Vikan - 19.10.1999, Side 47

Eftir Diane Guest. Þórunn Stefánsdóttir þýddi.
og reifur hafði hann farið í
land til þess að kaupa mat
handa þeim. Hann hafði líka
keypt dagblað til þess að at-
huga hvort Julian hefði til-
kynnt hvarf fjölskyldunnar.
Það hafði hann auðsjáan-
lega ekki gert.
Það rigndi þegar hann kom
aftur að bátnum og í fjarska
heyrði hann í þrumum. Það
var ekki algengt á þessum
árstíma. Halló, kallaði hann.
Komið og hjálpið mér að
bera pokana! Enginn svar-
aði og hann fann á sér að
þau voru farin.
Hann tók upp bréfið sem lá
á borðinu og las: Elsku
Kaiser. Lofaðu mér því að
reyna ekki að hafa uppi á
mér. Julian finnur okkur
auðveldlega ef við verðum
hjá þér og það má aldrei
gerast. Það veldur mér mikl-
um sársauka að geta ekki
sagt þér hvers vegna. Þín
Francesca.
Kaiser var næstu fjóra mán-
uðina í Tékklandi. Allan
þann tíma neyddi hann sig
til þess að hugsa eingöngu
um bókina. Daginn sem
Francesca yfirgaf hann hafði
hann ákveðið að reyna að
gleyma henni og öllu því
sem henni viðkom.
En hún var samt efst í huga
hans þegar hann kom aftur
til New York einn kaldan
dag í mars. Hvar ertu? taut-
aði hann fyrir munni sér
meðan hann stóð og beið
eftir farangrinum. Hann ætl-
aði ekki að reyna að hafa
uppi á henni en hann velti
því fyrir sér hvort Julian
hefði reynt það. Ég vona svo
sannarlega þín vegna að
hann hafi ekki gert það,
Francesca. Um leið og hann
sagði nafnið hennar fann
hann að allt var óbreytt.
Hann elskaði hana og kæmi
alltaf til með að gera það.
Loks komu töskurnar og
hann gekk að útgöngudyr-
unum. Hann snarstansaði
þegar hann kom auga á dag-
blað sem lá á borði við út-
göngudyrnar. Á forsíðunni
stóð stórum stöfum:
HEIMSFRÆGUR PÍANÓ-
LEIKARI SKOTINN!
EIGINKONA ÁKÆRÐ
FYRIR MORÐTILRAUN!
Francesca Ferrare var ekki
lengur í felum. Hún hafði
verið handtekin fyrir að
hafa reynt að drepa eigin-
mann sinn, Julian Ferrare.
Hildy gat ekki hætt að gráta.
Hún var búin að gráta síðan
Julian fann þau daginn áður.
Hún hafði séð koma að hús-
inu ásamt tveimur mönnum
og hlaupið til mömmu sinn-
ar til þess að vara hana við.
En það var um seinan.
Mamma hennar sparkaði frá
sér og öskraði en enginn gat
hjálpað þeim. Julian sló
hana utan undir og hún datl
í gólfið. Hildy hljóp til henn-
ar en Julian greip í Hildy.
Komdu hérna Hildy, sagði
hann blíðlega eins og ekkert
væri. Náðu í bróður þinn.
Við skulum koma heim.
En mamma ... Hildy gat
ekki leynt tárunum þegar
hún horði á mömmu sína
liggja meðvitundarlausa á
gólfinu.
Hún kemur ekki með okkur,
sagði Julian. Hún verður
eftir hér.
Svo höfðu þau ekið frá
Vermont heim til New York.
Hildy og Christian voru
send upp í herbergin sín og
þau höfðu reynt að hugga
hvort annað. Þau voru
dauðhrædd um mömmu
sína og vissu ekki hvað Juli-
an ætlaði sér að gera.
Hildy hélt dauðahaldi í von-
ina um að mamma þeirri
kæmi að sækja þau og hún
hafði rétt fyrir sér. Mamma
þeirra kom til þess að drepa
Julian. En henni mistókst
það og lögreglan kom og
tók hana með sér. Seinna
um kvöldið sagði Julian að
þau kæmu ekki til með að
sjá mömmu sína framar.
Hún er geðveik, sagði hann.
Hún verður lokuð inni til
þess að hún geti ekki gert
ykkur mein. Daginn eftir fór
Julian með þau aftur til
Nantucket.
Elise stóð með vatnsglas í
annari hendi og lyfin í hinni
þegar hún heyrði
útidyrnar opnast. Hún
heyrði Julian kalla. Hann
hafði verið fjarverandi í
fjóra mánuði og í þetta sinn
hafði hún ekki hlakkað til
þess að hann kæmi aftur. í
stað tilhlökkunar hafði hún
eingöngu fundið til ótta.
Hann hafði farið til þess að
finna Francescu. Hún gekk
hægum skrefum á móti hon-
um.
Sjáðu hver eru komin, sagði
Julian.
Börnin stóðu við hlið hans,
föl og útgrátin. Hvar er
Francesca? hvíslaði hún.
Francesca er ekki lengur
velkomin hér, sagði hann
brosandi. Hann sneri sér að
börnunum. Farið þið upp og
skiptið um föt áður en við
borðum kvöldmatinn, skip-
aði hann. Og Hildy, ég vil að
þú farir í bleika kjólinn
þinn. Hann klæðir þig svo
vel.
Börnin gengu eins og svefn-
genglar upp stigann og Elise
horfði undrandi á eftir þeim.
Jæja, Lise litla, sagði Julian.
Ég var búinn að segja þér að
mér myndi takast að hafa
uppi á þeim og koma með
þau til baka.
Hvar er Francesca? hvíslaði
Elise.
Hún sveik mig. Hvað okkur
varðar er hún ekki lengur
til. Segðu þjóninum að við
borðum á sama tíma og
venjulega.
Heimur Elise fylltist sólskini
og fallegum litum. Hún
þyrfti aldrei að sjá
Francescu framar.
Kaiser fór beina leið til sak-
sóknarans, Sam Masino.
Hann var sá eini sem gæti
sagt honum hvar Francescu
væri að finna og gæti komið
því til leiðar að hann fengi
að hitta hana.
Getur þú bjargað því fyrir
mig? spurði hann.
Sam andvarpaði. Gott og
vel, sagði hann og teygði sig
eftir símanum.
Kaiser hallaði sér aftur í
stólnum og hugsaði um það
sem Sam hafði sagt honum.
Það lék ekki nokkur vafi á
því að Francesca hafði skot-
ið eiginmann sinn. Hann
hafði hent sér til hliðar og
skotið hafði hitt hann í öxl-
ina. Á þessari stundu vissi
enginn hvers vegna hún
hafði gert það en Julian
hafði komið með þá skýr-
ingu að kona hans væri veik
á geði. Þetta væri ekki í
fyrsta sinn sem hún hefði
sýnt ofbeldi. Hún hafði
reynt að drepa bæði sig og
börnin átta mánuðum áður
og síðan hafði hún rænt
börnunum og bannað þeim
að hafa samband við föður
sinn. Það var augljóst að það
yrði að loka hana inni.
Sam lagði á. Þú færð að
hitta hana, sagði hann. Ef
hún vill það sjálf. Hingað til
hefur hún ekki viljað tala
við nokkurn mann.
Vikan 47