Vikan - 02.11.1999, Blaðsíða 45

konu sem gæti fætt honum
erfingja. Fyrrum eiginkona
hans hafði ekki verið fær um
það. En svo hafði jarlinn af
Wellington birst á sjónar-
sviðinu. Flann var auðugur,
virðulegur, aðeins tuttugu
árum eldri en Flermione og
hún hafði sam-
stundis fall-
ið fyrir
hon-
um.
Mán-
uði áður
en samkvæmis-
tímanum lauk voru
þau gift, foreldrum hennar
til mikillar ánægju. Hún
hafði staðið við skyldur sín-
ar og fljótlega alið bæði son
og dóttur. Síðan hafði hún
flult með fjölskylduna úr
sveitinni til Lundúna og tek-
ið þátt í samkvæmislífinu af
fullum krafti. Jarlinn hafði
fengið góða stöðu í utanrík-
isþjónustunni sem krafðist
þess að hann ferðaðist mikið
og hann var því oft lang-
dvölum að heiman. Kona
hans hafði ekki tök á því að
ferðast með honum. Hún
hefði heldur ekki viljað
missa af öllum karlmönnun-
um sem komu í hús þeirra
við Berkeley Square og hún
naut þess að hlusta á gull-
hamra þeirra. í fyrsta sinn
sem hún fékk sér elskhuga
skelfdist hún tilhugsunina
um að það kæmist upp
um hana. Af þeim sök-
um var það ástarævin-
týri ekkert sérstaklega
skemmtileg upplifun.
Það gekk betur með
næstu tvo elskhuga
og þegar hún hitti
hertogann varð hún
ástfangin. Það var
óhjákvæmilegt.
Hann bar af öllum
hávöxnu, virðulegu
aðalsmönnunum sem
fylltu sali fyrirfólksins
í Evrópu. Skoskur
uppruni hans gerði
hann sérstakan. Hann
hafði ekki aðeins erft
ljóst hárið frá forföður
sínum, einum víkinganna
sem herjað höfðu á strandir
Skotlands, heldur einnig
hæð hans og glæsilega lík-
amsbyggingu. Þegar hann
klæddist skotabúningnum
var hann svo myndarlegur
að hjörtun slóu örar í brjóst-
um allra kvenna sem urðu á
vegi hans. Þegar Hermione
hitti hann í fyrsta sinn gerði
hún sér grein fyrir því að
hún hafði í raun aldrei elsk-
að eiginmann sinn. Hún
hafði verið ánægð með að
vera orðin greifynja áður en
stones sem forsætisráðherra
væru taldir. En í augnablik-
inu voru skilaboðin frá
Hermione það eina sem
skipti máli.
Þjónar með púðraðar hár-
kollur sóttu vagninn hans og
hann las skilaboðin aftur
þegar hann var sestur upp í
vagninn. Það var erfitt að
lesa það sem á miðanum
stóð í daufu ljósinu frá vagn-
luktunum. Hann reyndi að
gera sér grein fyrir því hvað
hefði getað komið fyrir.
Nóttina áður höfðu þau
komið sér saman um að
hittast ekki þetta kvöld en
borða saman kvöldið eft-
ir. Jarlinn af Wallington
var í París í sérstökum
erindagjörðum fyrir
forsætisráðherrann og
var ekki væntanlegur
heim fyrr en þremur
dögum seinna. Ég
mun telja klukku-
stundirnar þar til við
hittumst aftur, hafði
Hermione sagt sinni
blíðu, tælandi röddu.
En það væri óskyn-
samlegt að við færum
samtímis úr veislunni í
Buckingham höll og
töluðum of mikið sam-
an. Þú hefur rétt fyrir
þér, svaraði hertoginn.
Eftir að veislunni lýkur
ætla ég að koma við í
White's klúbbnum og hitta
vini mína. Hermione færði
sig nær honum og sagði: Ég
er að hugsa um að fara í
veisluna í Denconshire
House. Hún andvarpaði og
bætti við: Það er ömurlegt
að þurfa að fara þangað í
stað þess að vera með þér,
en við neyðumst til þess að
fara varlega þar sem George
er mjög afbrýðisamur mað-
ur.
Hertoginn hafði kysst
hana og hugsað með sér að
það væri skiljanlegt að jarl-
inn væri afbrýðissamur;
hann sem átti þessa fallegu
konu. Hermione hafði vakið
mikla athygli í Lundúnaborg
þegar hún byrjaði að taka
þátt í samkvæmislífinu,
sautján ára göm-
ul. í klúbb-
inn-
ar
lofsungu
karlmennirnir
fegurð hennar. Það
kom engum á óvart að hún
var gift áður en árið var lið-
ið. Fyrst í stað höfðu allir
veðjað á að hún giftist
markgreifa nokkrum sem
var að leita sér nýrrar eigin-
um
borg-
ar-
Vikan 45