Vikan - 19.10.1999, Blaðsíða 8

þess að andi dauðans
kæmi ekki inn í sjúkra-
skýlið mitt. Þetta er djörf
bæn en það dó enginn og
fljótlega barst það út að
mín meðöl væru sterkari
en annarra. Oft var kom-
ið með til mín börn sem
voru hreinlega í andaslitr-
unum og með Guðs hjálp
tókst að bjarga þeim. Ef
ég sá að ég réði ekki við
hlutina keyrði ég sjúk-
lingana áfram til næsta
bæjar á sjúkrahús. Fólkið
vissi að ég myndi gera
það sem ég gæti og leggja
mig alla fram um að
bjarga sjúklingunum."
Aftur til sinnar
elskuðu Eþíópíu
Meðan Margrét og Bene-
dikt dvöldu í Senegal kom
beiðni frá Eþíópíu um að þau
kæmu þangað aftur. Fyrstu
þrjá mánuðina fengu þau upp-
rifjunarnámskeið í amharísku.
Þetta var fyrsta formlega
kennslan sem þau fengu í mál-
inu en Margrét segir að það
hafi verið ómetanlegt fyrir
hana en skipti Benedikt
minna máli því hann sé mála-
maður af Guðs náð.
Margrét hlakkaði mikið til
að koma aftur til Konsó sem
hún segir að sé hálent, harð-
býlt en afar fagurt land. Með-
alhæð yfir sjávarmáli er 1600
m en kristniboðsstöðin er í
1650 m hæð yfir sjávarmáli.
„Ég gat horft endalaust á
fjöllin mín, " segir Margrét.
„Þrátt fyrir frumstæðar að-
stæður hef ég aldrei verið eins
hamingjusöm og fimm fyrstu
árin mín í Konsó."
Aðstæður voru allt aðrar
þegar Margrét snýr aftur árið
1994. Sjúkraskýlið er orðið lít-
ið sjúkrahús með mörgum
deildum. Það gladdi hana
einnig að einn nemendanna í
skóla kristniboðsins frá því
8 Vikan
þau hjónin voru í fyrsta sinn í
Konsó var nú lærður hjúkrun-
arfræðingur og yfirmaður
hennar á sjúkrahúsinu. Með
henni á deild vann ung kona,
Galle Soka, sem varð Mar-
gréti fljótlega mjög handgeng-
in. Maður hennar Beyene
Kailassie hjálpaði sömuleiðis
til við að gera við bfl kristni-
boðsins, hlaða hann og af-
hlaða auk þess sem hann ók
stundum fyrir Benedikt. Galle
og Beyene voru nýgift.
Beyene er lærður bifvélavirki
og starfaði við ýmis þróunar-
verkefni í Konsó en þar kom
að ekki voru til peningar til að
borga launin hans og hann
missti vinnuna og líka heils-
una. Margrét og Benedikt
gerðu allt sem þau gátu til að
bjarga honum og hann kallar
þau sína h'fforeldra.
Lamitta velur sér
móður
Lítill drengur að nafni
Lamitta var sjúklingur á
berkladeildinni ásamt föður
sínum. Þetta var í þriðja sinn
sem þeir feðgar komu og
fengu meðferð við eitlaberkl-
Lamitta stuttu eltir aft hann
llytur til Margrétar og
Henedikts.
um. Faðir Lamitta hafði
trassað í fyrri tvö skiptin
að halda lyfjameðferð-
inni áfram og því veiktust
þeir aftur. Faðirinn sýndi
drengnum lítinn kærleika
og eftir þessa þriðju
sprautumeðferð yfirgaf
hann barnið. Drengurinn
varð eftir í sjúkrastöðinni
og hann var fljótur að sjá
hvar hlýju var að vænta.
„Lamitta var eitthvað
u.þ.b. sex ára þegar þetta
var og í fyrstu svaf hann
hjá varðmönnunum og
fékk mat sinn frá ýmsum
í sjúkrastöðinni," segir
Margrét. „Hann byrjaði
að elta mig út um allt og
það var sama hvar ég var,
þar var Lamitta kominn
með litlu höndina sína og
stakk henni í mína. Hann kall-
aði mamma á eftir mér hvar
sem hann sá mig og næst fór
hann að elta mig heim og sat á
eldhúströppunum hjá okkur.
Vonleysið skein úr augum
hans og hann sagði aldrei orð.
Hann þrýsti sér stöðugt lengra
þar til ég gafst upp og tók
hann. Ég sagði við Benedikt:
„Nei nú er nóg komið. Við
tökum hann." Og það varð úr.
Rétt eftir að hann kom alveg
inn sáum við hvernig gleðin
blómstraði með honum og svo
margir eiginleikar fóru að
koma í ljós, meðal annars
grallaraskapurinn og stríðnin.
Það var einnig einkennilegt að
það var eins og þessi litli
drengur hefði aldrei gert ann-
að en að sitja við borð og
borða með hníf og gaffli.
Hann tók sér líka fljótt penna
í hönd og fór að teikna, sólina,
dýrin, trén og blómin. Hann
byrjaði líka að syngja og hann
hefur yndislega söngrödd.
Galle, Beyene og Lamitta
kalla ég Sörubörnin mín
vegna þess að ég eignast þau í
elli minni og mér finnst eins
og ég hafi fætt þau. Beyene
styrktum við til náms við há-
skóla í Nairóbí í Kenýa en
okkur líst ekki nógu vel á
ástandið þar. Það var brotist
inn hjá ungu hjónunum og
stolið frá þeim og mikið er um
alls konar þjófnaði og afbrot
þar. Við erum með í athugun
ýmisleg framtíðaráform fyrir
hann, meðal annars nám í
Englandi. Hann vinnur nú
þegar hjá bróður mínum og
hefur dvalar- og atvinnuleyfi
hér. Við erum einnig búin að
sækja um atvinnuleyfi fyrir
Galle og ráðgerum frekara
nám í framtíðinni fyrir hana
en hún er kennari að mennt.
Lamitta sendum við á heima-
vistarskóla áður en við fórum
heim og í fyrstu gekk allt vel.
Hann hafði stuðning af eldri
dreng frá Konsó sem þar var
en eftir að sá fór heim fór að
síga á ógæfuhlið. Drengurinn
litli hætti að nærast og varð
dauðveikur. Þá ákváðum við
að taka hann til okkar. Þessi
börn hafa veitt mér mikla
ánægju og þakklætið til Guðs
er mér alltaf efst í huga og
hjarta, hann hefur aldrei
brugðist mér."
Margrét sá Lamitta síðast
um áramótin þá fóru þau út
og heimsóttu hann. Hún er
full þakklætis til sinna nánustu
og margra góðra vina sem hún
segir að hafi stutt þau mikið
bæði fjárhagslega og öðruvísi,
enda hefðu þau Margrét og
Benedikt ekki haft bolmagn
að gera svo mikið fyrir Söru-
börnin hennar hefði sá stuðn-
ingur ekki komið til. Minning-
in um sársaukann þegar hún
varð að skilja Lydíu og Pál eft-
ir er enn svo fersk að þess
vegna hikar hún ekki nú við
að láta hjartað ráða. Hún er
líka eldri og hugrakkari og
ekki að efa að í þetta sinn þarf
hún ekki að iðrast.