Vikan - 02.11.1999, Blaðsíða 57

ur um að þetta myndi lagast
með tímanum. Börn eru jú svo
sveigjanleg, ekki satt? Og væri
ekki erfiðara fyrir Eirík að sjá
annað okkar bara einstöku
sinnum? Efinn nagaði mig en
ég gerði ekkert í málunum
fyrr en hlutirnir höfðu gengið
svona fyrir sig í eitt ár.
Það var föstudagskvöld og
Eiríkur var nýkominn til viku-
dvalar sinnar hjá mér. Vikan
hafði verið erfið; eins og
venjulega hafði ég reynt að
vinna sem mesta yfirvinnu til
þess að geta varið meiri tíma
með Eiríki meðan hann var
hjá mér. Ég var með sáran
höfuðverk og átti ekki auðvelt
með að leyna vanlíðan minni.
Eiríkur tók strax eftir því að
mér leið illa og hann kom til
mín með gamla, slitna, uppá-
haldsbangsann sinn og sagði
alvarlegur: Ekki vera leið,
mamma. Ég ætla að láta
bangsann minn búa hérna
alltaf. Það er svo gott að hafa
hann hjá sér og honum finnst
líka svo leiðinlegt að vera
alltaf að flytja.
Þegar Eiríkur var sofnaður
sat ég lengi á rúmstokknum
og horfði á hann. Hann var
svo sakleysislegur þar sem
hann lá og svaf með bangsann
í fanginu. Mér varð hugsað til
þess sem hann hafði sagt:
„Bangsa finnst líka leiðinlegt
að vera alltaf að flytja ..."
Fannst Eiríki lífið snúast um
eilífa flutninga frá einum stað
til annars? Vorum við Jónas ef
til vill að gera honum rangt
til? Fannst Eiríki hann ekki
eiga neinn fastan samastað og
öruggt hreiður? Ég þorði
varla að spyrja sjálfa mig þess-
ara spurninga því innst inni
vissi ég svarið. Ég hafði fylgst
með litla syni mínum verða
lokaðri og alvarlegri síðasta
árið. Hvernig sem ég reyndi
að hagræða hlutunum í hugan-
um varð ég að viðurkenna að
hann þreifst illa undir þessum
kringumstæðum. Ég varð ein-
faldlega að gera eitthvað í
málinu. Ég gat ekki horfst í
augu við sjálfa mig vitandi að
barnið mitt þjáðist í einrúmi.
Við Jónas gátum einfaldlega
ekki haldið áfram að láta sem
allt væri í stakasta lagi. En
hvað gat ég gert? Líf litla son-
ar míns gat aldrei orðið eins
og áður, hann myndi aldrei
búa við eðlilegt heimilislíf
með bæði mömmu og pabba í
kringum sig. Hann átti heimt-
ingu á því að eiga fastan sama-
stað og finna til öryggis.
Hvernig gæti hann öðlast það?
Jú, það voru aðeins tveir
möguleikar. Annað hvort yrði
hann að flytja til mín, eða ...
Tilhugsunin um að hann flytti
alfarið til Jónasar var óbæri-
leg. Það væri hræðilegt. En
hræðilegt fyrir hvern? spurði
rödd innra með mér. Aðallega
fyrir þig, ekki satt?
Ég vissi að Eiríkur hafði
það gott hjá pabba sínum. En
hann gæti líka haft það gott
hjá mér, andmælti ég í hugan-
um. En hann hafði búið allt
sitt líf í húsinu í útjaðri borg-
arinnar. Þar var heimili hans,
þar voru leikfélagar hans, víð-
áttan og góða loftið. En þetta
vegur ekki jafn þungt og móð-
urástin, öskraði röddin innra
með mér. Eða hvað?
Ég grét mig í svefn þegar
langt var liðið á nóttu án þess
að hafa komist að niðurstöðu.
En efinn og samviskubitið
höfðu skotið rótum og ég vissi
að ég yrði að Iokum að taka
ákvörðun.
Ég reyndi að tala við Jónas
en hann var ákveðinn í því að
best væri að halda okkur við
fyrri ákvörðun. Kannski var
hann hræddur um að ég, sem
móðir, fengi fullt forræði yfir
Eiríki. Akvörðunin yrði að
vera mín. Gæti ég hugsað mér
að glata gleðinni og hamingj-
unni sem það veitti mér að
hafa Eirík hjá mér aðra hverja
viku? Gæti ég hugsað mér að
draga okkur, mig, Jónas og Ei-
rík, inn í forræðismál? Gæti ég
hugsað mér að afsala mér for-
ræðinu? Meðan ég velti þessu
fyrir mér var ég líklega þegar
búin að taka ákvörðun. Mér
fannst ég ekki eiga nokkurt
val. Við yrðum að gera það
sem kæmi sér best fyrir Eirík
og innst inni vissi ég hvað það
var. Hann yrði öruggari og
eignaðist almennilegt heimili.
Er ekki besta móðirin sú sem
gerir það sem kemur barninu
hennar best, sama hversu mik-
ið sem hún þarf að líða fyrir
það? spurði ég sjálfa mig. Ég
var viss um það á þeirri
stundu sem ég tók ákvörðun-
ina og er það enn. En það var
ekki auðvelt. Það er svo auð-
velt fyrir okkur fullorðna fólk-
ið að finna fræðilegar, rökrétt-
ar Iausnir á vandamálunum.
En Iítið barn
er ekki rök-
réttur, fræðilegur hlutur. Þarfir
lítilla barna samræmast ekki
endilega óskum fullorðna
fólksins.
Ég er ekki í vafa um að ég
tók rétta ákvörðun. Ég hef
fylgst með því hvernig Eiríkur
hefur blómstrað eftir að líf
hans komst í fastar skorður.
Hann býr hjá pabba sínum og
er alltaf velkominn til
mömmu. Ég sé hann ekki eins
oft og áður, stundum kýs hann
frekar að vera heima og leika
sér við vini sína en að heim-
sækja mig. En það líður aldrei
sú vika að ég sjái hann ekki og
stundum gistir hann hjá mér
um helgar. Eiríkur er þeirrar
skoðunar að best væri að ég
flytti til þeirra, en nýja fyrir-
komulagið er næstbesta Iausn-
in. Það hefur hann sjálfur sagt.
Ég varð að lifa með þessari
lausn þótt auðvitað sé hún
ekki sú besta hvað mig varðar.
Hamingja Eiríks er mikilvæg-
ust alls. Það finnst mér sem
móður hans.
(Nöfnum hefur veriö breytt)
llcimilisfuiigið cr: Viknn
„Lífsrcynslusaga“, Scljavcgur 2,
101 Kcykjavík,
Ncffang: vikan@frodi.is
Lesandi segir Þórunni Stefánsdóttur sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni með okkur? Er eitthvað sem hefur haft mikil áhrif á þig, jafnvel þreytt lifi
þínu? Þér er velkomið að skrifa eða hringja til okkar. Við gætum fyllstu nafnleyndar.