Vikan - 24.08.1999, Blaðsíða 23

um. Ég lagði því frá mér rit-
ið og spurði manninn um
ýmis torkennileg tæki er
þarna voru. Eitt þeirra var
kassalaga með einskonar
glugga á framhliðinni. Hús-
bóndinn tók upp lít-
ið, svart áhald, á
stærð við
pennastokk
en öllu
mjórra, og
beindi því að
kassanum. Þá
brá svo við að
ljós
kviknaði samstundis í glugg-
anum. Ég leit furðu lostinn á
manninn og síðan á kassann.
Þá var mér öllum lokið.
Þarna var þá komin mynd í
fullkomlega eðlilegum lit-
um. Það get ég svarið
ykkur að innan
gluggans í þessum
litla kassa sátu þrír
örsmáir menn
við hringborð,
röbbuðu saman og
voru svo eðlilegir
útlits að mér stóð hreint
ekki á sama. Þeir
hreyfðu sig. Einn
þeirra klóraði
sér í nefinu,
annar hló og ég
gat greinilega
greint rödd
hvers um sig.
Ég leit tor-
tryggnislega á
hylkið með
ölinu með og
hugsaði því
þegjandi
þörfina. Ég
laumaðist
inn í klef-
ann með
þvottaskál-
inni góðu
og hellti
öllu inni-
haldi málm-
hylkisins í
hana.
„Hvað ertu að gera?“
spurði maðurinn undr-
andi þegar hann hafði
komist að raun um að ég
hafði hellt niður öllum
drykknum.
Ég tjáði honum að ölið
úr málmhylkinu væri full
görótt fyrir minn smekk,
þar sem ég væri farinn að
heyra ofheyrnir og sjá of-
sjónir.
„Nú? Hvað meinarðu?"
spurði maðurinn.
Ég heyrði tón-
innihélt dýrindis öl - jafnvel
betra en það sem ég varð
mér úti um í síðustu kaup-
staðarferð - og var mér sagt
að drekka sem mig lysti því
hann ætti einhver ókjör af
þessum hylkjum.
Ekki hafði ég lengi drukk-
ið er ég heyrði í hóp hljóð-
færaleikara í einu horni stof-
unnar. Enga sá ég þó hljóm-
sveitina, þótt ég heyrði
greinilega í trumbum, lúðr-
um og strengjahljóðfærum
ýmisskonar. Ég heyrði meira
að segja í konu sem söng svo
dónalega að mér ofbauð -
en þarna var ekkert fólk að
sjá.
Hljóðin reyndust koma úr
einhverskonar spiladós;
svartri, gljáfægðri maskínu á
stærð við brauðhleif, og
hafði maðurinn eitthvað
fitlað við hana áður en
tónlistin hófst. En það
get ég svarið að þetta
var engin venjuleg spila-
dós, því skömmu síðar
heyrðist mér vera kominn
allt annar hljóðfæraflokkur
í hana ásamt útlendum
manni sem rumdi eins og
fylliraftur. Húsbóndinn sá
líklega að mér stóð ekki á
sama um þessi undur og
stórmerki. Hann drap því
fingri á apparatið og hætti
þá tónlistin um leið.
ÞRÍR ÖRSMÁIR
MENN VIÐ HRING-
BORÐ
Ég gerðist smám saman
hreifur af ölinu góða og
tók upp fagurlega litprent-
að tímarit sem lá á borðinu
fyrir framan mig. Ekki botn
aði ég mikið í málgagni
þessu sem reyndist heita
Andrés önd og félagar og
var lítið annað en ótrúlega
kúnstugar myndir af ein-
hvers konar fiðurfénaði í
öllum regnbogans lit-
list úr svarta brauðhleifnum
og sá menn ræða saman í
kassanum atarna.“
Maðurinn flissaði, en þó
góðlátlega að því er mér
virtist, og sagði eitthvað á
útlensku - „teiki Dísi“ eða
eitthvað ámóta. Svo tjáði
hann mér að tækin hefðu
þessa náttúru og gilti einu
hvort menn væru allsgáðir
eða hreifir af vínföngum.
Annað tækið kallaði hann
útvarp en hitt sjónvarp. Mér
varð aftur litið á kassann,
þennan sem hann nefndi
sjónvarp. Þar var þá komin
ung, brosandi kona en ekki
gat ég séð meira af henni en
efri hluta líkamans. Hún var
að vísu svolítið úfin um hár-
ið, en svo dæmalaust fögur
að ég hef aldrei litið fegurra
fljóð.
„Þá er komið að stundinni
okkar,“ sagði hún eins
greinilega og ég tala við
ykkur núna - og ég varð öld-
ungis heillaður af þvf hversu
hispurslaust og blíðlega hún
talaði til mín. Svo hvarf hún
skyndilega en í staðinn birt-
ust dansandi stafir í kostu-
legustu litum í kassanum. Þá
var mér nóg boðið. Ég stóð
upp, fokvondur, og hugðist
leita skýringa á þessum
gjörningum hjá manninum.
Hann var þá sestur í hæg-
indastólinn, hélt einhverju
litlu áhaldi upp að öðru eyr-
anu og röflaði eitthvað út í
loftið við sjálfan sig eins og
hann væri að tala við ein-
hvern.
Ég strunsaði því út úr hús-
inu og hélt rakleiðis að
maskínunni sem hafði flutt
mig á þennan undarlega
stað. Hér er ég svo kominn
og get svarað eið að því að
þessi frásögn er sönn. Lítið
bara á þetta ölhylki sem ég
kom með.
Vikan 23