Vikan - 15.02.1973, Qupperneq 41

ú s D
BORtxARTÚNI 29
SÍMI 18520.

NÝR HVÍLDARSTÓLL
A SNÚNINGSFÆTI
MEÐ RUGGU.
BUSLOÐ
S
hendur háns og andlit dökkbrúnt
af viöurbiti.
Þessi ytri merki áreynslu og
illrar liöunar voru meira en
skiljanleg, þegar litiö var til
þess.sem á daga hans haföi drifiö
seinni hluta vetrarins, þegar
harömdin surlu aö og lólkiö tók aö
hrynja niöur alt i kringum hann. 1
dagstæöar sex vikur haföi hann
ekki fariö úr fötum vegna
annrikis, heldur fleygt sjer niður
til aö fá sjer blund eftir atvikum,
þegar hann gat ekki haldist við
vegna þreytunnar. Seint og
snemma var hann á ferö til aö
þjónusta dauðvona manneskjur,
bæöi þær, sem dóu, og hinar, sem
af hjöruðu. Það haföi kostaö
andlega og likamlega áreynslu að
fara á fund þessara vesalinga,
tala I þá trú og kjark og hlusta á
kveinstafi þeirra. Yfir 70 manns
haföi hann sungiö um veturinn og
oft haföi hann oröiö aö ganga aö
þvi sjálfur aö taka grafirnar og
koma likunum til kirkjunnar. 14
manns haföi hann aö jafnaði fram
aö færa á heimili sinu, og gestir
voru stundum 7 og þar yfir.
Hverja einustu sauökind haföi
hann mist, og nú átti hann aöeins
tvær kýr, báöar geldar auövitaö,
og einn hest. Eina mörk mjólkur
haföi hann treynt i 4 mál til aö
láta út i tevatnið hjá sjer og konu
sinni og tveim dætrum — alls 4
manneskjum. Aöur er litiö eitt a
þaö minst, hvernig viöleitni hans
til að draga björg aö búinu um
haustiö og veturinn haföi
hrapallega tekist Út frá þessu
harörétti hafði konan hans, sem
mjog var veikluö aö heilsu, daiö,
og gömul vinkona hans, sem hann
haföi skotiö skjólshúsi yfir i
þessum raunum, sömuleiöis.
Katrinu dóttur sina haföi hánn
látiö fara um veturinn suöur aö
Hliöarhúsum á Seltjarnarnesi, til
vinar sins, Nielsar Hjaltalin, til
þess að ljetta á heimilinu, og alt
þaö vinnufólk, sem hann frekast
gat án veriö, ljet hann frá sjer,
vinnumennina til sjóróöra suöur I
fiskiverin, og sagöi þeim aö vista
sig þaöan ef þeir gætu, en
vinnukonurnar á hjúaskildaga
um voriö. Grátandi höfðu trú og
trygg hjú skiliö viö hann, meö
opin augun fyrir volæöinu og
dauðanum, sem þau áttu i
vændum. Þaö var hart aögöngu.
En hvaö átti hann *B gera? Hann
gat ekki framfleytt þeim.
Alt lá þetta. og miklu fleira,
eins og bjarg á heröum
þrekmennisins mikla, þegar hann
óö siöustu árnar, sem á leiöinni
voru heim til hans.
Þegar hann kom upp úr
Geirlandsá, sem rennur suöur
meö túninu á Prestbakka, komu
tvær ungar stúlkur hlaupandi
heiman frá bænum til aö fagna
honum.
Þaö var Helga dóttir hans og
vinstúlka hennar, Ingibjörg
ólafsdóttir frá Eystra—Hrauni i
Landbroti.
Helga var á 22. árinu. Ingibjörg
var dálitiö eldri.
Þær hlupu svo hart aö hárið
blakti aftur af höföunum á þeim.
Og kafrjóöar voru þær orönar af
hlaupunum, þegar þær komu til
þeirra .
Sr. Jón rjetti úr sjer, þegar
hann sá þær koma.
Það var sem sólskin færöist
yfir hann. A svipstundu var
áhyggjunu^ sópað burtu.
EILÍF ÆSKA
Framhald af bls. 22.
hann beygði sig yfir hana til aö
kyssa hana, stóö Michael upp og
gekk leiöar sinnar.
Hann var hræddur um aö einhver
þekkti hann i þessom hvita
silkibúning, en hann sá fljótlega
aö enginn hætta væri á þvi. 1
hinum mislita skara á dans-
gólfinu voru fleiri hirðmenn i
hvltum fötum. Þegar hann var
búinn að vakta Ann og Arnold i
hálftima, tók hann eftir þvi aö
leynilögreglumennirnir voru.
farnir aö hafa nánar gætur á
honum sjálfum Þetta var nú
næsta hlægilegt, verðir aö hafa
auga meö veröi. En Michael var
of miöur sin til aö hlægja.
Klukkan korter yfir niu sá
Michael aö Ann leit á klukkuna og
sagöi eitthvaö viö Arnold. Svo
ruddu þau sér braut yfir
dansgólfið og gengu fram i for-
salinn. Svo sá hann Ann i svip,
þegar hún gekk upp stigann meö
Arnold á hælum sér og aö sjálf-
sögöu voru veröirnir i hæfilegri
fjarlægö.
En skyndilega fékk hann
svimann aftur. En i þetta sinn var
þaö ekki eingöngu svimi. Michael
til skelfingar fannst honum sem
sjónin klofnaði i tvennt. Þaö var
eins og sjónsviö vinstra augans
færi uppá viö og þaö hægra niður,
eins og þegar truflanir veröa á
sjónvarpsskermi. Hann hallaði
sér upp aö veggnum og nuggaöi
augun. Svo opnaöi hann augun.
Þá var eins og sjónmáliö
breikkaöi, teygðist út og svo fór
allt aö titra.
Hann varö gegnvotur af svita,
lokaöi augunum og hristi höfuöið.
Hvaö er þetta? hugsaöi hann.
Hvaö gat þetta veriö?
En þegar hann opnaöi augun,
þá var sjónin oröin eölileg aftur,
Þaö var engu likara en aö
sprenging heföi oröiö i höföi hans.
—jaröskjálfti, en svo var allt I
lagi. Hann þurrkaöi sér i lraman
og stakk siöan klútnum i vasann
og honum leiö töluvert betur.
Hann leit I kringum sig i
forsalnum, sem var fullur af fólki
og kliðurinn var mikill og i
gegnum hann heyröist i hljóm-
sveitinni.
Hvaö var þaö annars, sem hann
átti að athuga? Jú, — stúlka. I
einhverjum furðulegum búningi.
Rauöum- Nei, ekki rauöum. I
svörtum kjól. Og hann átti aö
hafa gætur á þeirri stúlku. En
hversvegna?
Hann kom auga á svartklædda
stúlku. Hún var i nornarbúningi,
stuttum nornarbúningi. Hún var
meö háa og fallega fótleggi i
svörtum netsokkum og var i
samræöum viö ungan Tarzan.
Hún var bráölagleg, reglulega
freistandi. Er þaö hún, sem ég á
aö hafa gætur á? spuröi hann
sjálfan sig. Ég man ekki til aö
hafa séö hana áöur, en fjandinn
hafi, ég get svo sem haft gætur á
henni. Þvilik brjóst? Ætti hann
ekki aö dansa viö hana?
Hann gekk til hennar og bauð
henni upp i dans. — Ég heiti
Beatrice, sagtyi hún hlæjandi. —
Hvaö heitir þú?
Hann hugsaöi sig um og svo
fann hann svitann spretta út á
enrii sér aftur.
Stúlkan flis'saöi. — Viltu ekki
segja mér þaö?
HOSGAGNAVERZLUN
— Ég . . .Hann hikaöi. — Ég
man það ekki.
Nornin og Tarzah litu á hann og
þaö mátti lesa úr svip þeirra aö
þau héldu aö hann væri svona
drukkinn. En hann haföi aöeins
drukkiö appelsinusafa.
Hugh Barstow haföi valiö
búning sinn meö sérstakt
takmark I huga. Hann var
klæddur sem skæruliöi I svartar
buxur og svarta peysu. Hann
dansaði viö Yvette, hjúkrunar-
konuna, sem hann hafbi lagt lag
við eftir aðgeröina. Hún haföi
ekki haft efni á aö leigja sér
búning, svo hún var i
einkennisbúning sinum.
— Klukkan er tiu, sagöi hann, —
þaö er kominn timi til aö koma
sér héöan.
Þau dönsuöu út að dyrunum þar
sem veröirnir höföu tekiö sér
stööu.
— Herra Barstow er meö
höfuöverk, sagöi Yvette. —
Megum viö fara upp á herbergi
hans svo hann geti fengiö verkja-
töflu?
Vöröurinn flissaöi. — Ég gæti
7. TBL. VIKAN 41