Menntamál - 01.04.1965, Blaðsíða 61

MENNTAMAL
raunverulegan hæfnis- og þroskamun drengja og telpna á
þessu aldursbili — að því er snertir lestrarnám. Tölur um
lestrarörðugleika barna benda yfirleitt til, að drengir séu
þar í miklum meirihluta, sumir hafa talið, að af hverjum
10 börnum með lestrarörðugleika mætti reikna með 8
drengjum, en aðeins 2 telpum.
Ég leyfi nrér án frekari röksemdafærslu, sem tími minn
leyfir ekki, að draga nokkrar ályktanir.
Einstaklingsgreindarpróf eins og þau eru nú sýna yfir-
leitt ekki tölfræðilegan mismun á greindarþroska telpna
og drengja. Slíkur mismunur kenrur hins vegar franr á
skólaþroskaprófi því, senr um ræðir. Reynslan sýnir, að
telpur ná nrun betri árangri við lestrarnám, a. m. k. franr-
an af skólaferli. Því virðist nrega álykta, að skólaþroski sé
ekki sama og greindarþroski á þessu aldursskeiði mældur
með greindarprófi. Námsgengi fyrstu ára í skóla, t. d. í
lestri, er því ekki traust forsögn unr námsgengi síðar.
Börn fædd á síðasta ársfjórðungi standa verr að vígi með
skólaþroska og þar af leiðandi að öðru jöfnu meiri lrætta
á, að þeim misheppnist lestrarnám eða sækist það seinna
en börnunr fæddum á fyrra árshelmingi.
Lesþroski drengja á þessu aldursbili er greinilega lakari
að öðru jöfnu en telpna og þar af leiðandi einnig áhugi
þeirra. Nokkuð misnrunandi uppeldisaðstaða drengja og
telpna kann að verka í sönru átt.
Þessar vísbendingar allar styrkja fyrri staðhæfingu nrína,
að lestrarörðugleikar marga barna eigi rót sína að rekja til
ónógs þroska og ótímabærrar eða óheppilegrar kennslu.
Að drengir eru fjölmennari, virðist þá eðlilegt miðað við
niðurstöður unr þroska þeirra lrér að franran. Annars er
sjaldnast um eina orsök til lestrarmistaka að ræða, heldur
fleiri fléttaðar saman. Geðrænar orsakir eru stundum
frumorsök lestrarörðugleika, en bætast jafnan ofan á ann-
að, ef unr langvarandi stöðvun er að ræða.
Ég ætla, að öllum nregi vera ljóst, hversu erfið getur