Vikan - 18.07.2000, Blaðsíða 45

Þórunn Stefánsdóttir þýddi
hrædd um líf sitt eftir morðið
á John Lennon. Innst inni
vissi hún að það væri ólíklegt
að slíkt gæti komið fyrir hana,
hún var ekki nógu fræg til
þess að vera undir smásjá ein-
hvers brjálæðingsins. En hún
varð hrædd ef hún varð vör
við ókunnuga menn standa
langdvölum fyrir utan heimili
hennar eða hljóðverið.
Hún hafði ekki svarað
spurningu Marcs og hann
spurði aftur: „Er einhver sér-
stakur maður í lífi þínu?“
Hún ætlaði að fara að svara
að honum kæmi það ekki við
en áður en hún vissi heyrði
hún sjálfa sig svara neitandi.
Hann andaði léttar og
ánægjubros leik um varir
hans. Hún stóð upp og tók af
borðinu. Marc sýndi henni
hvernig ætti að raða í upp-
þvottavélina og kveikja á
henni. Síðan sagði hann: „Ég
ætla að sækja töskurnar þín-
ar.“
Hann hafði verið svo þægi-
legur meðan þau voru að
vinna saman í eldhúsinu og
koma öllu fyrir á sínum stað
svo að Annie ákvað að gera
aðra tilraun til þess að koma
vitinu fyrir hann. „Viltu nú
ekki hætta þessari vitleysu og
fara með mig til Parísar. Vin-
ir mínir eru örugglega farnir
að leita að mér og eru jafn-
vel búnir að láta lögregluna í
málið.“
„Það á enginn von á þér
fyrr en á morgun,“ sagði hann
rólega. „Pað er búið að láta
vita á hótelinu að þú ætlir að
dvelja hjá vinafólki í einn eða
tvo daga.“
Hún dró djúpt að sér and-
ann og horfði reiðilega á
hann. „Og hver skyldi hafa
sagt þeim það? Það skyldi þó
ekki hafa verið þú?“
Hann kinkaði kolli. „Ég
hringdi á hótelið úr bílasím-
anum meðan þú varst í
sturtu.“ Hann brosti kald-
hæðnislega og sagði svo:
„Áður en þú ferð að gera þér
einhverjar gyllivonir verð ég
að hryggja þig með því að bíll-
inn er læstur og ég geymi
lyklana í vasanum.“
„Hversu lengi hefur þú
hugsað þér að halda mér
hér?“
„Aðeins eina nótt.“
Hún stífnaði upp. Hvað ætl-
aði hann sér að gera í nótt?
Henni sortnaði
fyrir augum af
reiði. Hún gerði
sér grein fyrir því
hvað hann var í
raun og veru að
segja, hvers vegna
hann hafði rænt
henni og komið
með hana hingað. í
nótt ætlaði hann
að hafa hana út af
fyrir sig.
Hvernig gat hún
komið í veg fyrir
áform hans? Hann
var of stór og
sterkur til þess að
hún gæti varið sig.
Það eina sem hún
gæti gert væri að
slá hann með ein-
hverjum þungum
hlut. Henni varð
illt við tilhugsun-
ina um líkamlegt
ofbeldi. Gæti hún
í raun og veru gert
eitthvað slíkt?
Hún gæti endað
með morð á sam-
viskunni. Hún titr-
aði og skalf við til-
hugsunina eina
saman. Hún sagði
rámri röddu: „Um-
boðsmaðurinn
minn verður dauð-
hræddur þegar
hann kemur á hót-
elið og uppgötvar
að ég er ekki þar. Það skiptir
ekki máli hvaða skýringu þú
hefur gefið starfsfólki hótels-
ins. Hann veit sem er að ég á
enga vini í Frakklandi."
„í augnablikinu er umboðs-
maðurinn þinn í brúðkaups-
ferð og það er ekki líklegt að
hann stytti ferðina. Þú bjóst
með Díönu Abbott, konunni
sem hann giftist, ekki satt?“
Annie var hætt að undrast
það að hann virtist vita allt
um líf hennar en hún varð
reið þegar hann blandaði Dí
og hjónabandi hennar í mál-
ið. Hún missti stjórn á sér og
öskraði á hann.
„Það þýðir líklega ekkert
ara og öryggisvarðar, séð um
aðdáendapóstinn þinn, sam-
skipti þín við fjölmiðla og gert
allt það sem þú hefur ekki
tíma til að gera. Nokkrir
blaðamannanna veltu því fyr-
ir sér hvort þú ætlaðir að búa
ein hér eftir eða hvort einhver
að spyrja þig hvernig þú veist
það?!“
Hann horfði á hana út und-
an sér. „Ég las það einfaldlega
íblöðunum. Þaufjölluðu heil-
mikið um brúðkaupið og alls
staðar var sagt frá því að
brúðurin, Díana Abott, væri
besta vinkona þín og þið
hefðuð búið saman í mörg ár.
Hún hafi verið í hlutverki rit-
önnur tæki við af vinkonu
þinni.“
„Það var þá sem þú hringd-
ir fyrst; kvöldið sem ég var ný-
komin heim úr brúðkaup-
inu,“ sagði Annie hugsi.
Hann kinkaði kolli og
horfði á hana á meðan hún
velti þessu fyrir sér.
„Þú vissir að ég yrði ein-
mana þegar ég kæmi heim í
Vikan
45