Vikan - 11.01.2000, Blaðsíða 44

f r
m h
s s
ÁSTIHMONDUNUM

Yseulta ímynd-
aði sér að
ráðskonan
væri spuna-
konan í ævin-
týrinu. Hún missti af te-
drykkjunni í Robert The
Bruce-salnum en fékk send-
an bakka upp á herbergið
sitt. Meðan hún fékk sér
hressingu kom frú Ross
ásamt tveimur þjónustu-
stúlkum. Þær höfðu með-
ferðis pils, blússur og kjóla.
Yseulta var viss um að þær
höfðu fundið þessi fallegu
föt í einhverjum Aladdíns
helli. Nokkrir kjólanna voru
svo fallegir að Yseulta trúði
varla sínum eigin augum.
Frú Ross hafði samvisku-
samlega geymt kjólana sem
hertogaynjan var hætt að
nota. Kjólarnir, sem her-
togaynjan hafði komið með
til hallarinnar sem brúður
hertogans, voru ennþá gull-
fallegir. Foreldrar hertoga-
ynjunnar höfðu verið auð-
ugir og notið þess að hafa
hana fallega klædda þegar
hún var að vaxa. Hertoginn,
eiginnraður hennar, sem
hafði alla tíð verið yfir sig
ástfanginn af konunni sinn.
hafði ferðast með hapa til
Parísar og keypt handaAte^
henni dýra, sérsaumaða
kjóla. Saumakonurnar tvæi^
sem voru í þjónustu her-
togaynjunnar færu létt með
að breyta kjólunum sam-
kvæmt nýjustu tísku.
Yseulta mátaði hvern
kjólinn á fætur öðrum. Þeir
yrðu ekki síðri en kjólar
hinna kvennanna.
Saumakonurnar hó:
voru vanir að fjölmenna í
höllina á þessum árstíma og
taka þátt í veiðunum. En
líklega þætti honum lífið
ifust einn
einmanalegt þegar allir gest-
irnir væru farnir til síns
heima. Auðvitað gæti hann
ferðast til annarra landa en
hann vissi að hann myndi
sakna gæðinganna sinna og
hallarinnar. Hvað átti hann
að gera?
Einn góðan veðurdag yrði
hann að mæta George Wall-
ington augliti til auglitis,
hvaða afleiðingar sem það
hann var í raun og veru lát- hefði í för með sér. Verst var
handa og um kvöldið var
einn kjóllinn tilbúinn.
Yseulta þekkti varla sjálfa
sig þegar hún leit í spegilinn.
Kjóllinn, sem var Ijósblár,
undirstrikaði fallegan vöxt
hennar, grannan hálsinn og
ljóst hárið. Hann var fleginn
og hún var hrædd um að
hann væri of glannalegur en
hún sá sér til mikils léttist að
lausari en kjólarnir sem hin-
ar stúlkurnar klæddust.
Þegar hún kom niður til
kvöldverðar horfði hertog-
inn á hana og hugsaði með
sér að háralitur hennar
minnti á sólarupprásina.
Svo mundi hann eftir því
hvers vegna hann hafði svo
oft undanfarið orðið vitni að
sólarupprásinni og reyndi að
beina huganum frá
Hermione.
Kvöldið áður, þegar hann
lagðist til svefns í lestinni
hafði harin hugsaö sorg-
mæddur að bést væri að þau
hittust ekki aftur, a
ekki í náinni framtíð.
Hann var viss um að hann
gæti ekki staðist fegurð
hennar. í Lundúnaborg
myndu allir fylgjast með
þeimjáL
Ég neyðist til þess að vera
áfram hér, hugsaði hann
með sér. Það var nú ekki svo
slæm tilhugsun. Laxveiði-
tíminn var byrjaður og eftir
mánuð eða svo hæfist
rjúpnaveiðin. Vinir hans
1
rjúpna
að bráðlega hefði hann ekki
bara um sjálfan sig að hugsa,
hann yrði að taka tillit til
væntanlegrar eiginkonu
sinnar.
Hann sá fyrir sér fýlusvip
Beryl og heyrði flissið í
Deborah Hurst. Aldrei
hafði hann saknað
Hermione svo sárt.
Hveri rig á ég að halda
þetta út? spurði hann sjálfan
sig.
Hann hafði ekki fengið
Þegar lestin lagði i
af stað, morguninn eftir,
vissi hann að hún bar hann
lengra og lengra frá einu
konunni sem hann elskaði.
Það er ekki orðum aukið
að segja að gestirnir yrðu
hissa þegar Yseulta mætti til
kvöldverðar. Þeim hafði
fundist hún sérkennileg út-
lits þegar hún kom um borð
ílestina.
Það datt allt í dúnalogn
þegar Ysuelta, feimin og
hikandi, gekk í salinn.
Perry, sem var klæddur a?
Skotasið eins og hertoginn,
varð fyrstur til þess að opna
munninn. Þú lítur út eins og
þú hafir stigið niður frá
himnum!
Yseulta hló. Satt að segja
líður mér þannig, sagði hún.
Mér líður eins og ég sé
stödd á annarri reikistjörnu,
kannski erum við öll stödd á
Mars.
Þú minnir nú frekar á
Venus, sagði einn eldri karl-
anna.
Allir hlógu og þjónninn
bauð Yseultu kampavín,
sem hún afþakkaði.
Hertoginn tók glas af
bakkanum og rétti henni.
Þar sem þetta er fyrsta
heimsókn þín til Skotlands
finnst mér að við ættum að
skála fyrir föðurlandi þínu.
Það er nú einu sinni skoskt
blóð sem rennur um æðar
þínar.
Það vil ég gjarnan. sagði
Yseulta.
Hertoginn lyfti glasi sínu.
Skál fyrir Skotlandi! sagði
hann. Megir þú alltaf vera
stolt af uppruna þínum.
Ég er stolt, svaraði
eulta, og líka mjög ham-
mgjusöm.
Það Jeikur ekki nokkur
vafi á því, hugsaði hertog-
inn, sem fylgdist með því
hvernig hún horfði hugfang-
in í kringum sig.
Máltíðiri endaði eins og
venjulega með því að
sekkjapípuleikari gekk í sal-
inn. Hertoginn virti Yseultu
fyrir séri Hann sá hvernig
augu hennar ljómuðu eins
og stjörnur og hún neri sam-
an höndunum af ánægju á
44 Vikan