Menntamál - 01.04.1965, Blaðsíða 48

42
MENNTAMÁL
— }á, ég raða borðunum í skeifu. Mér finnst það svo
gott, að ég vinn það til að raða sjálf upp borðunum á hverj-
um degi. Ég get síður kennt þeim, ef ég Iæt borðin vera
eins og venjulegt er. Ef það kemur lyrir, að ég læt þau sitja
tvc'j og tv(i saman, þá verður miklu meira um ókyrrð og
samtal. Þau eru þá sífellt að snúa sér við. En þegar þau sitja
svona í skeifu, þá horfa þau hvert framan í annað og þurfa
ekkert að forvitnast um það, sem hin eru að gera. Það kem-
ur einhvern veginn þannig út, að ég næ miklu betur til
þeirra allra, þegar ég tala við þau svona, — það verður ekk-
ert út undan. Og svo er enn eitt: Það kemur oft fyrir, þeg-
ar þau eru að skrifa, að ég læt þau standa upp og korna inn
í skeifuna. Þá ket ég þau syngja eitthvað eða leika lát-
bragðsleik, kannske í 2—3 mínútur — og það er eins og þau
hvílist og endurnærist á svipstundu. Þetta hefur mikið að
segja, finnst mér.
— En hefurðu haft samband við foreldrana?
— Bara á foreldradaginn, það kom raunar ekki nerna
helmingurinn af þeinr.
— Ilvernig tóku þeir því að fara svona hægt yfir með
börnin?
— Þeir tóku því ákaflega vel. Eg er alveg hissa á að
hafa ekki fengið eina einustu kvörtun yfir því, að þau
skuli ekki hafa fengið bók.
— l>að var merkilegt.
— Já. Og veiztu í hverju það liggur? Ég held það liggi
í því, að börnin koma daglega heim með eitthvað, sem þau
hafa unnið. Þau koma heim með blað í möppuna sína —
ég Iæt þau safna blöðunum saman í möppu. Þau koma oft
mcð tvij blöð, eitt, sem þau eiga að lesa, og annað, sem þau
hafa gert í skólanum; oft koma þau líka með eitthvað, senr
þau hafa föndrað. Ég held bara, að fólkið sjái, að börnin
eru önnum kafin, hafa alveg nóg að gera, þó að þau séu
ekki með „Gagn og gaman“ eða einhverja aðra bók í tösk-
unni.