Vikan - 19.10.1999, Blaðsíða 44

Hildy lá á gólfinu og
horfði á kristalsdropana sem
hengu niður úr ljósakrón-
unni. Það klingdi í þeim í
hvert sinn sem dyrnar opn-
uðust. Hún hafði legið
þarna langa lengi og beðið
þess að Christian vaknaði.
Hún var búin að ákveða að
segja honum ekki frá því
sem gerst hafði í ferðinni.
Julian hafði kysst hana á
munninn. Hann kom um
miðja nótt inn í herbergið
hennar og kyssti hana á
munninn. Hann hafði aldrei
kysst hana fyrr. Aldrei. Hún
hafði orðið dauðhrædd. Svo
hafði síminn hringt. Mamma
hennar var í símanum og
bað Julian um að koma
strax heim. Elise hafði feng-
ið kast. Hildy hafði skilist að
mamma hennar vildi hringja
í lækni en Julian hafði bann-
að það. Hann vildi ekki að
eyjarskeggjar kæmust að því
að Elise væri haldin geð-
klofa. Hann sagði Francescu
að koma Elise í rúmið og
gefa henni lyfin og hann lof-
aði að koma heim eins fljótt
og hann gat.
Þau tóku næsta flug og
Hildy hafði þakkað Guði
fyrir að þurfa ekki að vera
lengur ein með pabba sín-
um.
Hún reisti sig upp á oln-
bogana og hlustaði. Eitt-
hvað hafði breyst meðan
hún var í burtu, eitthvað
sem hafði ekkert með veik-
indi Elise að gera. Eitthvað
sem hafi með mömmu henn-
ar að gera. Hún hafði beðið
þeirra í dyrunum og faðmað
hana svo fast að sér að
Hildy fann til. En það und-
arlegasta gerðist eftir að
Julian var farinn upp til
Elise. Mamma hennar hafði
horft á hana eins og hún
reyndi að lesa hugsanir
hennar.
Hvað er að mamma?
spurði hún. Hildy velti því
fyrir sér hvort það gæti verið
að mamma hennar vissi
hvað Julian hafði gert.
Mamma hennar brosti
hlýlega til hennar, alveg eins
og hún hafði gert í gamla
daga. Eg er bara svo fegin
að þú ert komin heim, vina
mín.
Eg líka, sagði Hildy og var
að því komin að gráta. Hún
flýtti sér að þurrka tárin í
burtu.
Mamma hennar fölnaði
upp. Er eitthvað að? Hefur
Julian gert þér eitthvað?
Röddin var hræðsluleg.
Nei. Hildy hristi höfuðið.
Það er ekkert að.
Mamma hennar virtist
ekki ánægð með svarið. Svo
sagði hún, Hildy til mikillar
undrunar: Eitt getur þú ver-
ið viss um. Þú þarft aldrei að
ferðast með honum framar.
Samtalinu lauk þegar Juli-
an kallaði á þær og Hildy
gat ekki spurt mömmu sína
hvað hún ætti við.
Hildy flýtti sér að setjast
upp. Hún heyrði Christian
koma niður stigann. Þegar
hann var í neðstu tröppunni
skaust hún fram og klappaði
á öxlina á honum. Komdu í
kapp! hrópaði hún og þau
flýttu sér í gegnum eldhúsið
og út um bakdyrnar.
Þau hlupu niður að stönd-
inni.
Eg skal verða á undan þér,
sagði Christian.
Þú verður sko langt á eftir
mér, sagði Hildy.
Þú svindlar, sagði Christi-
an og settist niður með fýlu-
svip á andlitinu.
Hildy settist við hliðina á
honum. Láttu ekki svona
kjáninn þinn, við vorum al-
vegjöfn.
Það var eins og Christian
áttaði sig allt í einu á því að
Hildy væri hjá honum. Hann
hafði ekki búist við henni
fyrr en daginn eftir. Ég er
svo glaður yfir að þú ert
komin heim, sagði hann.
Ég líka. Af hverju er
mamma svona breytt?
Flýttu þér að segja mér það
áður en hún kallar á okkur.
Christian hristi höfuðið. Ég
veit það ekki. Fyrst var ég
næstum því drukknaður, og
svo varð Elise allt í einu
voða góð við mig. Hún hélt
veislu og las fyrir mig og í
gær fór hún með mér á
ströndina. Svo rumdi allt í
einu í henni eins og bjarn-
dýri og hún datt kylliflöt.
En skrýtið, sagði Hildy.
Já.
En af hverju er mamma
svona spennt?
Hún varð svona eftir að
Elise kenndi mér að búa til
marsípanblóm á kökurnar.
A meðan töluðu mamma og
Kaiser saman. Þegar ég svo
sýndi henni kökurnar mínar
var hún svolítið æst. Hann
hugsaði sig um. Kannski
Kaiser hafi gefið henni fal-
lega gjöf? Eigum við að
spyrja hann?
Hildy hugsaði sig um. Við
skulum spyrja mömmu fyrst,
sagði hún svo. Ef hún vill
ekkert segja okkur getum
við spurt Kaiser. Hann er
vinur okkar og segir okkur
örugglega sannleikann. Ertu
búinn að æfa þig á píanóið?
Augu Christians fylltust
tárum. Við höfum haft svo
mikið að gera, Hildy, og
enginn sagði mér að æfa
mig. Ég vildi óska þess að
Julian hefði ekki komið
heim. Okkur leið svo vel
meðan hann var í burtu og
nú verður lífið leiðinlegt aft-
ur.
Það þarf ekki að vera,
sagði Hildy vongóð.
Mömmu líður greinilega
miklu betur. Kannski verður
allt eins og fyrr.
Christian þerraði tárin. Já,
henni líður miklu betur.
Hún hefur ekkert grátið og
hún varð aldrei veik meðan
þið voruð í burtu.
Francesca kallaði á þau.
Áður en þau fóru inn gerðu
þau kross í grasið og spýttu
á hann. Það var gæfumerkið
þeirra. Kannski verður allt
gott aftur, sagði Hildy.
Það er þegar orðið betra,
sagði Christian. Þú ert kom-
in heim!
Hildy horfði á ljósan koll-
inn og kreisti hönd hans.
Hún hafði örugglega bara
ímyndað sér það sem gerðist
í London. í kvöld, þegar
hún færi með bænirnar sínar,
44 Vikan