eitt-
hvað til þess að tryggja að við
kæmumst af í lífinu!
Ég fór fyrst að finna alvar-
lega fyrir afbrýðisemi og minni-
máttarkennd gagnvart systur
minni í kringum 10 ára aldur-
inn. Systir mín fékk sífellt hrós
fyrir hvað hún væri sæt og nett
og mamma þreyttist aldrei á að
punta hana og tala um hvað allt
klæddi hana vel. Hún lagði mik-
inn metnað í að sauma á hana
flott föt en slíkt hafði ég aldrei
eignast og hvað eftir annað
sagði hún svo ég heyrði að það
væri svo skemmtilegt að vera
loksins búin að eignast ein-
hvern til að punta! Meðan syst-
ur minni var hælt á hvert reipi
var mér sagt að ég væri of
breiðvaxin, hefði of stórt nef og
væri með verkamannshendur.
Þegar ég fermdist tók svo
steininn úr. Ég var mjög bráð-
þroska og það var eins og ég
hefði gert eitthvað af mér af því
að ég var komin með stór
Hún sagði að ég
væri „lítil kerling",
of breiðvaxin, með
stórt nef og verka-
mannshendur.
brjóst, mitti og mjaðmir.
Mamma talaði um að það væri
ekki hægt að hanna almennileg-
an fermingarkjól fyrir þennan
vöxt og fjargviðraðist yfir því
að það væri alveg sama hverju
ég klæddist, ég væri aldrei fín,
ég væri búin að vera „lítil kerl-
ing" frá því ég fæddist.
Systir mín fékk kjól úr sama
efni og ég fyrir fermingu mína
og hún var auðvitað eins og
engill, enda fengum við báðar
að heyra það. Eftir þetta fór
mér að vera verulega illa við
þær báðar og ég skipti alveg um
viðmót. Fram að þessu hafði ég
alltaf verið að reyna að geðjast
mömmu, reynt að vera rosalega
fín og dugleg í skólanum og ég
gekkst upp í að passa þessa
litlu, sætu systur mína. Ég hætti
þessu alveg og fór að hugsa ein-
göngu um sjálfa mig.
Ég ákvað að hætta að leggja
mig fram um að geðjast öðrum
og barðist gegn þeirri tilfinn-
ingu að ég væri feit og ljót. Eg
vann með skólanum og fór að
kaupa mér föt eftir eigin
smekk. Ég sökkti mér á bólakaf
í hippatískuna sem þá var alls-
ráðandi. Mamma var yfir sig
hneyksluð, en mér var skít-
sama.
Ég fann strax að ég átti mjög
marga karlkyns aðdáendur og
ég varð bæði hissa og fegin. Ég
skildi ekki þá, og skil reyndar
ekki enn, að nokkur hefði
áhuga á mér, svo gersamlega
hafði sjálfstraust mitt verið
brotið niður.
Ég fékk mikið út úr því að
tæla stráka og gerðist alger
„veiðimaður". Ég svaf hjá mý-
mörgum karlmönnum og táldró
ennþá fleiri á skólaárum mínum
og það var bara sport hjá mér.
Mér var nákvæmlega sama um
þessa menn, þeir voru bara eins
og hver önnur bráð. Hver karl-
maður sem ég fékk til lags við
mig var setur á afrekaskrá, eins
og hvert annað nýtt afrek á ferli
íþróttamanns.
Ég hélt þó áfram í skóla og
lauk minni menntun og mamma
Ég sleit mig lausa
frá þeim og fann
fljótt að ég átti
marga karlkyns-
aðdáendur. Ég
varð hissa og fegin
og fékk mikið út
úr því að táldraga
karlmenn.
var mjög stolt af því. Henni
fannst að þetta væru allt sér að
þakka því hún hefði haldið að
mér bókunum. Hún veit ekki
enn að ég var oft komin á
fremsta hlunn með að hætta
námi bara til að storka henni.
Systir mín hélt áfram að vera
lítil og fíngerð og mamma bjó
til algera „yfirstéttardömu" úr
henni. Hún var send í ballett,
dans, fimleika, píanótíma og
tísku- eða snyrtiskólann sem þá
var starfandi..allt sem hægt
var að hugsa sér til að gera
hana sem dömulegasta og best
undir það búna að ná sér í verð-
ugan eiginmann. Hún var miklu
54 Vikan