Vikan - 05.10.1999, Síða 46

Framhaldssaga
Ég næ í kaffið, sagði hann
og dreif sig af stað áður en
hann segði eitthvað sem
eyðilegði stemmninguna.
Þegar hann kom til baka
tíu mínútum síðar var
Christian búinn að veiða ál
og kasta færinu út aftur.
Francesca brosti til Kaiser.
Mikið er þetta ljótur fiskur,
sagði hún. Ég er fegin að ég
þurfti ekki að snerta hann.
Hann rétti henni kaffið.
Það er svart. Ég gleymdi að
spyrja þig hvort þú notaðir
mjólk.
Svart er fínt. Hún saup á
kaffinu. Ef ég hefði vitað
hvað það er kalt úti hefði ég
haldið Christian innandyra.
Ég er feginn að þið kom-
uð, sagði Kaiser.
Ég líka, sagði hún lágum
rómi. Það er svo auðvelt að
gleyma því að lífið getur líka
verið gott.
Kaiser settist við hliðina á
henni.
Hvaðan ertu? spurði hún.
Ég ólst upp í Connecticut.
Síðustu árin hef ég búið hér
og þar í heiminum.
Ertu giftur?
Ég var það.
Ekkjumaður?
Nei, fráskilinn. Hjóna-
bandið gekk ekki, mér til
mikillar mæðu.
Var það þess vegna sem
þú komst hingað?
Hann kinkaði kolli. Það
má segja það að ég hefi
komið hingað til þess að
sleikja sárin.
Fór hún frá þér?
Já. Hún tók Henry
Crandall fram yfir mig. Lif-
andi piparkökukall!
Einvern veginn hef ég það
á tilfinningunni að þér líki
ekki vel við Henry Crandall.
Hún skellihló og Kaiser
horfði heillaður á hana.
Þú ættir að gera þetta oft-
ar, sagði hann.
Hvað?
Að hlæja.
Það er langt síðan ég hef
haft ástæðu til þess.
Það er ekki auðvelt að
hlæja þegar maður hefur
misst einhvern sem manni
þótti vænt um.
Hún sneri sér undan.
Stundum eru þeir sem eftir
lifa stærsta vandamálið;
sagði hún stillilega.
Það heyrðist siguróp frá
Christian þegar hann dró
inn annan fisk. Hann hefur
; svo gaman af því að veiða,
sagði Francesca. Auminginn
litli, hann kvartar aldrei þótt
hann hafi ekki mikið að
gléðjast yfir. Hann heldur að
ég brotni saman ef hann
gerir það. Það er stór byrði
að bera fyrir fimm ára gam-
alt barn.
Mundir þú gera það?
Hvað?
Brotna saman?
Bros hennar var biturt. Ef
þú hefðir spurt mig þessarar
spurningar fyrir tveimur
mánuðum síðan hefði ég
hlegið að svo fáranlegri til-
hugsun. En nú veit ég betur.
Kaiser ætlaði að fara að
segja fleira en í sama bili
skynjaði hann einhverja
hreyfingu og spratt á fætur.
Christian! hrópaði hann en
það var of seint. Veiðistöng-
in flaug í stórum boga út í
sjó og Christian á eftir eins
og hann væri að stinga sér.
Hann lenti með höfuðið í
djúpan, ískaldan sjóinn.
Christian! hrópaði
Francesca. Guð minn góður,
hann er ósyndur. Hún stakk
sér á eftir Christian áður en
Kaiser gat stöðvað hana.
Kaiser fór úr úlpunni og
stökk út í þar sem hann
hafði séð litla strákinn
hverfa. Sjórinn var gruggug-
ur og hann sá ekki út úr
augum. Hann neyddist til
þess að koma upp á yfir-
borðið til þess að draga and-
ann, kafaði svo aftur og
fálmaði í kringum sig en
hann fann ekkert. Aftur kaf-
aði hann en Francesca og
Christian voru hvergi sjáan-
leg. Hann var orðinn skelf-
ingu lostinn og kafaði aftur
þar til hann allt í einu fann
fyrir einhverjum við hliðina
á sér. Það var Christian.
Hann náði taki á handleggn-
um á honum og dró hann
upp. Christian var máttfar-
inn en dró andann.
Kaiser var útkeyrður þeg-
ar hann kom að tréstiganum
sem lá upp á bryggjuna.
Hann sá að hann gat ekki
komið Christian upp stigann
hjálparlaust. Hann kom
hvergi auga á Francescu.
Hjálp, hrópaði hann. Hjálp!
Hank kom hlaupandi til
þeirra. Hvað gengur eigin-
lega á?
Hvað sýnist þér? Hann
ýtti máttvana líkama Christ-
ians upp stigann og Hank
náði taki á honum og lyfti
honum alla leið. Farðu með