Vorið - 01.09.1945, Blaðsíða 15

VORIÐ
77
út, ætlaði að vera væn og sækja
vatnið fyrir mömmu, en hin horfðu
í aðra átt og tóku ekki eftir því. Eft-
ir örlitla stund snýr Eyjólfur til
dyra, skimar í kringum sig og segir:
„Mamrna, hvar er vatnsfatan?"
Kristín lítur við og rekur upp óp:
,,Guð hjálpi mér! Sigga er horfin
með fötuna.“
Þau þutu út og í sprettinum ofan
að á. Þar stóð Sigga. En ckki var á
henni þurr þráður, og streymdi
vatnið af ltenni. Fötuna hafði hún
í hendi og var hún full af vatni.
Móðirin skildi þegar, að Sigríður
litla liefði lent í ána, en líka hitt,
að ómögulegt væri, að hún hefði
komi/.t hjálparlaust aftur upp um
þröngt gat á ísnum. Hún vafði
harnið að sér og spurði: „Hvernig
komstu upp, elskan?“ „Það kom
hvítur maður og tók mig upp úr og
lét mig niður á ísinn,“ svaraði
Sigga.
Þessi sanna saga er ekki lengri.
Sigríður ól mestan aldur sinn á
Fljótsdalshéraði. Hún var með af-
brigðum vönduð, vel gefin og fróð.
Hún var milli 50—60 ára, þegar
hún sagði mér þessa sögu og kvaðst
muna glöggt eftir hverju atviki
hennar, sem hún sá og heyrði, enda
er það algengt, að ægileg atvik svo
að segja, brenna sig inn í meðvit-
und barna.
Sigríður giftist Eiríki Þorsteins-
syni frá Hamborg, en eigi voru þau
lengi í hjónabandi. Hann dó á
ungum aldri. Börn hennar voru
fjögur, sem upp komust. Hún lifði
mann sinn nærfellt 60 ár og andað-
ist í Borgarfirði eystra, nærri 92
ára. Afkomendur hennar eru marg-
ir, bæði hérlendis og í Ameríku.
Austfirzk kona.
Tveir
vinir.