Vorið - 01.09.1945, Blaðsíða 17

VORIÐ
79
til konungshallarinnar. Hann var
peningalaus, en fékk að vinna fyrir
sér sem hestahirðir kóngsins. Kóng-
ur hafði stranglega bannað að bera
ljós í hesthúsið. Skyldi hestasveinn-
inn ætíð hafa lokið störfum sínum
áður en dimmdi. Eitt sinn vanrækti
Jósef verkin og átti því nokkuð
ógert, þegar myrkrið skall á. Þá
datt honum í hug skeifan, sem
hafði lýst á veginum forðum.
Hann tók liana og notaði í stað
lampa og sá þá vel til. En einmitt í
þessu sama bili kom kóngur að
hesthúsinu. Hann gægðist inn um
glugga og sá hvers kyns var. Hann
skipaði hestasveininum undir eins
að konra á sinn fund og mælti
hvasst: „Hvers vegna gerist þú svo
djarfur að kveikja ljós í hesthúsinu,
þegar ég hef stranglega bannað
það?“ Jóscf sagði allt eins og var, en
kóngur heimtaði að fá að sjá skeif-
una. Jósef færðist undan, en kon-
ungur ógnaði honum með dauða,
og þorði hann þá ekki annað en
hlýða. En kóngur tók skeifuna til
sín.
Ekki leið á löngu, þar til er vesl-
ings hestasveinninn gleymdi sér
aftur og vanrækti störfin í hesthús-
inu. Hann varð því að gera þau um
kvöldið, þegar dimmt var orðið. Og
þegar hann sá ekki til, neyddist
hann til að taka gullfjöðrina og
nota hana á sama hátt og skeifuna
áður. Kóngur sá ekki ljósið að
þessu sinni, en næsta dag var talað
um, að ljós hefði sézt í hesthúsinu.
Kóngur lét þegar kalla á hestasvein-
inn. Hann sagði sem fyrr, að hann
hefði orðið of seinn með verkin og
því tekið það ráð að nota gullfjöðr-
ina fyrir ljós. En það fór eins og áð-
ur, að hann varð að afhenda kóngi
fjöðrina.
Enn fór svo, að Jósef gleymdi
tímanum og lenti í myrkri með
verkin sín. Tók hann þá hárlokk-
inn og notaði sem ljós. Og liann
skein svo skært að albjart varð í
húsinu. Kóngur fékk enn að vita
þetta og neyddi Jósef til að fá sér
lokkinn.
En nti fór kóng að langa til að
\ ita eitthvað meira unr þessa merki-
legu hluti. Dag nokkurn segir hann
við Jósef: „Þú verður að færa mér
hestinn, sem hefur tapað gullskeif-
unni, annars læt ég höggva af þér
höfuðið." Jósef varð ráðalaus, því
að hann sá enga leið út úr þessari
klípu. Fullur örvæntingar ráfaði
hann niður í hesthúsið og fór að
gráta. í einu horninu, þar sem
minnst bar á, stóð Gráni gamli.
Jósef hafði nærri gleymt honum.
En nú gekk liann þangað í öngum
sínum og kvartaði yfir ógæfu sinni
við klárinn. Og þegar Jósef hafði
sagt allt, lyfti gamli klárinn höfð-
inu og mælti: „Þarna getur þú séð,
þú hefðir átt að fylgja mínum ráð-
um fyrr. En ég vil samt sem áður
hjálpa þér. Langt í hurtu er höll
ein. Þangað skaltu fara, og mun ég
vísa þér leið. í hesthúsinu við höll
þessa muntu finna gamlan, ljótan