Vorið - 01.09.1945, Blaðsíða 11

V O R I Ð
73
hér kyrrir, þangað til þeir fá frek-
ari fyrirskipanir."
Þegar Ferdinant hafði staðið á
fetnr, sneri hann sér að fyrirliðan-
um og spurði reiðilega:
,,Hvert ætlið þér að fara með
okkur? Hvað eigið þér við með
öllu þessu?“
Foringinn liló og liinir tóku und-
ir.
,,Þú ert ágætur leikari," mælti
Þann. „Haltu bara áfram þínum
leik, en nú kemur þú á skipsfjöl
okkar og þá skaltu sjá til, hvort við
höfum ekki góðan matreiðslu-
mann.“
„Við megum ekki yfirgefa skút-
una,“ sagði Ferdinant, „Claudíus
verður þá hamslaus af reiði.“
„Hver er þessi „Claudíus?" spurði
tyrirliðinn glettnislega.
„Það er auðvitað skipstjórinn
okkar,“ svaraði Ferdinant vondur.
„Já, auðvitað, ég var nærri búinn
að gleyma því,“ mælti foringinn
hlæjandi. „En ef vel gengur, liöfum
við einnig hendur í hári Claudíus-
ar- Vertu bara rólegur, vinur
minn.“
Oli var orðinn fjúkandi reiður,
°g til að reyna að svala reiði sinni,
setti hann fótinn fyrir einn piltinn,
senr var á aldur við hann, en hinir
tóku eftir tilræðinu í tíma, tveir
pkltar réðust að honurn og fyrir því
ofurefli varð hann að beygja sig.
Aðkomumennirnir fóru nú með
þá félaga út í bát, sem lá við skips-
hliðina, og frant við stefnið lá ann-
ar. Báðir bátarnir fylltust nú á svip-
stundu af þessum ræningjalýð. Ola
taldist þeir vera tíu með þeim, sem
eftir urðu á skútunni.
Þetta hljóta að vera áfengissmygl-
arar,“ hvíslaði Ferdinant að Óla.
„En, hvað ætla þeir að gera með
okkur?“ hvíslaði Óli aftur.
„Þeir drekkja okkureftil vill,
jtegar dimmt er orðið,“ sagði
Ferdinant. „Eða sigla með okkur út
á haf.“ Hann hafði fyrir skömmu
lesið sögu urn þess konar menn, sem
ekki virtu mannslífin rnikils.
„Fangarnir mega ekki tala sam-
an,“ skipaði fyrirliðinn. „Karl,
taktu þér sæti á milli þeirra.“
Einn hinna ungu ræningja hlýddi
skipun foringjans og settist á milli
þeirra félaga.
„Hverjir eruð þið, og hvað viljið
þið okkur?“ spurði Óli unga mann-
inn, sem setzt hafði hjá þeim.
Ungi maðurinn hló.------,,]á, þér
þætti sjálfsagt ekkert að því að fá að
vita það, því að á því veltur líf ykk-
ar. En varið ykkur, við höfum leit-
að ykkar í tvo daga, og loksins tókst
okkur að finna ykktir.
Ferdinant leit í kringum sig.
Engrar hjálpar var að vænta. Ef svo
færi, að gufubátur yrði á leið
þeirra, skyldi hann hrópa á hjálp,
jafnvel þótt það kostaði líf hans.
Bátunum miðaði vel áfram og
það var auðséð, að pil tar þessir voru
vanir ræðarar.
Óla varð hugsað til foreldra