Vikan - 18.07.2000, Blaðsíða 47

Þórunn Stefánsdóttir þýddi
böndum.
„Ég hef ekki gefið út svona
margar plötur.“ Plöturnar
voru í tugatali og hún kann-
aðist ekki við þær allar.
„Þetta eru mismunandi út-
gáfur af plötunum þínum. Ég
á þær frönsku, spænsku,
ítölsku, þýsku og amerísku."
Röddin var kæruleysisleg en
það var greinilegt að hann
vissi um hvað hann var að
tala. „Mér líkar upprunalega
útgáfan best, sú breska, en
franska útgáfan er líka góð.
Langar þig að heyra hana?“
„Nei, fyrir alla muni, ekki!“
hrópaði hún upp yfir sig.
„Það mætti halda að þú
skammaðist þín fyrir vinnuna
þína, sagði hann en samt var
eins og viðbrögð hennar
kæmu honum ekki á óvart.
Hún velti því fyrir sér hæðn-
islega hvort hann hafi lesið
um þau eins og öll hin smá-
atriðin í lífi hennar.
„Tónlistin er einfaldlega
vinnan mín!“ sagði hún stutt
í spuna. „Ég hef unun að
henni en í augnablikinu er ég
í fríi og vil helst ekki þurfa að
hugsa um neitt sem viðkemur
vinnunni.“
„Hvernig líst þér á herberg-
ið?“ spurði hann og hún vissi
að hann átti við myndirnar
sem þöktu veggina.
Hún vildi helst ekki þurfa
að svara en hún var farin að
þekkja hann nógu vel til þess
að vita að hann hætti ekki fyrr
en hann fengi svar.
„Hver málaði öll þessi mál-
verk?“ spurði hún og svarið
kom henni ekki á óvart.
„Ég málaði þær.“
Hún virti fyrir sér litla blý-
antsteikningu sem greinilega
var skyssa að einu málverk-
anna „Þú ert góður málari. Er
það þannig sem þú vinnur fyr-
ir þér? Ertu listmálari?“
Hann horði á hana og gretti
sig. „Ég var í listaskóla í eitt
ár en ákvað að hætta þegar ég
gerði mér grein fyrir því að ég
yrði aldrei nógu góður mál-
ari til þess að geta gert listina
að ævistarfi. En ég mála enn-
þá mér til skemmtunar."
Hún kom auga á ljósmynd
í silfurramma sem var á nátt-
borðinu hans. Myndin var af
fólki sem stóð fyrir utan
bóndabæ. Landslagið minnti
á Sviss og bak við húsið glitti
í skógi vaxar hlíðar.
Annie tók upp myndina og
virti hana lengi fyrir sér. Það
voru þrjár persónur á mynd-
inni. Éin þeirra var greinilega
Marc. A myndinni var hann
á tvítugsaldri, myndin hlaut
að hafa verið tekin fyrir
nokkrum árum. Með honum
á myndinni voru miðaldra
maður og kona, dökkhærð og
útitekin. Annie sá að Marc
líktist manninum, þótt hár
hans væri farið að grána. Voru
þetta foreldrar hans? Hvar
hafði myndin verið tekin?
„Mikið er þetta fallegur
staður,“ sagði hún. „Hvar er
myndin tekin? Er þetta í
Sviss?“
„Nei, myndin er tekin í
Frakklandi. I Jurafjöllum."
„Hún starði á hann stórum
augum. „I Jurafjöllum? En
undarlegt. Pabbi minn fædd-
ist þar.“
Hann kinkaði kolli. „Ég
veit það.“
Hún hefði átt að geta sér til
um að hann vissi það eins og
allt annað í lífi hennar. Hún
horfði á myndina. „Eru þetta
foreldrar þínir? Þú ert mjög
líkur þeim.“
Hann brosti. „Já, mér er
sagt að ég sé mjög líkur föð-
ur mínum.“
„Hvað voruð þið að gera á
þessum slóðum? Voruð þiö í
sumarfríi? Ertu mikið fyrir
fjallgöngur?“ Hann leit út fyr-
ir að vera útivistarmaður og
það sama mátti segja um for-
eldra hans. Annie hafði aldrei
komið til Júrafjalla, en pabbi
hennar hafði oft talað um
heimahagana með miklum
söknuði, um bernskuárin í
skógivöxnum fjöllunum, um
lyktina af gróðrinum, um
græna akra og villt blóm.
„Ég er fæddur þar,“ sagði
hann eins og ekkert væri eðli-
legra. Hún starði á hann.
„Ertu fæddur í Jurafjöllun-
um?“
Hann kinkaði kolli.
„Undarleg tilviljun,“ sagði
hún. Skyldi það annars vera
tilviljun? hugsaði hún með
sér. Kannski að áhugi hans á
henni hafi sprottið upp af því
að hann var fæddur á sömu
slóðum og pabbi hennar.
Sumt fólk sem einblýndi á
þannig smáatriði, tók þau úr
öllu samhengi og leit á þau
sem einhvers konar tákn eða
fyrirboða.
„Það er engin tilviljun,“
sagði hann sallarólegur. „Það
er hluti af mynstrinu.“
„Mynstrinu?“
„Mynstri örlaganna," út-
skýrði hann. Trúir þú ekki á
örlöjþn, Annie?
„Ég hef aldrei hugsað út í
það,“ sagði hún. Satt að segja
sagði hún ósatt. Auðvitað
hugsaði hún um örlögin, um
það hvernig hlutirnir gerast
eins og fyrir undarlegar tilvilj-
anir. I lífi hennar höfðu marg-
ir óvæntir atburðir ráðið ferð-
inni. Tilviljun hafði ráðið því
að hún varð fræg söngkona.
Hún hafði lifað lífinu frá degi
til dags án þess að gera sér
háar hugmyndir um framtíð-
ina. Allt í einu hitti hún Phil
sem greiddi leið hennar og
gerði hana að alþjóðlegri
stjörnu.
Örlög Philips voru jafn til-
viljanakennd. Hann hafði
ráðið Díönu til þess að sjá um
Annie eftir að hafa unnið
með henni í mörg ár án þess
að sýna henni neinn sérstak-
an áhuga. Örlögin tóku í
taumana þegar þau tvö lok-
uðust inni saman af völdum
óveðurs, nógu lengi til þess að
þau áttuðu sig á því að þau
elskuðu hvort annað.
Auðvitað trúði hún á örlög-
in, en hún vildi ekki viður-
kenna það fyrir manni sem
hún var viss um að væri geð-
veikur. Hana grunaði að hann
hefði talið sér trú um að ör-
lögin hefðu leitt þau saman
og hún vildi ekki segja neitt
sem ýtti undir þær hugmynd-
ir.
Allt í einu datt henni nokk-
uð í hug. „Var það þar sem við
eigum að hafa hist? í Jura-
fjöllum? Þá verð ég að
hryggja þig með því að segja
þér að ég hef aldrei komið
þangað.“
Hann horði lengi á hana
áður en hann sagði. „Það var
einmitt þar sem við hittumst,
Annie.“
„Ég var að enda við að
segja þér að ég hef aldrei stig-
ið þangað fæti!“
„Ekki svo að þú munir,“ var
það eina sem hann sagði og
Annie roðnaði af reiði.
„Ég segi þér enn og aftur að
ég hef aldrei fyrr litið þig aug-
um og hef aldrei komið á þær
slóðir."
Jk
Vinalfnan
Þegar|J ■ y
vantarvin
ö Grænt númer 800 6464
Vikan
47