Vikan - 02.11.1999, Blaðsíða 28

Safnað í sjóð
fyrir hjákonuna
Þeir eru margir sem sýna
aðhald og sparsemi í fjár-
málum á sinum yngri
árum. Við hjónin lifðum
sparlega til að geta haft
það gott á efri árum. Ég
komst að því á fimmtugs-
aldri að allur okkar sparn-
aður fór í aðrar konur og
ég myndi aldrei njóta góðs
af sparseminni.
af því sem okkur langaði
helst að innræta börnunum
okkar. Elsta barnið var flog-
ið úr hreiðrinu en hin tvö
voru ennþá heima. Eigin-
maður minn var lögmaður
og hafði stofnsett eigið fyrir-
tæki og var að hasla sér völl
á þeim vettvangi um þremur
árum áður en okkar sárs-
aukafulla uppgjör átti sér
stað. í raun var þetta í
fyrsta sinn sem fjárhagurinn
var góður hjá okkur, við
höfðum alla tíð verið að
undirbúa framtíðina til að
geta átt saman ánægulegar
stundir á seinni hluta ævinn-
ar. Það kostaði fórnir. Utan-
landsferðir voru fáar, bíla-
eign var ekki merkileg og
reyndar snerist allt um að
spara, spara til seinni tíma, á
meðan vinir og vandamenn
lifðu lífinu á annan hátt.
Mér þótti þetta sérstaklega
erfitt á meðan ég var ung
því minn hugsunarháttur er
á annan veg. Eg er þannig
gerð að mig langar að lifa
þessu lífi á meðan kostur er
en þetta var mikilvægt fyrir
eiginmann minn og hann
réði þessu.
Nákvæmt bókhald
Sumarið áður en ógæfan
dundi yfir höfðum við látið
verða af því að fara með
fjölskylduna til Spánar en þá
var elsta dóttirin orðin það
stálpuð að henni fannst ekki
viðeigandi að fylgja mömmu
og pabba til útlanda. Hún
varð því eftir heima. Sá at-
burður vakti mig til umhugs-
unar um það sem við höfð-
um farið á mis við, börnin
væru að fara að heiman.
Fortíðin einkenndist af
endalausum sparnaði og að-
haldsemi, þetta var þó liðin
tíð og ég var ákveðin í að
láta slíkar hugsanir ekki
hafa áhrif á mig. Við vorum
nýflutt í draumahúsið sem
við létum hanna eftir okkar
höfði. Við vorum bæði kom-
in á nýja bíla, höfðum nóg af
öllu þó svo ekki mætti mikið
út af bregða svo endar næðu
saman.
Strax á fyrstu búskaparár-
unum byrjuðum við að
halda nákvæmt heimilsbók-
hald. Eiginmaður minn sá
um það enda var áhugi rninn
af skornum skammti í þeim
efnum og hann miklu ná-
kvæmari en ég. Þó það sé
einkennilegt að segja frá því
afhenti ég honum hreinlega
launin mín um hver mán-
aðamót og svo sá hann um
að ráðstafa laununum. Ég
Þessi ferð okkar virt-
ist hafa ótrúlega mikil
áhrif á fjárhaginn.
Auðvitað kom óvenju-
hár visa reikningur
vegna kostnaðar í
Parísarferðinni en
mér fannst það ein-
kennilegt að þrátt fyr-
ir að tekjur undanfar-
inna mánaða hefðu
verið ríflegar væri
þessi ferð þess vald-
andi að endar næðu
ekki saman um
mánaðamótin.
Ég efaðist um bók-
haldið í fyrsta skipti.
fékk það sem ég þurfti og
allt gekk vandræðalaust fyr-
ir sig.
Þetta var skrýtin tilfinning
að finna allt í einu að pen-
ingar væru til á heimlinu. Ég
kunni varla að njóta þess
eftir það sem á undan hafði
gengið enda gátum við nú
farið erlendis án þess að
finna mikið fyrir því og farið
að lifa því lífi sem ég hafði
verið að bíða eftir. Maður-
inn minn vann yfirleitt lang-
an vinnudag. Ég skildi það,
enda var hann að byggja
upp sína lögmannsstofu sem
útheimti mikla vinnu.
Hann kom seint heim á
kvöldin þreyttur og ekki til
stórræða líklegur.
Mig hafði alltaf langað til
að koma honum verulega á
óvart. Ég hafði útfært
nokkrar hugmyndir en allar
útheimtu þær svolítil útgjöld
og því var erfitt að komast
hjá því að hann kæmist að
því að eitthvað væri í bígerð
enda sá hann um bókhaldið.
Ég brá því á það ráð að
halda eftir hluta af launum
mínum til að geta keypt tvo
flugmiða til Parísar í fjóra
daga. Eftir að út væri kom-
ið gæti hann séð um frekari
útgjöld, aðalatriðið væri að
komast til útlanda með
hann. Þetta útheimti að
sjálfsögðu heilmikið skipu-
lag en það tókst og við fór-
um út.
Ég valdi París því ég hafði
verið þar stuttu áður vegna
vinnunnar og heillaðist af
Eg lifði því sem
næst full-
komnu lífi.
Sökum starfs
míns, sem
kynningarfulltrúi hjá stóru
fyrirtæki hér í borg, ferðað-
ist ég mikið. Það var eitt af
því sem ég hafði alltaf þráð.
Ég var hamingjusöm í mínu
hjónabandi með manninum
sem ég hafði kynnst sem
unglingur og við höfðum
varla litið af hvort öðru síð-
an. Við vorum bæði ágæt-
lega menntuð og vorum því
með þó nokkur námslán á
bakinu sem bættust ofan á
þau hefðbundu útgjöld sem
fylgja því að eignast húsnæði
hér á landi, draumahúsið
varð að veruleika. Við tók-
um þá ákvörðun strax í upp-
hafi að láta okkur nægja litla
íbúð þar til við kæmumst í
endanlegt húsnæði. Sparn-
aðarstefnan gilti reyndar um
allt okkar líf. Við vorum
nægjusöm, enda var það eitt
28 Vikan