Menntamál - 01.12.1946, Page 21

MENNTAMÁL
155
þau börn, 12 eða 13 ára gömul, sem gerður var kostur
á að fá föður sinn leystan úr fangelsi gegn því að þau
færu í æskulýðsþjónustuna, en að öðrum kosti yrðu þau
send í nauðungarskóla, en þau svöruðu fast og rólega,
að þá kysu þau heldur nauðungarskólann. En ekki verða
allir nefndir. En gleðiefni má oss vera það, að nú, eftir
5 ára nazistastjórn, eru norsku heimilin ósnortin af þeim
anda, sem blindaði þýzku þjóðina og felldi hana full-
komlega í fjötra um 7 ára skeið. Og oss er það gleðiefni,
að skólinn, sem kynslóð eftir kynslóð hefur unnið að,
reyndist hættunni vaxinn og kennararnir maklegir trún-
aðarstöðu sinnar. Norskir foreldrar senda nú börn sín
í skólann í engu minni trú og trausti en nokkru sinni
fyrr. Hin ytri kjör skólans eru að vísu léleg, og hann
megnar ekki að veita nemendunum jafn mikla fræðslu
og áður, því að húsnæðið er bágborið. En foreldrarnir
vita, að andrúmsloftið í skólanum er hreint.
Börnunum, sem skapað var að lifa barnsár sín og fyrstu
unglingsár, meðan illvættir styrjaldarinnar hrjáðu land-
ið, varð þó borgið frá því, sem verst er, af foreldrum og
kennurum, sem skildu, hvað í húfi var, og snerust til
varnar umyrðaiaust. Vel má vera, að sá arfur verði þeim
dýrmætari í lífinu en hitt, sem þau hafa misst. Það, sem
þau hafa misst, geta þau unnið aftur með atorku. Það,
sem þau hafa lifað í baráttunni um hugsjónir, munu þau
síðar betur kunna að meta, og það er eign, sem enginn
fær frá þeim tekið.
Kare Norum.