Vikan - 02.11.1999, Blaðsíða 46

hún náði átján ára aldri.
Henni þótti vænt um og eig-
inrnann sinn, en á vissan
hátt óttaðist hún hann.
Áður en hún kynntist her-
toganum hafði hún ekki gert
sér grein fyrir því hversu un-
aðsleg ástin getur verið.
Hann hafði vakið upp í
henni ástríður sem hún
hafði aldrei kynnst fyrr. Hún
gaf honum ekki aðeins lík-
ama sinn, heldur einnig
hjarta sitt. Hermione var
ekkert sérstaklega gáfuð og
hafði verið alin upp af illa
upplýstri barnsfóstru, eins
og svo mörg börn aðals-
fólksins. Barnfóstran var
miðaldra og ekki mjög lífs-
reynd kona og hafði ekki
hugmynd um hvernig hún
gæti rniðlað til nemenda
sinna því litla sem hún
kunni. Bræður Hermione
höfðu verið sendir til Eton
og síðar til Oxford en sjálf
hafði hún verið látin lesa
nokkrar leiðinlegar, söguleg-
ar bækur og fiktað við að
læra að reikna. Sérstaklega
leiddist henni að lesa það
sem barnfóstran kallaði
klassískar bókmenntir.
Hertoginn hafði ekki
nokkurn áhuga á heilabúi
Hermione. Líkami hennar
var fullkominn og hertoginn
vissi að aðrar konur öfund-
uðu hana af persónutöfrum
hennar. Hann var lífsreynd-
ur maður og vissi að það var
ást hennar til hans, en ekki
eiginmannsins, sem hafði
breytt henni úr blómhnappi
í útsprungna rós. Hann vissi
hvað konur geta verið óvar-
kárar og fljóthuga og hafði
því lagt henni lífsreglurnar
og skipað henni að vera var-
kár gagnvart eiginmanni sín-
um. Þú verður að sýna hon-
um væntumþykju, sagði
hann alvarlega, og fyrir alla
muni sýndu honum athygli.
Það getur reynst mér erfitt
þegar ég hugsa um þig allan
tímann, hafði hún svarað.
Ég veit það, sagði her-
toginn. En það gerir
okkur erfitt fyrir ef
hann fer að gruna eitt-
hvað. Hún hafði faðrn-
að hann að sér. Ég get
ekki lifað án þín,
Kenyon! Hvernig ætti
ég að geta það? Ég
elska þig, ég elska þig!
Frekar vil ég deyja
heldur en að missa þig!
Hún var full örvæntingar og
hertoginn vissi að örvænting
getur verið hættuleg.
Heyrðu mig nú, mín kæra,
sagði hann. Þú neyðist til
þess að vera skynsöm og
lofa mér því, eins og þú hef-
ur áður gert, að segja engum
frá leyndarmáli okkar. Hann
vissi hversu erfitt það gat
reynst ástfanginni konu að
geta ekki trúað einhverjum
fyrir leyndarmálum sínum.
Og það var segin saga að
þar með væri sagan komin
um alla Lundúnaborg áður
en sólarhringurinn væri lið-
inn. Hermione fullvissaði
hann um það að hún hefði
staðið við loforð sitt. Ég hef
engurn sagt frá sambandi
okkar. Herbergisþerna mín
er sú eina sem veit um það.
Hertoginn vissi að í öllum
ástarævintýrum væri nauð-
synlegt að hafa einhvern
þann sem Frakkarnir kalla
complice d'amour. Og hann
hafði margoft fengið sönnur
þess að Jones, herbergis-
þerna Hermione, tilbað
hana og myndi aldrei svíkja
hana.
Vagn hertogans beygði frá
The Mall, fór framhjá St.
James's Palace og áfram
upp St. James's stræti. Her-
toginn sat í vagninum og
reyndi að átta sig á því hvað
hefði getað það úrskeiðis.
Þegar hann fór fram hjá
White's klúbbnum hugsaði
hann með sér að hann væri
rangt af honum að fara ekki
þangað eins og hann hafði
ætlað sér. Hann hafði sagt
einum vina sinna að hann
ætlaði að koma að spila við
hann um leið og hann slyppi
úr höllinni. Vagninn stans-
aði fyrir utan Wallington
House við Berkeley Square.
Þegar hertoginn steig úr
vagninum sagði hann einka-
þjóni sínum að hann ætlaði
sér að ganga heim. Eins og
hann hafði búist við opnuð-
ust dyrnar áður en hann
bankaði upp á. Um leið og
hann kom í anddyrið sá
hann að þar var enginn
nema Jones, herbergisþern-
an. Næturþjóninn var farinn
í háttinn og hertoginn gekk
að stiganum, eins og hann
hafði gert kvöldið áður.
Hennar náð er inni í morg-
unstofunni, hvíslaði Jones.
Hertoginn lyfti brúnum en
spurði einskis. Hann gekk
frá stiganum, gegnum and-
dyrið og inn í morgunstof-
una í hinurn enda anddyris-
ins. Það var fallegt herbergi
með gluggum sem sneru að
litlum bakgarði. Hermione
hafði aldrei fyrr tekið á móti
honum þar. Venjulega tók
hún á móti honum í einka-
stofu sinni, klædd gegnsæum
slopp sem sýndi vel yndis-
leika hennar. Urn leið og
hann gekk inn í stofuna sá
hann að hún var ennþá
klædd glæsilegum kjólnum
sem hún hafði klæðst í
Buckingham höll. Hún
spratt upp úr sófanum þegar
hann gekk inn í herbergið.
Hertoginn lokaði dyrunum
og gekk til hennar. Hvað er
að? spurði hann. Áður en
hann komst lengra kastaði
hún sér um fangið á honum,
þrýsti sér að honum og faldi
andlitið við öxl hans. Hann
tók utan um hana og spurði
aftur: Hvað er að? Af hverju
ert þú í svona miklu upp-
námi?
Ó Kenyon... Kenyon,
hvernig get ég ... sagt þér
þér? sagði hún kjökrandi.
Hann fann hvernig hún
titraði og skalf. Hann þrýsti
henni fast að sér, kyssti hana
og andaði að sér ilminum af
frönsku ilmvatni hennar.
Hvernig ... hvað get ég
gert? Ó Kenyon ... hvað get
ég gert?
Hertoginn ýtti henni blíð-
lega niður í sófann. Hann
settist við hlið hennar og
sagði rólega: Hættu nú að
gráta elskan mín og segði
mér nákvæmlega hvað gerð-
ist. Síðan reynum að við að
finna leið til þess að bregð-
ast við því.
Ég ... ég var svo hrædd um
að þú ... að þú kæmir ekki í
kvöld.
En nú er ég hér, sagði
hann. Segðu mér nú allt af
létta.
Hermione leit upp og í
skininu frá kertaljósunum sá
hann tárin sem streymdu
niður kinnar hennar. Hon-
um fannst hún ennþá meira
heillandi nú en hún hafði
verið fyrr um kvöldið í höll-
inni.
46 Vikan