Vorið - 01.09.1945, Blaðsíða 25

V O R IÐ
87
°g ekkert sást til þeirra félaga, var
ekki um annað að gera en leggja
aftur vestur á heiðina og leita
þeirra. Við lögðum af stað í skyndi
°g gengum nú eins hratt og við
gátum, enda syrti nú óðum að. Við
hóuðum og kölluðum eins og við
gátum, en fengurn ekkert svar.
1-oks komumst við upp ;í háheiði
°g var þá skollin á norðan stórhríð
með miklu frosti. Og enn var lióað
°g kallað. Þóttumst'við þá heyra
einhvern óm af kalli, og hertum því
gönguna vestur á við.
Og þarna, uppi á háheiðinni,
undir stórum steini, fundum við þá
loksins, liggjandi í snjónum og
hríðinni, báða mjög drukkna og
"ieð brennivínsflösku á milli sín.
Við urðum sem steini lostnir, og
eg man enn, hvílíkur berserksgang-
ur kom á Vigfús. Hann þreif til Jó-
hannesar og reisti hann á fætur, en
eg fór að stumra yfir.Gunnari, sem
sjáanlega var enn verr farinn.
Tók þá Vigfús við honuin, batt
saman skíðin og leiddi hann af
stað, en ég studdi Jóhannes. Bar
hann sig illa og kenndi Gunnari
um, því að hann hefði haft vínið,
og það verið sterkara en hann hafði
búizt við.
Eftir stutta stund gafst Gunnar
alveg upp, og jóhannes var allt
annað en stöðugur á fótunum. Voru
þá öll skíðin bundin saman og
Gunnar lagður á þau. Reyndi Vig-
*ús að draga hann þannig áfram,
en ég staulaðist á eftir með Jóhann-
es. Þannig gekk þetta um stund.
Veðrið versnaði óðum og áttum
við fullt í fangi með að lialda réttri
stefnu, enda var varla stætt í bylj-
unum. Og að lokum gafst Jóhannes
líka upp. Var þá ekki um annað að
gera en láta þarna fyrirberast. Við
reistum upp skíðin og stungum
þeim niður í snjóinn og lögðum þá
í hléi við þau. Því næst fór Vigfús
úr kápu sinni og vafði henni um
höfuð þeirra, að öðru leyti reynd-
um við að hlúa að þeinr eins og við
gátum.
Er þeir lröfðu sofið um stund, og
við fundum að þeim tók að kólna,
reyndum við að vekja þá, en það
reyndist örðugt. Þó vaknaði Jó-
hannes að . lokum og reyndi að
staulast af stað, en Vigfús lagði
Gunnar aftur á skíðin og þannig
var lraldið áfranr um stund og bar-
i/.t við veðurofsann. En þetta reynd-
ist; þó ekki haldbetra en svo, að við
urðum að hvílast á ný.
Enn og aftur var haldið af stað og
lagzt fyrir á nýjan leik. Gunnar gat
aldrei staðið á fætur, enda kom það
síðar í ljós, að hann var kalinn á
fótum, en af Jóhannesi bráði smátt
og smátt, svo að hann gat staulazt
áfram með hjálp.
Er á kvöldið leið lægði mesta veð-
urofsann, og er niður af heiðinni
kom, urðum við nokkuð öruggari
um stefnuna. Mun ég aldrei gleyma
ratvísi og dugnaði Vigfúsar, enda
áttum við allir honum líf að launa.
Og loksins, með nærri óskiljan-