Vikan - 18.07.2000, Blaðsíða 28

Fann enga hugarro
Á dögunum las ég lýsingu
manns á buí huernig hann
eyðilagði líf sitt með
drykkju. Hann lýsti Uuí
huernig uanlíðanín uar
alltaf eins og steinn í
maganum á honum tiott
ott hafi margt gott gerst
og lífið hafi í raun brosað
uið honum. Ég skildi ná-
kuæmlega um hvað hann
uar að tala. fllla æui hef
ég lifað með hungan stein
í maganum sem kemur í
ueg fyrir að ég geti notið
nokkurs augnabliks,
huersu ánægjulegt sem
bað í raun er. Ég man uel
huenær bessi tilfinning
byrjaði fyrst.
/
g var tólf ára þegar
mamma mín veiktist
alvarlega. Ég var send
í sveitina til afa og
ömmu meðan hún var að ná sér
og yngri systur mínar fóru til
móðursystra minna. Pabbi átti
nóg með að sinna vinnu sinni og
veikri konu heima svo hann
treysti sér ekki tii að hafa okkur.
Ég var mjög sár yfir því að þurfa
að fara í burtu því systur mínar
voru þó í sama bæ og mamma og
gátu hitt hana. Ég fékk einungis
að tala við hana í síma og sökn-
uðurinn var sár. Amma var bjart-
sýn og glaðlynd kona sem vildi
ekki hlusta á eitthvert þunglynd-
ishjal svo ég leitaði mikið til afa
í sorg minni. Hann reyndist hins
vegar ekki trausts míns verður
því vanlíðan mín gaf honum tæki-
færi til að misnota mig kynferð-
islega. Þetta braut mig gersam-
lega niður og ég fór að fara ein-
förum. Ég gekk á fjöll í nágrenn-
inu og hvarf yfirleitt frá bænum
um leið og ég gat.
Ég gerði allt sem í mínu valdi
stóð til að forðast afa en honum
tókst alltaf að ná í mig af og til.
Að sumarfríi loknu fór ég heim
til að byrja í skólanum og óskap-
lega var ég fegin. Nú var raun-
um mínum lokið og líf mitt
mundi falla samt lag aftur en sú
varð ekki raunin. Mamma var
enn mikið veik og ég
gat ekki lagt það á
hana að segja henni
hvað pabbi hennar
hefði gert undir þessum kring-
umstæðum. Ég þorði ekki að tala
við pabba og ef satt skal segja
treysti ég ekki karlmönnum of
vel eftir reynslu mína í sveitinni.
Lögð í eínelti árum saman
í skólanum varð ég svo fyrir al-
varlegu áfalli þegar besta vin-
kona mín sveik mig og breiddi
út þær sögur að ég hefði látið
bekkjarfélögum mínum og
drengjum í öðrum bekkjum í té
lýsingar á líkamlegu atgervi
bekkjarsystra minna. Ég átti að
hafa notað leikfimitímana til að
mæla þær út og skrifað niður lýs-
ingar á eftir. Þegar ég gekk eftir
að fá að sjá þessa pappíra var það
ekki hægt en allir trúðu því samt
að þeir væru til. Eftir þetta var
ég útskúfuð frá öllu félagslífi í
skólanum og enginn vildi tala við
mig. Ég varð að láta eins lítið fyr-
ir mér fara og ég gat því ég vissi
aldrei hver yrði til að ráðast á mig
næst og hvernig það yrði. Einn
bekkjarbróðir minn lék sér að því
þegar snjór var að keyra mig nið-
ur í snjóinn og gefa mér ekkert
færi á að standa upp. í hvert sinn
sem ég reyndi það sparkaði hann
mér um koll aftur og nuddaði
andlitinu upp úr snjónum. Ann-
ar elti mig heim úr skólanum með
félaga sínum og lét ónefni og við-
bjóð dynja á mér alla leiðina.
Ég var svo hrædd við þessa
drengi að ég þorði ekki út úr húsi.
Ef mamma þurfti að senda mig út
í búð reyndi ég að laumast í gegn-
um bakgarða og þvælast fáfarn-
ar leiðir til að tryggja að ég kæm-
ist óséð í búðina og heim. Stund-
um tókst það og stundum ekki.
Ég fékk hins vegar oft skammir
frá mömmu fyrir það að drolla í
sendiferðum. Vanlíðanmínjókst
með hverjum deginum og að lok-
um tók pabbi eftir að eitthvað var
að. Hann gekk hart á mig að
segja sér hvað það væri og ég
stundi því upp eftir mikið þref af
hans hálfu, að mér væri strítt í
skólanum. Pabbi talaði við
kennarann og næst dag hélt hann
ræðu yfir krökkunum að mér
fjarstaddri. Þar sagði hann að ég
hefði að vísu breyst úr glaðlyndri
skemmtilegri stúlku og ófélags-
lyndan fýlupoka en það væri
ástæðulaust að þau væru vond
við mig fyrir það.
Þarna fengu krakkarnir
einmitt það sem þau þurftu.
Hegðun þeirra var skiljanleg í
ljósi þess að ég hafði breyst. Þau
pössuðu líka að ég fengi að frétta
allt sem kennarinn hafði sagt
þannig að engin hætta var á rang-
hugmyndum um að ég ætti mér
einhvers staðar bandamann. Ég
brást við eins og jafnan áður, dró
mig eins langt inn í skei mína og
ég gat og fór einförum. Ég gekk
langar leiðir á hverjum degi. Að
skóla loknum fór ég sjaldnast
heim heldur gekk í aðra bæjar-
hluta og helst eins langt frá mín-
um og komist varð. Stundum fór
ég inn í opnar forstofur húsa til
að hlýja mér og þar vann ég
heimavinnuna mína. Oft kom
það fyrir að fólk sem átti leið um
tók mér illa og rak mig út. Ég
reyndi að ljúga því að ég ætti
þarna heima eða væri að bíða eft-
ir vinafólki sem ekki væri heima
en var þá skipað að bíða úti.
Sumir létu mig afskiptalausa,
enda var ég ekki að gera neitt.
Andstyggilegar uínkonur
Það sem eftir var grunnskólans
leið ævi mín svona. Ég gat tæp-
lega beðið eftir að komast í fram-
haldsskóla því ég trúði því að þá
myndi allt breytast. Fyrsta árið
mitt í menntaskóla
kynntist ég svo
stelpnahóp og varð
hluti af klíkunni. Mér
þótti svo vænt um að þær leyfðu
mér að vera með að það var ekk-
ert sem ég ekki hefði gert fyrir
þær. Sennilega hafa þær skynjað
það á einhvern hátt því nokkrar
þeirra notuðu mig bókstaflega
eins og þjónustustúlku. Þær
sendu mig út í búð fyrir sig, fengu
mig til að vinna verk sem þeim
var ætlað að gera á heimilum sín-
um og létu mig hringja í stráka
sem þær voru skotnar í til að
Vanlíðan mín gaf honum tækífæri til
að misnota míg kynferðislega.
28
Vikan