Menntamál - 01.02.1948, Síða 16

10
MENNTAMÁL
lega mikið af samtölum í þeim, svo mikið, að velkunn og
stórlærð ensk fræðikona, Miss Bertha S. Phillpotts, álykt-
aði að kvæðin væru í raun og veru textar við ævagamla
norræna helgileiki. Hvað sem kann að vera satt í þessu,
þá er það víst að með góðum vilja og grímubúningum ætti
að vera hægt að láta Hábarð og Þór skiptast orðum á við
sundið, Skírni tala við Frey og fara sendiför hans til
hinnar armbjörtu Gerðar í Jötunheimum, Þór aka í Jötun-
heima eftir hamri sínum, o. s. frv.
Nú heyri ég þá viðbáru, að það sé annað en auðvelt að
búa kvæðin undir sýningu, eða hvernig á að fara að sýna
hest Skírnis, reið Þórs, er hann ekur í Jötunheima, fjaður-
ham Freyju, Loka á fluginu, o. s. frv.?
En því er til að svara, að á annan bóginn þurfa menn
ekki að binda sig við hinn raunsæja útbúnað, sem algeng-
astur var á leiksviðum í mínu ungdæmi, en á hinn bóginn
eru börnin allra manna fúsust og leiknust í því að látast,
vegna þess að ímyndunarafl þeirra er enn ungt og ótamið.
Annars hef ég enga leikstjórnarhæfileika, enda tel ég
víst að kennarar myndu ekki fara í geitarhús að leita sér
ullar, ef þeir sneru sér til þeirra mörgu manna víðsvegar
um land og þá ekki sízt í Reykjavík, sem annað hvort eru
upplagðir leikarar, eða hafa lagt stund á leikstjórn.
Á það gæti ég þó minnt, að bæði mætti gera kyrrar
skrautsýningar (tableaux) og hreyfanlegar (pageants)
úr efni því, sem Edda leggur mönnum í hendur. Það væri
t. d. ekki ónýtt efni að gera lifandi myndastyttu af Þór
með Miðgarðsorm á öngli sínum eins og þeim er lýst í
Hymiskviðu.
Ég skal ekki fjölyrða um þetta mál, en skal þó að lokum
benda á, að bæði kirkjur og skólar hér vestan hafs grípa
mjög oft til skrautsýninga til þess að vekja áhuga meðlima
og nemenda á starfi sínu, enda eru skrautsýningar kaþólsku
kirkjunnar jarðvegur sá, sem öll leiklist á Vesturlöndum
spratt úr.