Vikan - 02.11.1999, Blaðsíða 44

Þegar jarlinn af Wallington
kemst að því að eiginkona
hans á í ástarsambandi
við hertoganum af Strath-
vegon hótar hann því að
drepa hertogann.
Til þess að komast undan
hefnd jarlsins stingur
móðir hertogans upp á því
að hann komi heim til
Skotlands þar sem hún
ætli að halda dansleik.
Hún hefur þegar valið
þrjár ungar konur sem
henni finnast viðeigandi
konuefni fyrir son sinn og
segir honum að hann
neyðist til þess að velja
eina þeirra.
Hún býður ungu stúlkun-
um þremur á dansleikinn,
en markgreifinn af Der-
roncorde neitar að senda
Söru dóttur sína á dans-
leikinn, bæði sökum orð-
sporsins sem af jarlinum
fer og vegna þess að hann
er náinn vinur jarlsins af
Wellington.
í þess stað sendir hann
Yseultu frænku sína sem
hann hefur sýnt mikla
óvild eftir að faðir hennar
smánaði fjöiskylduna.
Yseulta kemur á járn-
brautarstöðina, klædd
svörtum sorgarklæðum,
og á von á því að hertog-
inn af Strathvegon sendi
hana aftur til síns heima.
m h
HÁLONDUNUM

1895
Hertoginn af Strathvegon
andaði léttar. Veislunni var
loks að ljúka. Að hans mati
höfðu veitingarnar sem boð-
ið var upp á ekki sómt sér í
veislusalnum. Bæði salurinn
og málverkin sem prýddu
veggina voru eftir hugmynd-
um Georgs VI. Hann var
vanur að afþakka boðin í
veislur prinsins af Wales
eins og oft og hann gat verið
þekktur fyrir.
Alexandra prinsessa, sem
þetta kvöld var glæsileg sem
endranær, stóð á fætur og
konurnar stefndu með pilsa-
þyt að dyrunum. Hertoginn
virti greifynjuna af Wall-
ington fyrir sér og komst að
þeirri niðurstöðu að hún liti
ekki vel út. Það lék ekki
nokkur vafi á því að hún var
fallegasta konan í Lundúna-
borg. Demantarnir og safír-
arnir í hálsmeni hennar und-
irstrikuðu hvíta húðina og
bláu augun minntu á stjörn-
ur himinsins. Þegar hún
gekk framhjá honum sá
hann í augum hennar eitt-
hvað sem hann áttaði sig
ekki á en gerði sér grein fyr-
ir því að eitthvað hafði kom-
ið fyrir. Hann braul heilann
um það hvað það gæti verið
og þegar prinsinn af Wales
gaf honurn merki um að
koma yfir að háborðinu og
setjast við hlið sér átti hann
erfitt með að einbeita sér að
því að hlusta á það sem hans
hátign hafði að segja.
í rauninni var hann að
hugsa um það hversu
ástríðufull Hermione Wall-
ington hafði verið nóttina
áður. Hann hafði hugsað
sem svo, þegar hann var á
leið heim frá henni í dögun,
að hann hefði sjaldan átt í
svo góðu ástarsambandi.
Nú, þegar prinsinn af Wa-
les vék tali sínu að hestum,
og karlmennirnir í hópnum
blönduðu sér í umræðurnar,
gleymdi hertoginn greifynj-
unni eitt augnablik. Hann
kom meira að segja nreð
nokkrar fyndnar athuga-
semdir sem komu hans há-
tign til þess að hlæja. Þegar
þeir loks slógust í hóp með
konunum voru nokkrir gest-
anna orðnir órólegir og það
var auðséð að þeir óskuðu
þess að veislunni færi að
ljúka.
Um leið og prinsinn og
prinsessan af Wales höfðu
boðið heiðursgesti sínum
góða nótt og yfirgefið sam-
komuna flýttu margir sér að
kveðja. Hermione Wall-
ington, sem var ein af hirð-
meyjum Alexöndru
prinsessu, átti samkvæmt
hirðsiðunum að fara strax á
eftir hinum konunglegu
gestgjöfum. Um leið og hún
fór fann hann að hún þrýsti
einhverju í lófa hans. Góða
nótt, yðar náð, hvíslaði hún
formlega. Svo flýtti hún sér
út eftir að hafa boðið gest-
unum góða nótt.
Hertoginn átti ekki auð-
velt með að skoða það sem
hún hafði rétt honum fyrr
en fleiri gestir voru farnir.
Hann gekk að einum glugg-
anurn eins og til þess að at-
huga hvort hætt væri að
rigna og laumaðist til þess
að kíkja á það sem hann
hafði falið í vinstra lófa sín-
um. Á örlítinn pappírsmiða
var skrifað smáum stöfum:
Komdu til mín eins og skot -
ég er alveg í öngum mínum!
Hertoginn starði á miðann
eins og hann tryði ekki sín-
unr eigin augum. Svo var
sagt djúpri röddu við hlið
hans: Hefur þú áhyggjur af
því, herra minn, að það rigni
svo mikið að hlaupabrautin
verði hestunum erfið á
morgun? Hertoginn, sem
átti hest sem átti að taka
þátt í veðreiðunum á
Epsom, svaraði: Ég var nú
eiginlega að hugsa um,
herra forsætisráðherra,
hversu ónotalegt það verður
að standa úti í rigningunni
og fylgjast með veðreiðun-
um. Fórsætisráðherrann
brosti. Það skil ég vel, en ég
hef nú trú á því að veðrið
verði betra á morgun.
Undir öðrum kringum-
stæðum hefði hertoginn not-
ið þess að tala við herra
Gladstone. Hann hafði sam-
úð með forsætisráðherran-
um vegna þess að drottning-
in gat ekki dulið vanþóknun
sína og vantraust á honum.
Hún kenndi honum urn
dauða Gordons yfirhers-
höfðingja í Khartoum
snemma árs. Hertoginn
lagði sig alltaf í líma að vera
vingjarnlegur við þá sem
fallið höfðu í ónáð og hann
var viss um að dagar Glad-
44 Vikan