Menntamál - 01.04.1965, Síða 38
32
MENNTAMÁL
Skólaþroskabekkir í Reykjavík
Það er alkunna, að í upphafi skólagöngu sinnar hafa
ekki nærri (ill skólaskylcl börn náð nauðsynlegum þroska
til að hefja venjulegt nám samkvæmt þeirri námskröfu og
rneð þeim aðferðum, sem tíðkast í skólanum í dag.
Reynslan sýnir, að við „normal“ kennsluaðstæður najr
nokkur hópur barna ekki árangri — jafnvel þótt kennar-
arnir sén góðir og leggi sig fram.
Viðbrijgð skólans voru framan af þau að láta slík börn
„sitja eftir“ í byrjendabekknum, og þótti það lengi vel góð
latína. Smám saman þvarr þó trúin á uppeldisgildi þeirrar
aðferðar, og Iiefur hún nú víðast hvar verið lögð fyrir róða.
Þá var brugðið á það ráð að loka augunum fyrir vand-
annm og flytja börn þessi npp í næsta bekk, eins og ekkert
hefði í skorizt. En það er skammgóður vermir að pissa í
skó sinn, og það máttu skólamenn reyna og undu nú verr
við sinn hlut en nokkru sinni áður.
Uppeldisvísindamenn ýmissa menningarþjóða glímdu
lengi við þennan vanda og reyndu að finna úrræði, sem að
haldi mætti koma. Lausnin fannst, og felst hún í því að
leita uppi börnin, sem valda ekki hinni almennu náms-
kriifu, og láta þau þegar í byrjun í sérstaka fámenna bekki,
þar sem ekki er strax hafizt handa um lestrarnám, en börn-
unum liins vegar búnar uppeldisaðstæður við hæfi.
Með þessum hætti er hægt að koma í veg fyrir mistök í
námi, sem aldrei hafa jafn skaðleg áhrif og einmitt í upp-
liafi skólagöngunnar.
Til þess að finna þroskalitlu börnin með nokkru öryggi
og á sem skemmstum tíma hafa verið útbúin sérstök próf
— svokölluð skólaþroskapróf. Þetta eru yfirleitt hóppróf,