Vikan - 24.08.1999, Blaðsíða 55

lyndi strax á spítalanum og
Ieið mjög illa.
Börnin mín heimsóttu mig
en ég fann það fljótt að
þeim þótti bæði vandræða-
legt og erfitt að sitja hjá mér
og tala við mig, ekki hvað
síst vegna þess að ég reyndi
að ræða opinskátt við þau
um andlega vanlíðan mína.
Elsta dóttir mín hefur alltaf
verið hreinskilin og að lok-
um sagði hún við mig:
„Pabbi, ég býst við að mér
þyki vænt um þig en þú ert
mér algjörlega ókunnugur.
Ég kem hingað og reyni að
veita þér einhvern stuðning
af því ég veit að þér líður
illa en ég veit aldrei hvað ég
á að segja við þig eða hvern-
ig best er að bregðast við.
Mér þykir þrúgandi að sitja
hér og reyna að grafa upp
eitthvert umræðuefni sem
endist okkur í fleiri en tvær
setningar.“
Mér brá illa við og áttaði
mig um leið á að hin börnin
mín voru sammála systur
sinni þótt þau, fyrir kurteis-
issakir, segðu ekkert. Ég
þakkaði þeim fyrir að koma
og vera tilbúin að sýna við-
leitni en þessi stund á spítal-
anum varð til að opna augu
mín fyrir því að ég hafði
leyft börnunum mínum að
vaxa úr grasi án þess að
þekkja nokkurn tíma föður
sinn.
Héðan í frá mun ég alltaf
verða að taka tillit til heilsu
minnar og get því ekki
stundað vinnuna og áhuga-
málin af sama krafti og áður.
Ohjákvæmilega leiðir það til
þess að ég hef ekki eins mik-
inn félagsskap og ég hafði.
Vinnufélagarnir hafa sjaldan
samband utan vinnunnar og
ég geri mér núorðið ljóst að
ég á fáa vini. Ég á marga fé-
laga í gegnum íþróttirnar en
samband á þann veg að það
flokkist undir vináttu er við
ákaflega fáa.
Á dögunum var ég heima
í fríi í rúman mánuð og það
var ömurlegasti tími sem ég
hef lifað á ævi minni til
þessa. Síminn hringdi tvisvar
og í bæði skiptin var um
skakkt númer að ræða. Eng-
inn kom og heimsótti mig
allan þennan tíma og sjálfur
varð ég að sætta mig við að
takmarka ferðirnar á golf-
völlinn. Ég þreytist enn
mjög fljótt og finn að ég
verð að hvíla mig eftir alla
áreynslu. Ég reyndi að festa
hugann við lestur og útvarp
en það gekk illa. Segir ekki
máltækið að vont sé vana að
kasta og ég fékk svo sannar-
lega að reyna það. Ég var
eirðarlaus, trekktur og þoldi
illa að þurfa að sitja kyrr.
Líkaminn getur hins vegar
verið harður húsbóndi og
hann lét mig sannarlega
finna að ekki tjóaði að deila
við dómarann.
Á dögunum var ég heima i
fríi í rúman mánuð og það
var ömulegasti timi sem ég
hef lifað á ævi minni til
þessa. Síminn hringdi
tvisvar og í bæði skiptin var
um skakkt númer að ræða.
Margoft þennan mánuð
var ég að því kominn að
taka upp símann og hringja í
eitthvert barnanna minna.
Alltaf hvarf ég þó frá því og
þorði ekki að taka áhætt-
una. Ég taldi mig svo sem
vita að þau tækju mér ekki
illa en sú spurning bærðist í
brjósti mér hvort mér liði
ekki bara enn verr ef ég færi
og sæti hjá þeim litla stund
og fyndi hvað andrúmsloftið
væri þvingað. Að lokum
hringdi ég í fyrrverandi kon-
una mína og við spjölluðum
saman í tvo klukkutíma. Við
höfðum hreinlega aldrei tal-
að saman á þennan hátt fyrr
þótt við byggjum saman í
fimmtán ár. Ég fann hvað
hún er góður félagi, bráð-
skemmtileg og greind. Ég
bauð henni út að borða og
það var ánægjulegasta kvöld
frísins. Hvort framhald
verður á vináttu okkar veit
ég ekki en ég vona það. Hún
sagði mér margt um börnin
okkar, ótal skemmtilegar
sögur frá uppvaxtarárum
þeirra og ég vona að hugs-
anlega opnist leið fyrir mig
til að nálgast þau líka.
Steinarsdóttur
sögu sína r~
Vilt þú deila sögu þinni jr
meö okkur? Er eitthvaö f
sem hefur haft mikil áhrif
á þig, jafnvel breytt lífi
þinu? Þér er velkomið aö
skrifa eöa hringja til okk-
ar. Viö gætum fyllstu
nafnleyndar.
í leiiiiili.sfuiigiil er: Vikitn
- ..I.ífsri'ynsliisii^n". Suljin i'rinr 2,
101 Ktykjuvík,
INi'tliiii);: vikuii@frotli.is