Vikan - 11.01.2000, Blaðsíða 6

Eg lifí fyrst og f remst
fyrir daginn í dag!
lífsglöð, hress og ákveðin
Þorbjörg Ingvadóttir er framkuæmdastjóri
Krabbameinsfélagsins á Akureyri. Guðjón Berg-
mann ræddi við hana um nýjar áherslur í starf-
inu, mígreni, nám, störf og andleg mál.
Tuær meðgöngur og
mígreni „hangandi vfir
höfðinu"
„Ég útskrifaðist sem gagn-
fræðingur árið 1970 og fór sama
árið sem skiptinemi til Banda-
ríkjanna. Þar var ég í eitt ár.
Þegar ég kom til baka var ég
alls ekki viss unr hvað ég ætlaði
að verða þegar ég „yrði stór".
Ég frétti af sjúkraliðanámi við
Fjórðungssjúkrahúsið á Akur-
eyri og tók ákvörðun um að
skella mér í það. Ég útskrifaðist
þaðan árið 1975. Þá hafði ég af-
rekað tvær meðgöngur á náms-
tímanum sem sýnir að ég geri
hlutina stundum mjög hraust-
lega. Fyrir mér var það ekkert
stórmál.
Ég hafði mjög gaman af nám-
inu. í gegnum uppeldi mitt og
skátahreyfinguna lærði ég
ákveðnar manngildishugsjónir
sem kenndu mér að bera urn-
hyggju fyrir náunganum. Það
höfðaði mjög til mín að fara inn
á sjúkrahús og vinna með fólki
sem var ekki heilt heilsu.
Ég vann sem sjúkraliði til
ársins 1985. Þá þurfti ég að
skipta um starfsvettvang vegna
sjúkdóms sem heitir mígreni.
Hann hefur verið „hangandi
yfir höfðinu á mér" í gegnum
tíðina. Ég tímdi ekki að fara út
af spítalanum og mér var boðin
vinna þar sem læknaritari. Ég
varð mér úti um löggildingu og
vann sem læknaritari til ársins
1996. Þá var ég orðin sjötíu og
fimm prósent öryrki af völdum
mígrenis."
Ómögulegur sjúklingur
„Ég var einn af þessum
ómögulegu sjúklingum ef við
getum orðað það þannig. Eg
tók engri meðferð. Ég var ekki
í uppáhaldi hjá læknum. Þeir
reyndust mér að vfsú ágætlega,
gerðu allt sem þeir gátu, kunnu
og vissu. Það dugði bara ekki
til. Þetta var rnjög mikil þraut-
arganga og mikill lærdómur fyr-
ir mig. Að fara í gegnum það að
vera sjúklingur eftir vinnu mína
inni á sjúkrahúsi kenndi mér
ótrúlega margt. Sérstaklega í
sambandi við mannlegu hliðina
á hjúkruninni. Ég er alveg
óhrædd við að segja það í dag
að hún var mjög lftil á þessum
árum. Ég upplifði sjúkrahúsin
meira eins og geymslustaði. Ég
var lögð inn og fékk mín
verkjalyf, kannski peditín og
morfín á þriggja tíma fresti í dá-
lítinn tíma. Ég var mjög illa
haldin af kvölum, ekki verkjum,
ég geri mikinn greinamun þar á.
Allt í einu rofnaði síðan víta-
hringurinn og ég gekk út af
sjúkrahúsinu. Enginn vissi hvað
hafði gerst. Þegar út var komið
vann ég eins og þjarkur til þess
að bæta upp tapaðan tíma, að
mér fannst, bæði heima fyrir og
annars staðar. Svo fór allt í
sama farið aftur. Þetta var ferli
sem enginn veit í raun og veru
af hverju það hagaði sér svona.
Ég hef engar skýringar á því í
dag. Einhvern veginn komst ég
í gegnum þennan tíma."
- Þá hafði eg afrekað
tuær meðgöngur á
námstímanum sem
sýnir að ég geri hlut-
ina stundum mjög
hraustlega.
6 Vikan
Andleg mál í víðum
skílningl
„Ég þakka það fyrst og
fremst því að einhvern tíma
upp úr 1980 fór ég að huga að
mínum innri manni. Á mig leit-
uðu margar spurningar, t.d. af
hverju erum við hérna? Til
hvers kom ég? Ég fór þá að lesa
mikið í sambandi við allt mögu-
legt; andleg mál í víðum skiln-
ingi. Á þeim árum var ekkert
sérlega nrikið til á íslensku en
sem betur fer las ég ensku og
það hjálpaði mér af stað í
leit minni að svörum við
þessum spurningum. Ég
er að vísu ekki búin að
fá endanleg svör en ég
er á réttri leið eins og
svo margir, margir
aðrir. Þrautarganga
mín í gegnurn veik-
indi var alls ekki það
versta sem gat komið
fyrir mig. Ég tel að ég
hafi lært alveg óhemju
mikið, ekki bara um sjálfa
mig, heldur líka um heilbrigð-
iskerfið, manneskjurnar í kring
urn mig og margt annað."
Tók óvininn í sátt
„Helsta breytingin sem hefui
orðið er hugfarsleg. Mígreni
var alltaf óvinur minn. Það er
ekkert svo langt síðan að ég
tók þennan óvin í sátt. í
staðinn fyrir að vera að
berjast við hann alla
daga, alltaf, þá er hann
þarna og ég virði hann.
Ég reyni að virða þau
takmörk sem hann set-
ur mér. Þannig kemst
ég í gegnum lífið. En
sjúkdómurinn er
þarna ennþá. Ég var
að vísu sett á sér-
hæft lyf við