Vikan - 18.07.2000, Blaðsíða 20

Fátækrahverfí í horjjinni. Inn-
an nin niiirstcinsliús niá sjá
skýli sem liefnr verið hrótlað
upp úr því seni var liendi næst,
rétta augnablikið var til þess að
skjótast yfir götuna. Við marg-
lofuðum hann í huganum þegar
við stóðum á gangstéttinni hinum
megin enda hefðum við tæpast
sloppið heil yfir einsömul. Við
höfðum á orði að okkur finndist
þessi fantakeyrsla vera svakaleg
en var bent á að ökumennirnir
væru ennþá verri þegar þeir væru
að keyra fullir. Já, lögreglan hef-
ur náttúrlega engan tíma til þess
taka menn undir áhrifum við
akstur, sögðum við. Nei nei, þeir
gera það ekki vegna þess að það
eru engin lög við því að keyra
fullur. Við hváðum, engin lög!
Krakkar, sko, í Venesúela er ekk-
ertmikiðaflögum. Ogefþaðeru
lög fara ekki margir eftir þeim,
sagði gestgjafi okkar íbygginn.
Það var svo einfalt.
Við áttum góðan tíma í
Caracas enda margt að sjá og
skoða í borginni. Við þræddum
minjagripamarkaði, fórum í
stærstu verslunarmiðstöð Suður-
Ameríku, virtum fyrir okkur
borgina úr stóru og miklu háhýsi
og kíktum á eldfjörugt næturlíf
borgarinnar. Það var þó ekki
laust við að við svitnuðum örlít-
ið í hvert skipti sem við stigum
út fyrir rammgirt hliðið utan um
hús gestgjafans. Enda vonlaust
að ætla að falla í fjöldann eins
hvít og bláeygð og við erum. Satt
best að segja rann okkur kalt
vatn milli skinns og hörunds þeg-
ar við lásum ráðleggingar til
ferðamanna í Venesúela í flug-
vélinni á leiðinni heim. Ferða-
mönnum var bent á að sýna lög-
reglunni samstarfsvilja því ann-
arsgætiillafarið. Úff, ætlimanni
yrði ekki hent í fangelsi, hugsuð-
um við og hrylltum okkur. Við
lásum lengra. Áhyggjur af fang-
elsisvist voru óþarfar. Menn áttu
ekkiyfirarauðuljosi. Okumenn tegt og meira
eru allsóhræddir við að troða bíl en helmingur
sínum á milli annarra bíla og stíga borgarbúa lifir
gjarnan fast á bensíngjöfina. undir fátækra-
Einn daginn fórum viðíútsýn- mörkum. Allt
isferð um borgina með gest- í kringum
gjöfum okkar. Við vorum sex í borgina teygja
bílnum en engum fannst það fátækrahverfin
neitt tiltökumál. Yngsta stelpan sig upp hlíðar
var sett óspennt en brosandi út fjallanna og
að eyrum í fangið á farþeganum bera glöggt
íframsætinu ogsíðan var keyrt af vitni um bág-
stað. Á leiðinni hittum við lög- borið ástand
regluna. Lögreglumennirnir íbúanna.
veifuðu brosandi til stelpunnar í Skyndilega
framsætinu og héldu áfram. Við virtist smáat-
horfðum gapandi á eftir þeim og vik eins og að
litum spurnaraugum á aðra far- vera með of
þega í bílnum. Þeir héldu tali marga farþega í bílnum ekki
sínu áfram ótruflaðir. Engum skipta neinu máli.
hafði fundist neitt athugavert við Okkur leist ekki meira en svo
þetta nema okkur. á það þegar við ætluðum í fyrsta
Um kvöldið spurðum við skipti að fara fótgangandi yfir
hvort lögreglan tæki menn aldrei götu í Caracas. Bílarnir brun-
fyrir að brjóta umferðarlögin en uðu hjá og enginn virti gang-
fengum þau svör að lögreglan brautarmerkið. Til allrar ham-
hefði svo margt annað að gera að ingju var innfæddur gestgjafi
hún kæmist ekki yfir það. Við okkar með okkur, en hann vissi
vorum frædd um ástandið í af margra ára reynslu hvenær
einfaldlega á hættu að verða
skotnir.
Við hölluðum sætisbökunum
aftur og horfðum hvort á annað.
Við vorum enn í heilu lagi og
höfðum ekki einu sinni verið
rænd. Þetta var náttúrlega eng-
inn árangur! Samt verður að
segjast að við vorum nokkuð feg-
in.
Það tók ekki nema örfá and-
artök að gera sér ljóst að
við vorum komin í aðra
umferðarmenningu en við áttum
að venjast. Eldsnögg spenntum
við beltin og héldum okkur fast.
Heimamenn taka nefnilega fram
úr á báða bóga og keyra oftar en
Caracas og eftir því sem lengra
leið á samtalið sljákkaði meira í
okkur. Hakanseighálfaleiðnið-
ur á bringu þegar okkur var sagt
frá hinni geysiháu glæpatíðni í
borginni en milli 30 og 40 manns
eru drepnir í hverri viku. Bilið
milli fátækra og ríkra er geigvæn-
Venesúela er heillandi land
nyrst í Suður-flmeriku. i suðri
eru regnskúgar en í norð-
vestri tjallgarðar sem teygja
sig út frá Andesfjöllunum.
Mannlífið er athyglisuert og
heimsókn til landsins vel hess
virði.
Ég og ferðafélagi minn dvöld-
um nokkra daga í höfuðborg-
inni Caracas hjá innfæddri
vinkonu okkar. Húnsýndi
okkur borgína, sagði frá landi
og bióð og lét okkur smakka á
ýmsum mat. Ýmis atvik gerðu
bað að verkum að ferðin varð
mjögeftirminnileg...
Greinui'liöf'iiiuliir o;>
gestgjali lians á venes-
tíclskuiii veitingastað