Vikan - 19.10.1999, Blaðsíða 56

Lífsreynshisam
Tapaði ástinni
en endurheimti hana aftur
Ég vissi um leið og ég
kynntist þessari dásam-
legu konu að ég hafði
hitt ástina í iífi mínu.
Heimurinn hrundi þegar
hún tilkynnti mér að hún
væri gift og eiginmaður-
inn væri á ieiðinni að
sækja hana og börnin.
Mér fannst eins og lífinu
hefði verið kippt úr
höndunum á mér.
S
g hafði lokið námi
við menntaskóla
hér í Reykjavík
og var ákveðinn í
því að læra arkitektúr. Ég
var einn á báti svo að ég gat
valið mér hvaða land sem
var og Spánn varð fyrir val-
inu. Ég fékk inngöngu í
mjög góðan skóla og til-
hlökkunin var mikil. Á
fyrsta árinu mínu þar kynnt-
ist ég stúlku sem var komin
lengra í náminu en ég og við
byrjuðum að vera saman.
Ég var yfir mig ástfanginn.
Ég leigði mér íbúð á Spáni
og þangað kom hún eins oft
og hún gat en stoppaði
sjaldan lengi. Eins voru
kvöldin mjög sjaldan laus
hjá henni og bar hún því við
að námið tæki mikinn tíma
sem ég vissi að var rétt. Mig
var þó farið að gruna að
eitthvað væri ósagt og eitt
kvöldið, þar sem við sátum á
veitingastað, sem var við fal-
legt vatn ekki langt frá þeim
stað þar sem ég bjó, sagði
hún mér að hún ætti tvö
börn. Þau væru bæði ung
strákur rétt um eins árs og
stúlka tveggja ára. Þessar
fréttir komu nokkuð á mig
en urðu þó ekki til þess að
eyðileggja vináttu okkar.
Hún bauð mér að hitta þau
og þar með vissi ég að í
hennar huga var ég meira en
góður vinur og mér létti við
það. Því að um leið og ég
hitti hana fyrst vissi ég að
hún myndi verða mér meira
virði en allt annað í lífinu.
Daginn eftir komu þau í
heimsókn til mín öll þrjú.
Þau báru sterkan svip af
móður sinni og falleg eftir
því. Mér fannst raunar strax
að þau væru hluti af mér.
Eftir nokkra mánuði
ákváðum við að fara að búa
saman. Um það með hverj-
um hún átti börnin spurði ég
aldrei, mér fannst það ekki
koma mér við svo lengi sem
hún vildi ekki tala um það.
Þess ber að geta að hún var
dökk yfirlitum með kolsvart
hár og börnin voru það líka.
Þau voru samt enn dekkri
en hún en það skýrði sig
þegar hún sagði mér að fyrr-
verandi maðurinn hennar
væri ættaður frá Marokkó.
Við lifðum frábæru lífi,
börnin döfnuðu vel og tóku
mér sem föður sínum. Nám-
ið krafðist minni tíma þegar
leið á svo að meiri tími
myndaðist sem við gátum
verið saman. Við lifðum á
námslánum sem var nóg til
að framfleyta okkur. Árið
sem unnusta mín átti að
klára námið sitt fór allt að
færast í annan farveg. Ég
fann strax að hlutirnir voru
að breytast en átti samt
mjög erfitt með að átta mig
á af hverju. Ég spurði hana
oft hvort eitthvað væri að en
hún sagði alltaf að lokaverk-
efnið væri að keyra hana í
kaf. Ég gat ekki annað en
trúað því, enda hafði hún
aldrei sagt mér annað en
satt þótt stundum hafi ekki
öll sagan verið sögð. Ég
fékk þó skýringu nokkrum
dögum fyrir útskrift hennar.
Örlagaríkt símtai
Ég var heima vegna þess
að stelpan var lasin og próf-
in hjá mér langt komin. Við
sátum saman við eldhús-
borðið og ég var að kenna
henni íslensku. Þá hringdi
síminn og ég ansaði. Það
kom greinilega á þann sem
var hinum megin á línunni
en hann heilsaði mér og
kynnti sig með nafni. Hann
sagðist vera faðir barnanna
sem ég væri að skipta mér af
og eiginmaður þeirrar konu
sem ég byggi hjá. Mérbrá
en ákvað kyngja því sem
sagt var og að lokum bað
hann mig að skila til eigin-
konu sinnar að hann vildi fá
að heyra í henni. Litla
stúlkan sem sat við eldhús-
borðið, sem ég var farin að
líta á sem dóttur mína,
horfði spyrjandi á mig þegar
ég kom aftur og í fyrsta sinn
varð ég að segja henni ósatt
þegar hún spurði við hvern
ég hefði verið að tala. Þegar
unnusta mín kom heim um
kvöldið voru börnin sofnuð
og ég ákvað að færa henni
skilaboðin þegar allt væri
orðið rólegt, þá hlyti ég að
fá einhver svör.
Mig langaði þó mest að
segja sleppa því að skila
skilaboðunum til hennar.
Láta sem símtalið hefði
aldrei átt sér stað og gleyma
þessu. Ég gat það samt ekki
Ég varð því að flytja skila-
boð frá manni sem ég vissi
ekkert um, hafði aldrei séð
og einhverra hluta vegna
aldrei heyrt talað um. Hún
brast í grát þegar ég stundi
þessu upp og lagði höfuð sitt
á fang mér og grét eins og
barn sem var að játa á sig
sekt. Á eftir kom svo öll sól-
arsagan.
Þau hefðu búið saman í
Marokkó og hún haldið til
Spánar í sumarfrí með börn-
in. í hennar huga var hún
alltaf á flótta. Hún vissi þó
að einhvern tímann myndi
hann finna hana því hann
vissi hvert hún fór en hún
hafði þvælst nokkuð um á
Spáni til að komast undan.
Hún lifði í voninni um að
vera frelsuð undan þeirri
kúgun sem beið hennar ef
Maðurinn sagðist vera faðir barnanna sem ég væri
að skipta mér af og eiginmaður þeirrar konu sem ég
byggi hjá. Mér brá en ákvað kyngja því sem sagt
var og að lokum bað hann mig að skila til eiginkonu
sinnar að hann vildi heyra í henni.
56 Vikan