Vikan - 18.07.2000, Blaðsíða 18

Texti og mynd: Kristján Frímann
æsist í henni begar titrandí verðbréfahendur æða um
ávalar lendar svo vaxtastigið rýkur upp úr öllu valdi og
allt er á rauðglóandi. Hljóðin vekja náðuga Grjótaborps-
búa sem halda að nú sé enn ein súlan komin f hverfið
og hlaupa til og grípa í hrossabrestina. Þegar svo un-
aður Netsins hríslast um 101,-4 og -5, sygur hún í sig
ensku straumana af áfergju og iðar öll af vellíðan og
brátt fyrir stórar og efnismiklar verjur, eins og íslenskt
„Windows 98“, eða litlar, næfurbunnar eins og „daglegt
mál “ sem málstöðvarnar yta stöðugt í hana, æða blóð-
hundarnir um hana alla og bera sig að með látum.
llngfrú Reykjavík
Samt heldur Reykjavík sín-
um sérstæða íslenska kvenleika
og það er ekki laust við að mér
finnist hún munúðarfull, jafnvel
kynæsandi þegar brunað er á
rauðu Súbaró tækinu yfir
mjúkt, þeldökkt hörund henn-
ar á heitum sumardegi og heit
golan liðast um mann líkt og
slegiðbjart hárí sjampóauglýs-
ingu. Þá er maðursem í draumi,
einn með Kládíu Sjiffer á suð-
urhafseyju, ruggandi í hengi-
rúmi í takt við seiðandi tóna,
með romm og cola í annarri
hendi en Kládíu í hinni þegar
raunveruleikinn pípir frekju-
lega á mann á ljósunum við
Seðlabankann og ýtir manni
ósjálfrátt fram í mjöðmunum,
hægri fóturinn iðar pirraður á
pinnanum og brunalykt fyllir
vitin þegar brætt er inn Sunda-
braut og upp í Mosó. Þegar
maður þýtur yfir nýja, fína
hringtorgið þeirra og inn á Kjal-
arnesið er maður skyndilega
sem slegin utan undir og neglir
malbikið því fram undan rís
sem úr engu fagurlega skapað-
ur konubarmur rétt við nefið í
manni svo mann sundlar og
svimar. Barmurinn föngulegi
þrengir sér alveg upp á nef og
niðrí kok og ég verð andstutt-
ur, utangátta og lafmóður eins
og hundur í miðri kindahjörð.
Þegar ég lít upp og píri augun
grillir andlit hennar í mistrinu
og ég sé að þetta er ekki Kládía
heldur sjálf Esjan sem tekur
mig þarna á löpp við Skógrækt-
ina í Kollafirði.
18
Vikan