Vikan - 14.09.1999, Page 18

Við vorum stopp á landa-
mærum ísraels og Egypta-
lands. Árið var 1984 og
staðurinn eyðimörk. í þá
daga var vinsælt að taka
rútu milli landanna
tveggja. Þaðvarhægtað
kaupa aiis kyns pakka-
ferðir i ísraei, með eða án
Nílarsiglingar og ég, tví-
tugur fiakkari, einn á ferð,
keypti slíkan pakka.
Ferðin hófst í Jer-
úsalem og í Tel
Aviv bættust fleiri í
rútuna. Þegar að
landamærunum
kom var stigið út og eftir
þriðju gráðu yfirheyrslu
landamæravarða var fólki
hleypt í gegn með farangur og
bent á egypska rútu hinum
megin línunnar. Ferðalang-
arnir hentu töskum sínum í
nýju rútuna og klifu inn. Þar
sat ég þegar hér var komið
sögu og hugleiddi hvort ég
ætti rétt sem snöggvast að
skreppa inn og pissa áður en
lagt yrði af stað. í þann mund
steig vörpulegur ungur maður
í víðri, röndóttri skikkju inn
og kynnti sig sem Mustafa,
fararstjóra okkar til Kairó.
Hann var hávaxinn og glæsi-
legur með svört augu, hrokkið
hár og hátt enni og ég hefði
alveg trúað því að hann væri í
raun prins úr 1001 nótt sem
bara þættist vera fararstjóri.
Hann töfraði fram nafnalista
undan skikkju sinni og hóf að
lesa upp þá sem verðugir voru
að sitja í rútu hans.
Þetta tók nokkurn tíma því
að rútan var hálffull af frönsk-
um friðargæsluliðum á leið í
frí frá Líbanon og Mustafa
ekki mikill málamaður.
Frakkarnir skildu aldrei hvern
hann átti við og því stóð nokk-
uð á því að þeir réttu upp
hönd og segðu: „hér“
eins og Mustafa hafði
fyrirskipað. Seint og um
síðir kom hann að
„Björnsdóttir“ og var þá
orðinn svo aðframkominn
að hann neitaði að bera
þetta nafn fram og sagði
stundarhátt að fólk með
svona nöfn ætti ekki að
ferðast. Síðasta nafnið á list
anum var Mr. Lehmann, am-
erískur ríkisborgari með vega-
bréfsnúmer 12345 eða viðlíka.
Hann gaf sig ekki fram.
„Mr. Lehmann, amerískur
ríkisborgari, vegabréfsnúmer
12345,“ endurtók Mustafa.
Ekkert svar.
„Mr. Lehmann, ég veit þú
ert hér,“ sagði Mustafa en
enginn gaf sig fram.
„Ég bíð,“ sagði Mustafa og
settist niður. Bflstjórinn drap á
vélinni og kælingunni. Það
hlýnaði fljótt inni í bflnum.
Mér var mjög mál og ákvað að
skella mér meðan beðið yrði
eftir Mr. Lehmann. Ég stóð á
fætur.
„Mr. Lehmann?“ sagði
Mustafa.
„Nei,“ sagði ég.
„Hvar
ifÆMtrtX
CAÍ®
hann?“
„Ég veit það ekki, ég ætlaði
bara að hlaupa á klósettið
meðan við bíðurn," svaraði ég
vandræðalega því að allir í
rútunni fylgdust með. „Það fer
enginn héðan út fyrr en við
finnum Mr. Lehmann," sagði
Mustafa. „Og ef þú veist eitt-
hvað um hann skaltu segja
mér það strax, mér finnst ekki
gaman að bíða.“
Ég hörfaði til baka í sætið
og rýndi út um gluggann.
Mínúturnar liðu. Það var orð-
ið heitt í rútunni og svitinn
bogaði af franska gæsluliðan-
um við hlið mér. Loks stóð
Mustafa upp og greip hljóð-
nemann:
„Mr. Lehmann, þetta er síð-
asti séns! Gefðu þig fram.“
í þögninni sem á eftir
fylgdi fann ég ýmsar tilfinn-
ingar bærast með mér.
Hver var þessi Lehmann?
Hvernig gat Mustafa verið
viss um að hann væri hér?
Loftið var svo þrúgandi
að við lá að ég opnaði
vegabréfið til að gá hvort
ég væri ekki örugglega
Miss Björnsdóttir en
ekki hinn dularfulli Mr.
Lehmann?
Þögnin var rofin af nístandi
öskri: „Mr. Lehmann! Ég veit
að þú ert hér og ég fer ekki
fyrr en þú gefur þig fram. Og

18 Vikan